Nie wiem kim jestem

[Qisty]

Cześć. 

Mam problemy z emocjami. Czasem bywa że jest całkiem normalnie. Od dłuższego czasu mam w życiu taką rutynę. Wieczorem mam myśli samobójcze, brak jakiejkolwiek chęci do życia. Nie jestem jednak smutna ani nic, po prostu jestem obojętna do dosłownie wszystkiego. Rano jednak, jest całkiem normalnie i zastanawiam się jak mogłam myśleć w taki sposób jeszcze poprzedniego wieczoru. Bywa, że przez kilka dni bądź tygodni całymi dniami mam objawy takie jak podczas depresji, ale przez taki sam okres czasu bywa że jestem aż zbyt szczęśliwa, zachowuje się jak ujęła to jedna osoba "jak po sporej dawce narkotyków". 

Mam od zawsze ciągłą paranoje, że wszyscy moi bliscy są ze mną tylko po to, aby mnie wykorzystać, lub za moimi plecami wyśmiać, a następnie zostawić całkiem samą. 

Wątpie czy to ma cokolwiek do rzeczy, ale od kilku lat co jakiś czas, choć ostatnio trochę częściej, słyszę w głowie głos, który komentuje to co robię lub myślę, ale też wspomina o rzeczach które już się wydarzyły, lub mam na sumieniu. Czasem jest też tak że mówi zupełnie niezrozumiałe zdania lub pojedyncze słowa, które nie mają większego sensu.

Wiem że zdania wyglądają idiotycznie i niespójnie, a całość wygląda jakbym zrobiła jakiś zlepek różnych chorób psychicznych, ale mogę przysiąc, że wszystko co zapisałam jest prawdą. 

 

[wTymTygodniu]

To klasyczne objawy schizofrenii. Zwłaszcza urojenia prześladowcze i omamy. Ale pamiętaj, że na forum nikt nie da ci pewnej diagnozy. Jedynie psychiatra.

 

Do objawów wytwórczych należąurojenia (fałszywe, chorobowe sądy) iomamy (spostrzeganie czegoś, czego nie ma), najczęściej omamy słuchowe – chory słyszy głosy, które mogą komentować jego zachowanie, prowadzić z nim lub między sobą dialog, rzadziej występują omamy z innych zmysłów – np. wzrokowe

[giroditalia]

Raczej to jest CHAD ale to musi orzec lekarz.

[Charles Severinus]

W innym wątku przeczytałem, że jesteś nastolatką, a jest to okres nieco chaotyczny, kiedy kształtuje się osobowość. Zachodzą duże zmiany, zarówno w ciele fizycznym, jak i w psychice. Jednak Twoje myśli samobójcze brzmią niepokojąco. Jaki masz kontakt z rodzicami? Czy masz kogoś, komu ufasz, komu możesz się zwierzyć, przy kim czujesz się bezpiecznie? Będąc w Twoim wieku również przechodziłem swoje różne fazy i często zupełnie siebie nie rozumiałem. Robiłem też sporo głupot, których później żałowałem. Z perspektywy czasu, żałuję, że nie skorzystałem wcześniej z wizyty u psychoterapeuty, bądź psychologa, a to dlatego, że zbytnio się wstydziłem, czy to przed rodzicami czy przed znajomymi. Pierwszy raz ze wsparcia terapeutycznego skorzystałem, jak byłem już kilka lat po dwudziestce, myślę, że o jakieś 10lat za późno. Życzę Tobie, byś zatroszczyła się o siebie. Być może jesteś teraz nieco pogubiona, ale wszystko jest z Tobą w porządku. Może porozmawiaj z psychologiem?

[wiejskifilozof]

Tak,czy owak.Do lekarza się trzeba udać