Przegrane życie i myśli samobójcze

[shira123]

Shira123@

 

Tak, chodzi o studia dzienne. Gdyby filologia była zaocznie, to nie miałabym takiego dylematu. Cieszę się, że odnalazłaś się w grupie na studiach. Jeżeli towarzystwo jest sympatyczne, na pewno motywuje to do przychodzenia na zajęcia. Psychologia to Twój pierwszy kierunek czy już wcześniej coś studiowałaś?

Jeśli chodzi o pogodzenie terapii z opieką nad matką, obawiam się, że może być ciężko. Terapia grupowa odbywa się aż pięć razy w tygodniu w godzinach popołudniowych, więc mój dzień wyglądałby tak, że o siódmej rano wychodziłabym do pracy i wracała wieczorem po dwudziestej. Co prawda w domu jest tata (jest na emeryturze), ale też nie chcę zrzucać na niego wszystkich obowiązków związanych z opieką nad mamą. Myślałam, że mama pobędzie w tym ośrodku dłużej, wtedy na spokojnie mogłabym się zająć terapią, ale oczywiście jak zwykle musiały się pojawić problemy... Kocham mamę, ale też chciałabym wreszcie uleczyć swoje życie.

 

wiem, ze myslisz o mamie. ale o sobie tez musisz pomyslec))tak ci zreszta powiedza na terapii.

ja mysle ze mama poradzi sobie, z pomoca taty. czy jest obloznie chora? a moze jakas opiekunka choc na 2 godz. dziennie.

terapia jest wazna, najwazniejsza dla ciebie na chwile obecna

 

co do mnie 15 lat temu studiowalam filologie angielska, bylo 10 osob na miejsce, dostalam sie

a potem rzucilam po 1,5 roku-powod- nie odnalazlam sie w grupie, czulam sie obco.

 

teraz jest zupelnie inaczej)

zreszta, odkrylam moje powolanie-psychologia to jest to co chce robic.

warto do tego dazyc-i wcale nie uwazam ze jest za pozno. moja dewiza-nigdy na nic nie jest za pozno.

 

trzymam kciuki za ciebie!

[shira123]

a co do zwiazkow...ja mam b.podobnie, nie bylam nigdy w zwiazku, w dziecinstwie molestowanie, proba gwaltu.

zaczelam sie facetami interesowac od jakis 2 lat i ciagle zle trafiam.

jeden-niestabilny psychicznie, drugi-erotoman, chce mnie tylko do lozka. a ja szukam, kogos normalnego

[superb]

I jak @tuxedomoon, złożone papiery już?

[Gość weltschmerz]

Czarny_prorok @

 

W żadnym wypadku nie myśl, że zabierasz mi temat! :) Bardzo cieszę się, że napisałeś.

Poczucie straconego czasu jest czymś trudnym do zniesienia. Człowiek stale myśli o przeszłości i obwinia się o to, że nie skorzystał z szans, jakie otrzymał. Przecież wszystko mogło potoczyć się inaczej, przecież mogłem zrobić to i tamto... I tak w kółko. Jedyne, co mogę Ci doradzić, to to, o czym napisał już Superb: odcięcie się od przeszłości i skoncentrowanie się na tym, co możesz zrobić dla siebie obecnie. Jesteś jeszcze bardzo młody, życie przed Tobą i jestem pewna, że jeżeli teraz zaczniesz działać na rzecz swojego rozwoju, to za kilka lat poczujesz się zadowolony z siebie. Warto byłoby pomyśleć o terapii - mógłbyś przepracować swoje problemy.

 

o terapii myślę i myślę... miałem już iść, ale zgubiłem skierowanie. Najwyżej jakiś czas pochodzę płatnie, a później załatwię skiero.

 

taaa, bardzo młody... według wiejskiej* mentalności, a taka w Polsce dominuje, jestem starym kawalerem. *- nie chodzi o miejsce zamieszkania, tylko o zestaw poglądów, zanim ktoś na mnie naskoczy.

 

ja i rozwój... nie wiem, jaki rozwój, chyba niedorozwój :) jestem świadom swojej inteligencji i jakiegoś tam nieuporządkowanego potencjału, dlatego tak mnie to wszystko boli.

[tuxedomoon]

Hej! Niestety, wciąż nie złożyłam papierów na studia. Ciągle mam dylemat, jaką podjąć decyzję. Niby wiem, co chciałabym robić w życiu, ale nie za bardzo potrafię się zabrać za realizację swego celu.

W życiu zawodowym układa się mi fatalnie. Niby znalazłam pracę, ale zapewne wkrótce z niej wylecę. Zupełnie nie odnajduję się w nowym miejscu pracy. Ciągle się stresuję, a to tylko sprzyja błędom. Mam już dość. Robię, co w mojej mocy, a i tak zawsze kończy się tak samo... Najchętniej bym zrezygnowała, tylko że wtedy to będzie kapitulacja, a ja kapitulować nie chcę. W życiu prywatnym też u mnie kiepsko. Jestem samotna, nie mam z kim szczerze pogadać. Muszę wiecznie udawać szczęśliwą, w przeciwnym razie uznaliby mnie za nieudacznika.

[superb]

W takim razie czas na zupelna zmiane w Twoim zyciu,

na pewno studia sa dobrym poczatkie, zeby zaczac rewolucje.

 

Powiem Ci, ze duza role odgrywa 'przymus',

pewnie, nie zmusilbym sie zeby codziennie przebywa z ludzmi, gdyby nie uczelnia,

teraz widze, ze duzo mi to dalo,

powoli przelamalem bariery, ktore uwazalem, ze nigdy nie uda mi sie przeskoczyc....

 

Skladaj papiery i nie zastanawiaj sie,

nie ma co planowac szegolowo co bedzie za 3-5 lat,

za duzo zmiennych jest w zyciu,

za dlugo zeszlo by na planowaniu, a i tak nie bylo by nigdy gwarancji, ze wszystkie scenariusze sie zaplanowalo....

 

Czy zostaniesz na tym kierunku,

czy zmiensz w trakcie,

czy wybierzesz troche inna specjalizacje,

to wszysto malo jest teraz istotne.

Najwazniejsze to zrobic pierwszy krok i dalej sukcesywnie krok po kroku isc do przodu :)

[( Dean )^2]

Hej! Niestety, wciąż nie złożyłam papierów na studia. Ciągle mam dylemat, jaką podjąć decyzję. Niby wiem, co chciałabym robić w życiu, ale nie za bardzo potrafię się zabrać za realizację swego celu.

W życiu zawodowym układa się mi fatalnie. Niby znalazłam pracę, ale zapewne wkrótce z niej wylecę. Zupełnie nie odnajduję się w nowym miejscu pracy. Ciągle się stresuję, a to tylko sprzyja błędom. Mam już dość. Robię, co w mojej mocy, a i tak zawsze kończy się tak samo... Najchętniej bym zrezygnowała, tylko że wtedy to będzie kapitulacja, a ja kapitulować nie chcę. W życiu prywatnym też u mnie kiepsko. Jestem samotna, nie mam z kim szczerze pogadać. Muszę wiecznie udawać szczęśliwą, w przeciwnym razie uznaliby mnie za nieudacznika.

Ej nie rezygnuj.Ważne że masz prace.Sam Ci pisałem jakiś czas temu że mam identyczny życiorys i też nieraz mam ochotę pieprznąć moją pracą i uciec w bieszczady.Ale trzeba zostać.Nie nastawiaj się na to że wylecisz bo to samospełnijąca się przepowiednia.