strach przed wyjściem z domu, przed podjęciem pracy

[zeux31]

Mam 26 lat, od malucha trzymałem się z dala od ludzi, w pracy i szkole mobbing - od ponad roku siedzę w domu u rodziców i boję się wyjść nawet do sklepu. 10h przy komputerze, na szczęście coś zarabiam online. W urzędach i.in. miejscach gdzie urzędniczka, sekretarka załatwia sprawę przede mną -> nie potrafię spokojnie usiedzieć, od razu zaczynają się podejrzenia, jakaś zaniepokojenie sytuacją, druga strona z naprzeciwka to wyczuwa -> nie wiem czym się wtedy zająć, pocę się. Jak poradzić sobie w życiu... ?!

[Gość Xonar]

Też miałem kiedyś podobne problemy, raczej już się z tym ogarnąłem, ale gdybym musiał jechać gdzieś w dalszą podróż to wciąż bym pewnie odczuwał dyskomfort.Musisz się zacząć stopniowo przełamywać i poszerzać tę swoją strefę komfortu.Na początek spróbuj się oswoić z wychodzeniem do sklepu, potem może jazda autobusem, wizyty w galeriach handlowych, pójście do kina, zjedzenie obiadu w knajpie.Staraj się znajdować sobie pretekst do wychodzenia z domu i np. kupowania czegoś w sklepie a nie zamawiania przez internet.Jak siedzisz ciągle w domu to dziczejesz.

Nie wiem jak się odżywiasz ani czy uprawiasz jakiś sport, ale powinieneś zrobić co możesz w aspekcie fizycznym np. :

-Nie pij zbyt dużo kawy, energetyków.Ogranicz słodycze.

-Siedzisz ciągle w domu, więc pewnie oglądasz porno i się masturbujesz do pikseli.Odstawienie lub znaczne ograniczenie tego gówna bardzo ci pomoże.

-Zacznij biegać, pomyśl też może nad jakąś siłownią.Bieganie zmniejszy stres a siłownia podniesie poziom testosteronu.

-Wysypiaj się.

Chodzi o to żeby działać po prostu pomimo strachu, lęku czy dyskomfortu.Potem ten strach z czasem powinien się znacznie zmniejszyć, albo zniknąć w ogóle...A jak zarabiasz online jeśli można spytać? Na programowaniu?

 

Edytowane 12 Lutego 2019 przez Xonar

[zeux31]

Tak programowanie, jest to 1600 zł ale nie mam w ogóle ubezpieczenia, nic nie jest opłacane, bo to jest coś w stylu darowizna.

edit: w życiu próbowałem w 6 może różnych firmach - i nie mogę po prostu pracować z ludźmi, będzie znowu mobbing i uczucie jakbym rano szedł do piekła a nie pracy.

Edytowane 12 Lutego 2019 przez zeux31

[ala1983]

Zeux31 - nie ma tragedii, zarabiasz z domu. Gorzej byłoby, gdybyś nic nie robił. A z le,kami można żyć, nawet jeśli nie dają się zminimalizować, czego ja jestem przykładem. Można brać tez leki ale ja akurat wole na trzeźwo, mimo bólu. Są też plusy takiego życia np. oszczędzanie pieniędzy, bo np. nie wejdziesz do marketu. Ja kupuję tylko to ,co musze w malym sklepiku. Pozdrawiam Cię.

[shira123]

ala1983

masz racje ale może chłopak chce zyc INACZEJ

nie wegetować w domu

autorze kiedyś miałam podobnie jak ty,mnie pomogla bardzo terapia,grupowa i indywidualna

zapytaj w najbliższym szpitalu psychiatrycznym o oddzial dzienny dla osob z nerwica/depresja

mnie bardzo pomogli

powodzenia!

[na_leśnik]

Cytat

 

autorze kiedyś miałam podobnie jak ty,mnie pomogla bardzo terapia,grupowa i indywidualna

zapytaj w najbliższym szpitalu psychiatrycznym o oddzial dzienny dla osob z nerwica/depresja

 

Też jestem tego zdania. Mnie też terapia sporo pomogła jeśli chodzi o lęki.

Warto spróbować jeżeli nie jesteś zadowolony ze swojego obecnego funkcjonowania, a samo to że piszesz wskazuje na to że tak jest.

W takim stanie da się żyć oczywiście, ale moim zdaniem lepiej zawalczyć o lepszą jakość egzystowania na tym łez padole  

 

 

[ala1983]

Shira123 skoro nazywasz to wegetacja, to jak nazwiesz życie osób, które nie mogą wogóle pracować? 

Mi też terapia pomogła, ale do pewnego punktu.

Jak mówi moja psychiatra osoby z problemami psychicznymi, którym udaje sie pracowac mogą uważać to za ogromny sukces i mogą być z siebie dumne.

Nie można od siebie wymagać czegoś poza swoje możliwości. Chłopak nie ma już nastu lat, więc weź to tez pod uwagę ze w pewnym wieku mechanizmy obronne juz mogą być utrwalone.

Ale u każdego jest inaczej. Widocznie ja jestem byt zaburzona, wiec może jemu terapia pomoże całkowicie wyjsc z objawów, czego Tobie autorze życzę.

Edytowane 12 Lutego 2019 przez ala1983

[zeux31]

Chciałbym więcej zarabiać, z takimi zarobkami nie ma szans nawet na wynajem mieszkania 20m2 no i mam takie otoczenie nie rozumne które za wszystko obwinia mnie -> młodszy brat nie podszedł raz do szkoły ? Burza że to moja wina, że biorą ze mnie przykład. Nie rozumują, nienawidzą - dlatego ich też nie lubię i chce się wydostać, ale nie wiem jak bo wiem jak będzie - piekło.

edit: bracia mnie nawet nie widują bo mój pokój jest daleko, daleko - siedzę tam całe dnie, bo ojca nienawidzę, jak matka jest to jeszcze pójdę (ale bez ojca, ba nawet bym go tak nie nazwał, dla mnie to obcy - oczekuje szacunku, a sam znienawidził od dzieciaka, zawsze twierdził że ktoś taki jak ja nie może być inteligentny - co z tego że mam wysoką inteligencję i robię rzeczy których on do usranej śmierci by nie zrobił. Jak widać wygląd to inteligencja i wszystko co najlepsze dla niego.)

Edytowane 14 Lutego 2019 przez zeux31

[shira123]

ala

ja idąc na terapii miałam 35 lat,

co prawda nie balam się wychodzić z domu/miałam tylko epizod/ ale wegetowałam u rodzicow i nie pracując.

teraz pracuje,studiuje, miaszkam sama, poznaje ludzi.

tak ze można-w każdym wieku.

 

a moja przyjaciolka potrafi 2 tyg.z domu nie wyjść-leki.teraz ma terapie i zaczela chodzic na angielski 2 x w tyg.

małymi kroczkami,uwazam ze da się w każdym wieku. oczywiście,kilkuletnia terapia.

[shira123]

autorze,a pokoj wynająć?

warunki w których miaszkasz sa toksyczne, rodzina ciagnie cie w dol.nie wiem czy mieszkasz w dużym miescie ale mysle ze dalbys rade wynająć pokoj i skromnie zyc za swoje pieniądze.

jesteś wartościowym człowiekiem,nie daj się rodzinie.

idz na terapie.powodzenia!

[ala1983]

Shira123 zbyt różowo to widzisz, ale skoro trafiłaś na terapię dopiero w wieku 35 lat to zakładam, że życie tobie wcześniej aż tak nie uwieralo, czyli lekki przypadek.

Wynająć i iść na swoje... próbowałam latami.. w końcu się udało, praktycznie cudem. To nie jest takie proste jak się wydaje. Terapia na Fundusz trwa bardzo krótko, pytanie czy to wystarczy koledze? 

[Gość]

@ala1983 chyba właśnie ciężki przypadek. Moi rodzice całymi latami bronili się przed wysłaniem mnie do psychiatry/ psychologa. Teraz mam schizofrenię, niedoleczone PTSD i natręctwa. Co to w ogóle znaczy, lekki przypadek? Jakbym miała samą schizofrenię albo tylko natręctwa, byłabym wg Ciebie lekkim przypadkiem? Uwierz mi, jedna choroba wystarczy, żeby zniszczyć komuś życie.

[ala1983]

z o.o. lekki przypadek dla mnie to jednorazowe epizody, przez które ludzie zgłaszają się na terapię i po niej im lepiej. Ciężkie to takie w których leki są nieodzowne do podstawowego funkcjonowania lub takie gdzie wieloletnią terapia przynosi tylko minimalne efekty. Należy też odróżnić zaburzenia osobowości od chorób psychicznych jak właśnie schizofrenia. Choc wszystko tez zalezy od jednostki, mój brat ma schizofrenię i uważam że radzi sobie dużo lepiej w życiu niz ja z osobowością schizoidalna i depresja od dziecka.

[zeux31]

W dniu 14.02.2019 o 22:33, ala1983 napisał:

z o.o. lekki przypadek dla mnie to jednorazowe epizody, przez które ludzie zgłaszają się na terapię i po niej im lepiej. Ciężkie to takie w których leki są nieodzowne do podstawowego funkcjonowania lub takie gdzie wieloletnią terapia przynosi tylko minimalne efekty. Należy też odróżnić zaburzenia osobowości od chorób psychicznych jak właśnie schizofrenia. Choc wszystko tez zalezy od jednostki, mój brat ma schizofrenię i uważam że radzi sobie dużo lepiej w życiu niz ja z osobowością schizoidalna i depresja od dziecka.

Mój przypadek niestety jest ciężki, a nawet cholernie ciężki. Nie dość że mam zaburzenia schizoidalne to do tego wygląd nie daje mi spokoju, i dzieje się wszystko na odwrót -> np. jednemu ludzie, kobiety prawią same komplementy, mi na odwrót -> śmieją się -> to daje całkowicie drugą skrajność. Niemal każde doświadczenie z ludźmi kończy się na przynajmniej na zachowaniu złego stanu, a bardzo często ten stan pogarsza. Jakaś siła każe mi zostać w domu, pamiętam wiele razy śmiech dziewcząt a nie robiłem niczego głupiego, tylko z powodu wyglądu. Niestety w życiu chodzi jedynie o duppę czytaj rozmnażanie, ludzi się nie zmieni a mnie coraz bardziej to boli. Psychoterapie zadziałają na ładnych z emocjonalnymi problemami, nie na mnie. Sam byłem świadkiem takiej psychoterapii grupowej, gdzie towarzystwo ładnych zrobiło sobie grupkę, śmiali się rozmawiali ze sobą, flitrowali a ci inni samotnie oddaleni od wszystkich, smutni. Ludzie są kompletnie nie rozumni, nie są świadomi tego jak traktują innych i dlaczego się tak dzieje.

[shira123]

W dniu 14.02.2019 o 22:33, ala1983 napisał:

z o.o. lekki przypadek dla mnie to jednorazowe epizody, przez które ludzie zgłaszają się na terapię i po niej im lepiej. Ciężkie to takie w których leki są nieodzowne do podstawowego funkcjonowania lub takie gdzie wieloletnią terapia przynosi tylko minimalne efekty. Należy też odróżnić zaburzenia osobowości od chorób psychicznych jak właśnie schizofrenia. Choc wszystko tez zalezy od jednostki, mój brat ma schizofrenię i uważam że radzi sobie dużo lepiej w życiu niz ja z osobowością schizoidalna i depresja od dziecka.

Ala...nie wiesz o czym piszesz...lekki przypadek.no tak borderline a w torebce mam skierowanie do szpitala.35 lat sie meczylam ze soba wiedzialam ze cos jest nie tak ale jakos ciagnelam.

[zeux31]

Przesadziłem z tą nie rozumnością -> ludzie są tego w jakiejś części świadomi, wiedzą o tym - ale nie chcą być bezpośredni. Niektórzy są bezpośredni -> i to najbardziej boli, pośredni przekaz też ma jakiś wpływ na nas ale dużo mniejszy (chodzi o zapadanie w pamięć, mały ładunek emocjonalny etc.). Bezpośrednie powiedzenie z odrazą -> "ale jesteś brzydki" przez kilka różnych osób jest ostateczną prawdą, bo jedna, dwie osoby mogą się mylić, ale jeśli słyszy się od co najmniej 3 osób to jest to gwóźdź do trumny. Ludzie mówią: użalanie się nad sobą to uzależnienie, a kto tak mówi ? Takie osoby jak ten 

 

Obejrzyjcie do końca to może zrozumiecie, jak duży wpływ na osobowość mają oceny innych. Nigdy nie miał problemów z kobietami, ocenami mężczyzn przed i po wypadku. Gdyby miałby to samo co ja z ludźmi + ten wypadek to nigdy nie otworzył by kanału youtube i zawsze byłby na garnuszku rodziców, max miałby pracę w domu. Większość ludzi na moje słowa reaguje w sposób: przestań się użalać, jesteś po prostu słaby, leniwy etc. -> mówią tak jakby każdy miał taki sam wygląd, takie same doświadczenia, taką samą osobowość.

Edytowane 24 Lutego 2019 przez zeux31

[zeux31]

Ojciec np. pyta innych ludzi czy jest to normalne to co robię, jakiś idiota (np. ten z większości) mu powie że to nienormalne, wyrzuć gada z domu niech wypierdziela -> to ojciec (będący taki sam jak większość, nie mający swojego zdania, nie broniący rodziny i mający gdzieś jej problemy - uzna na wieki mnie za szkodnika i mnie wydziedziczy). Takie to właśnie życie w którym żeby żyć trzeba urodzić się w normalnym ciele, mieć milimetr tu i tu więcej lub mniej.

Albo wujek który zawsze na mnie dobrze patrzał -> dowiedział się że nie mam dziewczyny i nie pracuje normalnie -> to zaczął mnie traktować jak śmiecia, nie chciał mi na działce ręki podać, patrzał z odrazą i mówił coś o złodziejach -> połączył w głupi sposób fakty: nie ma dziewczyny/pracy = to będzie ohydny złodziej.

W dużej mierze jest to zasługa ojca, który wszystkim gada o problemach ze mną, każdy ze znajomych, rodziny dalszej patrzy na mnie teraz z odrazą i niechęcią, często się ze mnie śmiejąc -> ojciec zniszczył mi opinie, zamiast mi pomóc to wyśpiewał wszystko innym. Wszyscy bracia patrzą na mnie z odrazą, tak samo ojciec -> im wszystkim gadał w aucie - gdy mnie nie było żeby nie byli tak jak ten śmieć (o mnie), że nie pracuje, etc. nikt nie ma do mnie szacunku w tym domu, nawet bracia o 10 lat młodsi.

Edytowane 24 Lutego 2019 przez zeux31

[zeux31]

Jestem ciekaw ich reakcji gdyby dowiedzieli się że wygrałem w totka -> ja bym im chyba nawet nie powiedział -> ale jestem w 100% przekonany że było by maksymalne WYPARCIE wszystkiego. A gdyby dostali pieniądze, znowu byłbym dla nich śmieciem.

[ala1983]

W dniu 23.02.2019 o 20:35, shira123 napisał:

Ala...nie wiesz o czym piszesz...lekki przypadek.no tak borderline a w torebce mam skierowanie do szpitala.35 lat sie meczylam ze soba wiedzialam ze cos jest nie tak ale jakos ciagnelam.

Widocznie nie wiem, moge sie jedynie domyslac. Na podstawie tego co piszesz a nie znajac ciebie osobiscie ciezko sie odniesc. Napisalas, ze mialas jeden epizod. W innych twoich postach jest wiecej informacji ktore daja zupelnie inny obraz sytuacji.

Edytowane 26 Lutego 2019 przez ala1983

[shira123]

no tak nie znasz mnie.  teraz mam 38 lat,3 lata terapii i zmiany nie sa az  takie jak bym oczekiwala.

wiem ,ze nie jest latwo isc na swoje.bardzo trudno.jak się tyle lat siedziało z rodzicami. 

ale wiesz mimo ze mam w tej chwili ciezka sytuacje,chwilowo bez pracy,to się nie poddam.

chce mieszkac sama/z kotem/ studiować i pracować, chodzic na silownie i poznawać nowych ludzi.

a problemy ,sa chwilowe.

grunt to nie zalamywac się.

to mi dala terapia-mysle ze to dużo.

[ala1983]

W dniu 14.02.2019 o 15:36, shira123 napisał:

teraz pracuje,studiuje, miaszkam sama, poznaje ludzi.

tak ze można-w każdym wieku.

 

12 godzin temu, shira123 napisał:

ale wiesz mimo ze mam w tej chwili ciezka sytuacje,chwilowo bez pracy,to się nie poddam.

chce mieszkac sama/z kotem/ studiować i pracować, chodzic na silownie i poznawać nowych ludzi.

Yyy.. to jak jest w koncu?

[zeux31]

Nie rozumiem tej dyskusji nie na mój temat w moim temacie ale ok. Jak myślicie czy DDA żeby czuć się normalnie musi być cały czas przynajmniej na małej dawce alko ? Z tego co matka mówiła to dużo piła jak była ze mną w ciąży, dużo imprez. Jak pije alkohol to jakoś normalnie jest, bez tego dziwnego antyspołecznego hamulca. Najgorsze jest to że można zatracić umiar...

[giroditalia]

Jeśli twoja matka piła będąc w ciąży z tobą to idź do neurologa z tym. Alkoholu nie tykaj bo na pewno jesteś obciążony genetycznie uzależnieniem, tak samo uważaj z benzodiazepinami.

[Gość]

można i tak... wszyscy jesteśmy lekkimi przypadkami, bo tych ciężkich już nie ma wśród nas

[zeux31]

W dniu 28.02.2019 o 20:56, giroditalia napisał:

Jeśli twoja matka piła będąc w ciąży z tobą to idź do neurologa z tym. Alkoholu nie tykaj bo na pewno jesteś obciążony genetycznie uzależnieniem, tak samo uważaj z benzodiazepinami.

benzo raz psychiatra mi przepisał i przerwałem po 3 dniach, nie czułem się sobą, to na pewno nie jest przyjemne, czułem się jak trup, jakaś pustka, już wolałbym nie żyć niż być w takim stanie (nic dookoła mnie nie ruszało rzeczywiście, ale gdzie smak życia). Takie "leki" odbierają poczucie sumienia, czułem że nic nie musiałem i było mi z tym dobrze.

Edytowane 16 Marca 2019 przez zeux31