Nerwica a pseudofilozofowanie

[Neurotic Guy]

Takie ciagłe analizowanie swoich objawów i ich podłoża to normalka u nerwicowca.Wg mnie to tylko pogarsza sytuacje , bo myslenie nerwicowca jest całkowicie zaburzone i nic mądrego on nie wymysli ( zwłaszcza jak jest pod wpływem stresu ).Czy szukając genezy swoich leków i natrectw dochodziliscie ( filozofowaniem ) do jakis ciekawych ( i absurdalnych ) wniosków ?Wiem ze takie myslenie to błedne koło i mozna sie jeszcze bardziej wkręcic

[silesiaster]

no faktycznie cos w tym jest - ja nie dość, ze takie wnioski na temat podloża i ogolnie egzystencji wysnuwam, to chodziłem tez na terapie grupowa i tam elaboraty wygłaszałem i przemyaslenia na temat tych swoich objawów i co i nic:/

[sredniowieczna_panna]

ja ogolnie mam sklonnosci do, nazwijmy to, samoanalizy. Nawet, jak jeszcze nie mialam nerwicy (pani psych, u ktorej bylam pol roku temu, twierdzi, ze moglam byc przez ok 1,5 roku w nieleczonej depresji, ale nie wiadomo, bo nie zglosilam sie wtedy do zadnego lekarza, w kazdym razie wtedy to analizowanie sie zaczelo). Teraz wciaz tak analizuje sobie siebie i nie wiem, czy to po prostu jakies upodobanie do psychologii samej w sobie (chcialam isc na ten kierunek studiow), czy to takie babranie sie we wlasnych problemach:/

[grown-up19]

ooo skąd ja to znam.... to tzw. ruminacje. u mnie to nie tylko rozmyślania na temat genezy mojej choroby, ale również rozmyślania o sensie życia, najczęściej niekończące się. Codziennie myślę jak to w przyszłości ze mną będzie, jaki to ja jestem nienormalny i znów zaczynam myśleć o tym dlaczego tak jest i jak to zmienić i co? I nic, zawsze kończę w tym samym punkcie: Piotruś, przestań myśleć. Żeby to jeszcze było takie proste...

[bezmuzg]

gdy ja się nad sobą zastanawiam będąc w depresji, to widzę siebie w całej okazałości, czasami bardzo wyraźnie widzę motywy swoich postępków, które wynikają z egoizmu i strasznie mnie to dołuje, jeszcze bardziej, sprawia, że zaczynam nie lubić siebie

[KawaNadMorzem]

Też tak mam że myślę o sobie o mojej przyszłości, strasznie się tym dołuje bo nie widze siebie nigdzie gdzie bym się dobrze czuł, mam wrażenie że nic nie potrafię robić, że sobie nie poradze sam w życiu. Zastanawiam się jak ja się odnajdę w społeczeństwie, a najbardziej mnie przeraża analiza otoczenia, to wszystko jest takie wtłoczone w schematy że rzygać się chce. Najlepsze jest to że w zasadzie jestem nieśmiały jak cholera i czasami w towarzystwie coś we mnie wstąpi to mogę nawijać jak nakręcony o życiu, jego sensie, o otoczeniu i problemach tego świata , które dla wielu ludzi nie sa świadomymi problemami , ale co najlepsze jest że jak tak mówie to sam sobie uświadamiam wagę poruszanego tematu. Potrafię się sam słuchać, w sensie tym że mówię rzeczy bądź poruszam problemy które gdzieś w mojej głowie są ale w codzinnym życiu poprostu są zaszufladkowane. Może to dziwne co napisałem, no ale...taki juz jestem...

[Gość]

Hej.

Przez dziesięć lat analizowałam wszystko co robiłam, myślałam, mówiłam. Każdy gest, ruch, słowo poddawałam wielkiemu praniu - to znaczy analizowałam na setki sposobów. No i nic tym nie osiągnęłam a co gorsza gmatwałam się coraz bardziej, straciłam poczucie reala i byłam przekonana, że jestem głupia. Potrafiłam wałkować w głowie to co zjadłam tygodniami zanim nie zjadłam czegoś znowu (miałam anoreksję).

Dwa lata temu wzięłam się za siebie i poszłam do psychiatryka i bardzo mi to pomogło - wyzdrowiałam. A przynajmniej tak było do niedawna, bo obecnie zaczynam przyłapywać się nad wałkowaniem w kółko moich myśli - to znaczy czy dobrze coś nazywam, czy dobrze postępuję - i znowu zaczynam się gmatwać. Nie wiem już, czy coś robie dobrze, czy źle, czy coś oceniam dobrze czy nie.... itd itp.