Wszystko jest jakieś nijakie ....

[Peter740]

Witam

Postanowiłem tutaj napisać, ponieważ chciałbym się podzielić z innymi swoimi problemami .

Mam 25 lat, studiuje informatykę, pracuje i dodatkowo uczę się programowania oraz chodzę na siłownie . Jestem typem perfekcjonisty, co daje się we znaki przy pierwszej lepszej okazji . Niestety nie potrafię nic robić zwyczajnie, chce pokazać sobie i innym że jestem lepszy, co chwila wynajduje sobie nowy plan, dzięki któremu "nakarmię " swoje wybujałe ego i będę pozornie szczęśliwy . Nie wiem co jest nie tak, bo niby to co robię sprawia mi przyjemność, ale czasami chce to rzucić w cholerę i po prostu odpocząć od tego . Jako że widziałem że coś jest nie tak, postanowiłem pójść z moim problemem do psychologa, plus jest taki że mogę się wygadać i wiem co muszę robić, ale po prostu boje się tego . Ogólnie to jestem śmiesznym typem tzn . jest we mnie wiele przeciwieństw np . jestem bardzo gadatliwy, ale tylko wtedy gdy mam pewność że ludzie mnie nie wyśmieją, boje się że jestem nudny,ale z drugiej strony chciałbym być podziwiany przez innych . Oprócz tego nie mogę zaakceptować samego siebie,dlatego też robię wszystko żeby zmienić siebie na lepsze, jak wcześniej wspominałem chodzę na siłownie i dodatkowo mam rozpisaną dietę,wiem że jest to dobre posunięcie, bo jednak robię coś ze sobą, ale wiadomo chciałbym jeszcze więcej heh Nigdy nie proszę ludzi o pomoc, bo z reguły sam staram się wszystko naprawić, co skutkuje tym że odciąłem się od wszystkich i mimo tego że odczuwam potrzebę wyjścia z kimś, nie robię tego . Mimo moich problemów udało mi się poznać dziewczynę, ale jako że jestem takim typem szybko się to skończyło . Po rozmowie z psychologiem dowiedziałem się że traktuje kobiety jako wrogów, które zagrażają moim planom na przyszłość i nawet jeśli któraś poznam, to podświadomie będę starał się to zakończyć.... Poza tym mam też w sobie dużo gniewu, który jest spowodowany tym co napisałem wyżej i po prostu irytuje mnie własna głupota . Czuje się strasznie, bo mimo tego że mam takie problemy, nie daję tego po sobie poznać, a potem jak zostaje sam na sam, to wszystko mi się miesza i jestem cholernie zły na to że moje życie nie wygląda inaczej . Jak widać uwielbiam dużo pisać i mam do tego dość bujną wyobraźnie Jak mi coś jeszcze przyjdzie do głowy to napiszę, bo zacząłem czytać książki związane z psychologią, żeby wreszcie dowiedzieć się co jest ze mną granę . Zmieniam swoje życie praktycznie od podstaw , zaczęło się od wyglądu , zacząłem się przejmować swoim zdrowiem , kondycją itd. , no , ale to i tak nic nie zmienia . Potrzebuje kogoś do rozmowy , ale po prostu nie wiem od czego zacząć , jestem zagubiony w swoich myślach i jedyne co robię to ciągle siedzę w tym domu , z przerwami na pracę , studia , siłownie heh

[michaler]

Dobrze, że chcesz kogoś poznać i nie być samotnym, w moim przypadku samotność źle się skończyła. Człowiek jest istotą społeczną i nie moze żyć samemu.

[back2black]

a jak w domu wyglądały kontakty z matką, babcią?

[Peter740]

W moim przypadku zmiany były spowodowane tym że poznałem fajną dziewczynę , nagle życie się zmieniło i mogłem wszystko , potem przyszła rozłąka i tak teraz tkwię w jednym miejscu . Zauważyłem z resztą że jest coraz gorzej , bo im dłużej się w tym "siedzi" tym trudnej zmienić swoje nawyki nie mówiąc już o zaakceptowaniu drugiej osoby . Ja z resztą sam nie chce w tym dłużej tkwić , dlatego też zacząłem pracować nad sobą , wizyty u psychologa , ćwiczenia , książki itd. . ale mimo wszystko boję się że to są tylko bezsensowne zajęcia , które odsuwają mnie od mojego celu hmmm trudno stwierdzić . Co do moich relacji z matką i babcią ,z matką dogaduje się bez problemów , wiadomo że nie gadam jej o wszystkim z resztą ona też często narzeka na to co się wokół niej dzieje , ale jak dla mnie to normalna sytuacja . Co do babci , tutaj niestety sytuacja się komplikuje , bo nigdy nie lubiłem babci (od strony ojca ) mówiąc w skrócie to wcielony diabeł tzn był . Kiedyś "opiekowała " się nami , więc na porządku dziennym było znęcanie się w postaci bicia dyscypliną , jako że byłem najmłodszy często dostawałem za byle co , ale dzięki temu że siostra mnie broniła nie dostawałem tak dużo . Nawet nie wiecie jaka wielka była/jest we mnie nienawiść do niej , normalnie aż się we mnie kipi , nawet nie zapłakałem jak zmarła , ale w gruncie rzeczy nie życzyłem jej źle , nigdy bym jej krzywdy nie zrobił i dlatego nie czuje się z tego powodu źle . Dla mnie to odległa przeszłość i nie chce do niej wracać ....

[Peter740]

Dawno tutaj nie zaglądałem :) , postanowiłem faktycznie się czymś zająć , popracować nad sobą i zmienić swoje podejście do innych . Wiadomo prosto to napisać, ale od czegoś trzeba zacząć , ogólnie i tak mogę się pochwalić tym że mniej się przejmuje wszystkim wokół i powolutku prę naprzód . Teraz jestem dość zajęty , bo sesja coraz bliżej , a jeszcze tyle materiału przede mną , zaczynam się już uczyć , bo po powrocie z pracy średnio mi się chce do tego zaglądać. Mogę pochwalić się jeszcze tym że dzięki temu że jestem pracowity i sumienny dostałem awans i teraz będę zarabiał więcej pieniędzy , co mam nadzieje przełoży się na resztę mojego życia Wiem że moje plany mogą ulec zmianie , ale cieszę się z tego że coś się ruszyło i moja rutyna odejdzie w zapomnienie ... Faktycznie pomoc psychologa zdaję się mieć jakiś sens , choć przez pewien czas chodziłem tam tylko dlatego żeby znaleźć odpowiedź na dręczące mnie pytania ...

[dystymiczniemi]

Jejku... Mam niemal tak samo :/ Perfekcjonizm i poczucie, że niby lubię to, co robię i dobrze się w tym odnajduję, a jednak najchętniej rzuciłabym wszystko w cholerę... Przy poprzednim załamaniu mocno wzięłam się za treningi, efekt był super, codziennie k.północy ćwiczyłam ostro i bardzo mi pomagało- teraz nie mogę się wkręcić nawet w to. Może dziewczyna, którą poznałeś nie była Tą Właściwą? Nie zamykaj się na miłość, ona pozwala góry przenosić, nagle wszystko staje się takie łatwe- może nawet zaspokoić perfekcjonizm:)

[Peter740]

Wiesz , ja już wielokrotnie wrzuciłbym wszystko w cholerę , ale mój upór jest od tego silniejszy . Tyle rzeczy mi się nie udaje , a nawet jeśli coś mi się już powiedzie , to nie przynosi to pozytywnego bodźca , bo zawsze mogłem coś zrobić lepiej itd. Ja już czasami wariuje od tego wszystkiego , najgorzej jest jak moje plany się sypią , wtedy jestem zagubiony jak cholera i nie wiem co ze sobą począć . Jedno jest pewne że raczej nie odpuszczę sobie , bo jednak mój upór jest moją największą zaletą i wadą jednocześnie , Wiesz już to przechodziłem , ale w gruncie rzeczy nadal wierze że uda mi się samemu nad wszystkim zapanować , w końcu sam "stworzyłem" parę problemów , więc mogę sobie z nimi poradzić .... Z resztą nie chce traktować drugiej osoby jak lekarstwo na wszystkie moje problemy , bo przecież nie o to w tym wszystkim chodzi .