nerwica serca. jak sobie pomóc?

[shine]

(fajnie jeżeli zechce ci się te wypociny czytać) Mam 18 lat. Już od podstawówki, kiedy pani prosiła do tablicy, albo zadawała pytanie biło mi bardzo szybko serce. W 4 klasie pojawił się pewien chłopiec, który wzbudził we mnie zainteresowanie, chociaż nigdy nie weszliśmy ze sobą w żadne relacje w szkole. Przez jakiś czas z nim tylko pisałam, odróżniał się czymś od swoich rówieśników. Z perspektywy czasu ten cały okres był wiadomo, dziecinny. Dlaczego o tym piszę? Oczywiście, pisząc z nim czy siedząc obok biło mi szybciej serce. I to może wydawać się dziwne, ale nawet teraz przy niektórych losowych osobach, bez wchodzenia z nimi w interakcje - zaczynam odczuwać szybsze bicie serca, ogólne napięcie, a niekiedy czuję impuls pod mostkiem - kłucie połączone z łaskotaniem. I to jest kompletnie poza moją kontrolą, czasem robi mi się zimno, czasem gorąco. Jest to nieprzyjemne, odczuwać ciągle napięcie w szkole, a potem wracać strasznie zmęczonym. Co do mojego życia społecznego, to domyślacie się chyba, że przez ten lęk jest ono zerowe - nikogo nie interesują spięci introwertycy bez żadnej spontaniczności, umiejący tylko odpowiedzieć na zadane konkretne pytanie (to trochę jak uciekanie od ludzi i odczuwanie braku towarzystwa, chociaż naturalnego charakteru nie zmienię). Co do innych sytuacji, jestem nadwrażliwcem - pobranie krwi wiąże się z kłuciem w mostku, lękiem i mdleniem.

Byłam z tym u psychiatry, przed wizytą nie mogłam spać i biło mi szybko serce. Spodziewałam się głębszej rozmowy z jego strony, a że poszłam prywatnie to dał mi na odchodne Sertranorm ("bardzo konieczny ten lek? no to wypisze receptę"), po którym bałam się najmniejszego dźwięku i przestałam brać już po 3 dniu.

Naprawdę nie mam ochoty brać ssri, mają dużo skutków ubocznych i nie gwarantują poprawy.

Ja wiem, że z pewnymi rzeczami trzeba nauczyć się żyć, to niezwykle wrażliwe serce stało się już częścią mnie. Tylko ja nie chcę jednego - tego spięcia, ciężkiego bicia serca, kłucia. Racjonalna strona mnie mówi, że lęk jest nieadekwatny do sytuacji, ale to tak jak tik oka, nie mam na to wpływu. W dodatku zapakowałam się szczelnie w introwertyzm, z czasem uczysz się przebywać tylko sam ze sobą. W środku gotuję się, chcę uciec - na zewnątrz blada twarz bez mimiki i uśmiechu.

Zależy mi na zlikwidowaniu nerwicy, samotność nie dokucza mi bardziej. Nie wyobrażam sobie na przykład rozmowy o pracę bez wzięcia tabletki na uspokojenie.

Uf, dotrwałeś do końca tej fascynującej historii.

[mswm]

Shine, trochę to brzmi jak fobia społeczna z objawami na tle somatycznym. U Ciebie akurat reaguje klatka piersiowa, ale różne części ciała mogą u różnych osób w taki sposób reagować. Zawsze to powtarzam i jest to bardzo ważne... przez pierwsze dni brania SSRI możemy czuć się o wiele gorzej, to jest naturalny proces. Nie oznacza to, że lek nam nie pomoże, zwłaszcza że te leki z reguły dobrze działają na objawy lękowe. Czy myślałaś o podjęciu terapii? W Twoim przypadku kluczową sprawą jest odkrycie dlatego czujesz lęk w sytuacjach społecznych.

[shine]

Nie myślę o podjęciu terapii, jako że sama siebie znam lepiej od osoby trzeciej, której trzeba wszystko wykładać, a i tak nie zinterpretuje w pełni poprawnie. Potrafię ocenić siebie krytycznie. Dopóki siedzę w swojej strefie komfortu problemu z lękiem nie ma. Często zastanawiam się co jest przyczyną - jeśli chodzi o genetyczne sprawy, to moja matka w wieku ok. 25 lat miała zdiagnozowaną schizofrenię, ale od lat się leczy i wszystko jest w porządku. Ojciec z kolei jest nerwicowcem, chociaż nie wiem czy ma inne problemy, nie mieszkam z nim. Wiem, że pił piwo biorąc leki psychotropowe i kiedyś zadzwonił, bo dostał lęków.

Czynnikiem powodującym fobię są po prostu niektórzy ludzie i sytuacje społeczne, a przyczyna może leżeć w słabej, wrażliwej psychice, bo nie przeżyłam żadnych traum. Mam wrażenie, że to po prostu jak z depresją endogenną.

Trochę boję się ssri, bardzo wiele ludzi pisze, że spłycają, albo się chudnie. I jeśli w pierwszych tygodniach miałabym wszystkiego panicznie się bać i zemdleć z tego strachu (a zrobiło mi się słabo), to nie jestem przekonana. Po prostu się boję, mam jeszcze jakąś nadzieję, że po okresie dojrzewania może być lepiej.

[mswm]

Dopóki siedzę w swojej strefie komfortu problemu z lękiem nie ma.

 

I tutaj jest właśnie pies pogrzebany.

[superb]

Czesc :)

Czy problem z opisanymi przez Ciebie problemami nie wystepuje tylko wtedy gdy myslisz ze ktos zada Ci niewygodne pytanie? / zada je faktycznie?

Nie jest tak ze boisz sie ze ktos trafi w Twoj czuly punkt?

[shine]

superb - Chodzi mniej więcej o to, że kiedy zobaczę na ulicy/w szkole/gdziekolwiek osobę, która w jakiś szczególny sposób (na pierwszy rzut oka) wydaje mi się interesująca (sposób bycia, spojrzenie, ubiór, fryzura), może zabić mi szybciej serce, a czasami dostaję nerwobóli i właśnie - boję się najbardziej obserwacji mnie przez te osoby, szczególnie gdy znajdują się blisko. Też gdy muszę się wypowiedzieć w pewnych sytuacjach np. zapytanie przez nauczyciela (nawet nie chodzi o pytanie na ocenę), przyspiesza puls. Ja to odczuwam jako jakiś wyrzut adrenaliny - muszę mówić, nauczyciel odbiera moje słowa i skupia przez chwilę na mnie swoją uwagę. Śmieszy mnie i zarazem smuci, że mam problem z takimi rzeczami.

[superb]

Starasz sie, zeby ludzie dobrze odbierali Twoja osobe, boisz sie ze mozesz zostac wysmiana, gdyby cos Ci nie wyszlo?

Latwo przychodzi Ci zartowanie z samej siebie, w towarzystwie?

 

Masz jakas taka sfere zycia, w ktorej czujesz sie jak ryba w wodzie?