Bulimia - jak poradzić sobie psychicznie?

[Loo]

Od roku leczę się na bulimię. Uczęszczam na psychoterapię, ale prawdopodobnie będę musiała zacząć brać leki, ponieważ choroba postępuję, a od niej jeszcze doszła depresja i dużo zniszczeń w organizmie. Studiuję, moi rodzice pracują za granicą i w zasadzie widzimy się jakieś raz na pół roku, zazwyczaj w święta. Bardzo długo chciałam im o tym powiedzieć, bardzo ciążyło mi to, że jestem z tym absolutnie sama. Myślałam, że będzie jakoś lepiej. Ale kiedy już powiedziałam, czuję się milion razy gorzej. Mam wrażenie, że jestem potworem, który ciągnie wszystkich w dół, rujnuje życie sobie i rodzinie i jestem bezwartościowym stworzeniem z głupim problemem. Diety i odchudzanie... ciągle to samo. Jedzenie to całe moje życie. Zamiast skupić się na pasji, studiach to całe dnie analizuje co zjadłam, liczę kalorie, zastanawiam się czy nie przytyję, aż w końcu zjadam pół cukierni i pół nocy rzygam. Następne dni ścisła dieta, ćwiczenia, zjadanie połowy cukierni i to błędne koło. Nienawidzę siebie za to, że robię coś tak ohydnego i nie mogę przestać. Nie mam siły wstawać z łóżka, nie mam siły na nic. Czuję, że nie wytrzymam już tego. Zastanawiam się, czy całe życie będę uzależniona i będę trwała w tych dziwnych relacjach z jedzeniem.. Jak pozbierać się psychicznie ????

[Loo]

Od roku leczę się na bulimię. Uczęszczam na psychoterapię, ale prawdopodobnie będę musiała zacząć brać leki, ponieważ choroba postępuję, a od niej jeszcze doszła depresja i dużo zniszczeń w organizmie. Studiuję, moi rodzice pracują za granicą i w zasadzie widzimy się jakieś raz na pół roku, zazwyczaj w święta. Bardzo długo chciałam im o tym powiedzieć, bardzo ciążyło mi to, że jestem z tym absolutnie sama. Myślałam, że będzie jakoś lepiej. Ale kiedy już powiedziałam, czuję się milion razy gorzej. Mam wrażenie, że jestem potworem, który ciągnie wszystkich w dół, rujnuje życie sobie i rodzinie i jestem bezwartościowym stworzeniem z głupim problemem. Diety i odchudzanie... ciągle to samo. Jedzenie to całe moje życie. Zamiast skupić się na pasji, studiach to całe dnie analizuje co zjadłam, liczę kalorie, zastanawiam się czy nie przytyję, aż w końcu zjadam pół cukierni i pół nocy rzygam. Następne dni ścisła dieta, ćwiczenia, zjadanie połowy cukierni i to błędne koło. Nienawidzę siebie za to, że robię coś tak ohydnego i nie mogę przestać. Nie mam siły wstawać z łóżka, nie mam siły na nic. Czuję, że nie wytrzymam już tego. Zastanawiam się, czy całe życie będę uzależniona i będę trwała w tych dziwnych relacjach z jedzeniem.. Jak pozbierać się psychicznie ????

[Gość]

Loo, ja również cierpiałam przez kilka lat na bulimie.Dzięki terapii z nie wyszłam,już nie wymiotuję.Dalej waga i jedzenie ma dla mnie duże znaczenie,ale nie przysłania mi reszty świata.Także cierpliwości i powodzenia.Jeszcze staniesz na nogi i zaczniesz żyć prawdziwym życiem tylko nie rezygnuj z pracy na terapii.

[Gość]

Loo, ja również cierpiałam przez kilka lat na bulimie.Dzięki terapii z nie wyszłam,już nie wymiotuję.Dalej waga i jedzenie ma dla mnie duże znaczenie,ale nie przysłania mi reszty świata.Także cierpliwości i powodzenia.Jeszcze staniesz na nogi i zaczniesz żyć prawdziwym życiem tylko nie rezygnuj z pracy na terapii.

[borderline26]

NIESTETY BULIMIA prześladować bedzie przez całe życie...walczę z nią już 9 LAT!!! róznie bywa są wzloty i upadki.... przez te zaburzenie wyszły inne choróbska jak zaburzenie osobowości BPD teraz walcze i z tym i tamtym....

Moj organizm teraz jest już niezłym śmietnikiem Mam problemy hormonalne, z jelitami, z zębami to już masakra...robię aktualnie proteze częściową....bo zęby mi sie tak zniszczyły ze same zaczęły wypadać.... a chcialam isc duzo wczesniej do dentysty tylko ten lęk i strach ze pozna na co choruję spowodowało ze przez kilka lat nic z nimi nie robiłam,...az teraz doszło do skrajności i zostałam zmuszona fizycznie i psych przez bliskich.... Teraz wiem, że bulimia to nie mój wstyd.....ala dzieciństwo pełne okrucieństwa i strachu. Przełamałam stach i mówię od razu lekarzom na co choruję i z czym walczę, wtedy jest im lepiej podjąc leczenie i znają powody z czego np mam zniszczony przełyk i bóle żołądka.

Pozdrawiam!

[borderline26]

NIESTETY BULIMIA prześladować bedzie przez całe życie...walczę z nią już 9 LAT!!! róznie bywa są wzloty i upadki.... przez te zaburzenie wyszły inne choróbska jak zaburzenie osobowości BPD teraz walcze i z tym i tamtym....

Moj organizm teraz jest już niezłym śmietnikiem Mam problemy hormonalne, z jelitami, z zębami to już masakra...robię aktualnie proteze częściową....bo zęby mi sie tak zniszczyły ze same zaczęły wypadać.... a chcialam isc duzo wczesniej do dentysty tylko ten lęk i strach ze pozna na co choruję spowodowało ze przez kilka lat nic z nimi nie robiłam,...az teraz doszło do skrajności i zostałam zmuszona fizycznie i psych przez bliskich.... Teraz wiem, że bulimia to nie mój wstyd.....ala dzieciństwo pełne okrucieństwa i strachu. Przełamałam stach i mówię od razu lekarzom na co choruję i z czym walczę, wtedy jest im lepiej podjąc leczenie i znają powody z czego np mam zniszczony przełyk i bóle żołądka.

Pozdrawiam!