Ludzie wydają mi sie obcy i widziani przez szybę

[merkia]

Witam, jestem tutaj nowa =)

 

przejdę może do konkretów.

 

Zaczęło się jakieś 3tyg temu. Zastanawiałam się nad powodami i wyliczyłam : przez 3 tyg nie bylo mamy i taty, brat jest okropny i ciagle bolała mnie przez niego głowa, problemy z rówiesnikami i w nowych kontaktach...nic innego nie wynalazłam.

A problem ,oj jest dosyć specyficzny (albo i nie) gdyż nie zauważyłam aby miał ktoś podobne objawy.

 

To jest takie głupie... wiem..

 

Nawet kiedy jestem z rodziną, jakimkolwiek człowiekiem, to nie mogę skupić się na rozmowie, choć tak bardzo tego chcę i mówić spontanicznie. Nie , to nie jest nieśmiałość...bo mam to również w stosunku do rodziny !?! Powiedziałam o tym mamie - usłyszałam, że wymyślam fanaberie.

Ciągle przypominam sobie jaka byłam kiedyś zabawna i gdy próbuję zażartować, nagle wydaje mi się to takie niesamowicie płytkie i bez wyrazu..takie...nie moje.

 

A ludzie wydają mi sie obcy i widziani przez szybę. Nie mogę jej rozbić, nie wiem dlaczego.

 

I doszłam do wniosku, że to natręctwo myśli.

 

A rzecz kolejna : gdy czymkolwiek się zajmuję, chociażby czytaniem i uczeniem się, to zapala mi się TA STRASZNA LAMPKA W MÓZGU => ze i tak z tego nic nie zrozumiem. No i rzeczywiście...

 

Wiem, powinnam walczyć i chcę. Jednak proszę o pomoc. Wiem, że sama sobie z tym nie poradzę.

 

PS. Zawsze byłam wierząca, teraz modlę się jeszcze więcej lecz wszystko jest dla mnie takie odległe...jakbym nie mogła tego pochwycić.

[mieciu]

Witaj

To co opisujuesz to "zwykła" derealizacja. Okropny stan, którego ciężko się pozbyć. Coś podobnego do chodzenia cały czas w gorączce. Umysł się od czegoś chce odciąć, prawdopodobnie masz jakieś nierozwiązane konflikty wewnętrzne. Trzeba dojść jakie i rozwiązać je w tę lub inną stronę. Nie jest to łatwe, ja "to" mam już ponad 3 lata.

[merkia]

Czy konieczna będzie czyjaś pomoc ? A może to stan przejściowy...? Jak zapomnę, to wszystko jest w porządku. Ten "dziwne momenty" są wtedy, gdy nie mam czym się zająć. Będę walczyła. Przeraziłeś mnie wyrażeniem "mam już ponad 3 lat".

 

PS. Mam 17 lat

[mieciu]

Najlepiej udaj sie po pomoc do psychologa. Zapewne nawarstwiło się u Ciebie wiele emocji, których nie jesteś w stanie ogarnąć albo nie żyjesz tak jakbyś chciała. Może Ci pomóc ktoś, kto zna Twoje problemy. Czasem jest to stan przejściowy i mija sam z siebie. Nie martw się na zapas, to jest do "wyleczenia', nie musi trwać wiecznie. Pozdrawiam i głowa do góry

[merkia]

mieciu, dzięki za odpowiedź

ostatnio trochę rozmyślałam (powinnam mniej myśleć) i doszłam do wniosku, że może spowodowane jest to wyjazdem mojego taty (zgadnijcie po co -> jak milion Polaków). On zawsze sprawę widział w innym świetle, takim jasnym i wyrazistym...a ja zawsze ciepłe kluchy =)

 

Życzę miłego dnia