Witajcie !:)

[olga_xxx]

Cześć !

 

Jestem Olga, mam 25 lat.

Nie wiem jak to możliwe, ale dopiero dzisiaj trafiłam na to forum i postanowiłam do Was dołączyć.

Moja przygoda z hipochondrią rozpoczęła się trzy lata temu, to właśnie wtedy u mojej mamy wykryto nowotwór, a moje życie przewróciło do góry nogami. Pamiętam jakby to było wczoraj, mama była przed pierwszą operacją, a ja poczułam, że mam ZAWAŁ i czym prędzej pobiegłam na SOR. A później to już poszło z górki... tułanie po lekarzach, wyjazdy na chemię i badania kontrolne. Wieczny stres i lęk czy nie stracę najukochańszej mamy ! Szukanie publikacji, przeglądanie for, pogłębianie wiedzy na temat raka. Paradoksalnie, mama jechała na chemię umalowana, ładnie ubrana i pełna energii ( zawsze była optymistką ), a ja w powyciąganym dresie ledwo się zwlekłam z łóżka, bo przecież byłam obłożnie chora i to JA cierpiałam (za co jest mi dzisiaj wstyd ). Z czasem oswoiłam się z nową sytuacją, zaakceptowałam ten stan i powiedzmy żyłam normalnie. Wyjechałam na studia, poznałam nowych ludzi i starałam się czerpać garściami z życia - tak jak niegdyś. Co jakiś czas tylko pojawiały się nowe "dolegliwości", które zazwyczaj szybko mijały...wystarczyło, że ktoś bliski powiedział "NIC CI NIE JEST" i było ok, wierzyłam w to. Stopniowo mój lęk przed rakiem narastał, doszukiwałam się kolejnych chorób, a każdy objaw sprawdzałam w necie i dodatkowo się nakręcałam. Do lekarza z tym oczywiście nie poszłam, no bo przecież po co ? sama sobie z tym poradzę doskonale. I w sumie jakoś radziłam, do czasu...

Ostatnio stan zdrowia mojej mamy się gwałtownie pogorszył ( wiem, że już z tego nie wyjdzie ), a hipochondria uderzyła we mnie ze zdwojoną siłą. Od kilku miesięcy prześladuje mnie czerniak i sepsa... I chociaż zdaje sobie sprawę z tego jak absurdalnie to brzmi, co ja wyprawiam, przecież nie jestem na NIC chora - to tylko reakcja obronna mojego organizmu na stres, tak chyba najwyższa pora udać się do lekarza psychologa/psychiatry bo zaczyna mnie już to moje "chorowanie" męczyć.

Pozdrawiam serdecznie Wszystkich :)

[rozczarowany]

Idź do psychiatry, ja też tak czekałem i powtarzałem "nic mi nie jest", nie było miło i osiągnięcie stanu "jakotako znośnego" zajęło mi sporo czasu i leków...

Nie daj sobie tylko wcisnąć leków uspokajających na dłuższy czas, doraźnie są bardzo skuteczne, branie tego regularnie powoduje silne i wyjątkowo paskudne uzależnienie.

[nebs]

Hej Olga :)

 

Życzę Ci dużo, dużo sił, Twojej Mamie też. Leć do lekarza, a i pewnie terapeuty, szkoda Twoich sił na "chorowanie".

Mam nadzieję, że masz ludzi, którzy Cię wspierają. I Ty też spróbuj być dla siebie wyrozumiała.

 

Buziaki.

[olga_xxx]

Rozczarowany - wybieram się do lekarza :) Leki uspokajające łykam co jakiś czas i widzę, że na dłuższą metę to nic dobrego ;/

Nebs - Dziękuje za miłe słowa :)

[ankakanka1]

Czesc Olga! Duzo siły Wam obu z mamą życzę. Jeśli wiesz, że mamie nie jesteś w stanie pomóc, to pomóż sobie. Nie bój się leków, dobrze dobrane przez mądrego lekarza nie zrobią Ci krzywdy :)

Trzymam kciuki i w razie czego pisz pw!

[olga_xxx]

Dziękuje Aniu :)!

Jestem na etapie szukania "dobrego" lekarza, a to już coś :))