Koleżanka która się samookalecza, leczy się ale nic to nieda

[Ankareggae]

Witam!

Sprawa wygląda bardzo poważnie. Jako osoba która często pragnie pomagać osobą które mają myśli samobójcze lub są w depresji poznałam pewną dziewczyne. Ma lat 16, chodzi do technikum jest w pierwszej klasie. Z tego co wiem w gimnazjum nie miała za dużo znajomych byla "odludkiem" I już wtedy zaczęła się okaleczać, w szkole mieszkała w internacie, niestety i w tej szkole nie uzyskała sympatii, może to wynik tego że nosi glany ubiera się na czarno, ma lepszy kontakt ze starszymi od siebie niż rówieśnikami . Też taka byłam. Więc wiem jacy są dzisiejsi młodzi ludzie. Pewnego dnia w internacie próbowała się zabić, bez skutku. Do szkoły przyjechała policja, pogotowie i została w szpitalu psychiatrycznym na miesiąc. Nie radzi sobie z problemami. Często płacze, chce się ciąć, nie wiem czy ma myśli samobójcze i czy tylko przystaje na samookaleczeniu. Mimo pozytywnych informacji ona chce dopuszczać do siebie te złe. Ostatnio mi powiedziała że planuje znów coś sobie zrobić aby wrócić do szpitala bo tam są fajni ludzie i można z nimi pogadać... Zaproponowałam jej książkę "the secret", i chyba nawet nie zaczęła czytać. Ja wiem że robi to bo wie że tak nie można. Ale z autoagresji odczuwa przyjemność, jest jej lżej. Moja przeszłość też była oparta na depresji smutku braku wsparcia ciągłym napływem złych informacji, sytuacji więc zadawałam sobie ból fizyczny.. Było mi lżej ale nie na długo i robiłam to od nowa. Być może chciałam zwrócić innych uwagę na siebie, ale to tak nie działa.. Ma plany chce zostać psychologiem, mimo to doprowadza się do takiego stanu graniczącego z końcem.

Próbowałam już duużo aby jej pomóc ale ona uważa że to jej życie to jej przeznaczenie... Chce jej pomóc. Może macie jakieś porady, coś co mogło ją troche od tego uwolnić. Wiem że od niej samej zależy to czy da rade czy chce być szczęśliwa czy nie. Proszę o pomoc..

[linka]

Po pierwsze wizyta u psychiatry w celu dobrania leków, po drugie terapia. Możesz ją wspierać i zachęcać do działania, być przy niej ...

[sleepwalker]

Też przerabiałam cięcie się dla zwrócenia uwagi. I chęć bycia psychologiem (czy tylko mi wydaje się, że osoby które same mają problemy bardzo chcą iść w tym kierunku?). Najważniejsze, żeby czułą, że ma kogoś przy sobie. Niekoniecznie żeby ją ciągać po lekarzach, ale żeby wiedziała, że KTOŚ jest. A wspomniana książka... czytałam ją... Ale czytałam ją w lepszym momencie, wtedy wydała mi się magiczna. Jednak obawiam się, że w gorszym momencie, tak jak koleżanka, bym ją odrzuciła, albo gdybym ją przeczytała, mogłaby mieć zupełnie odwrotne od zamierzonego działanie.

[Ankareggae]

W sumie racja do obu odpowiedzi. Tyle że jest mały może intotny problem.

Ona jest lesbijką.. I podejrzewam że ten cały kontakt ze mną jest przez to że ona na coś liczy...

Chodzi do lekrza, ma leki. Ale ciągle dołuje się że już jej psychika siadła. niby są momęty w których się uśmiecha ale gdzieś tam myślami jest w bólu...Tak osoby które mają doczyninenia z samookaleczeniem często chcą pomagac innym przez to że sami wiedzą co czują. Dla tego ja swoją przyszłośc wiąże z psychiatrią.

Dzięki za odpowiedzi czekam na więcej porad.

[zielona miętowa]

nie da się chyba konkretnie powiedzieć "co robić". moge powiedzieć z własnego doświadczenia co mnie wkurzało.

 

wzbudzanie poczucia winy:

"a nie pomyślałaś jak ja się czułam widząc cię pijaną i pociętą w szpitalu?!" - gó.wno mnie to obchodziło na tamtą chwilę.

"a nie pomyślałaś jak się bedziemy czuć, jak ci się uda?!" - ani troche.

 

żądanie zapewnień:

"ale nie tniesz się już?" - nikt o zdrowych zmysłach nie przyzna się, że oto pół godziny temu uprawiał na sobie taniec z szablami.

"ale wszystko już jest dobrze i nie masz myśli samobójczych?" - ta, w domu wszyscy zdrowi . co można odpowiedzieć na takie pytanie?

"ale obiecaj że już nie bedziesz się ciąć" - obiecać mogę, ale jeśli będę się czuć na prawdę źle to najpewniej bedę chciała sobie ulżyć. sobie, nie tobie.

 

 

ogólnie akceptacja jest najlepszą opcją, a najgorszą grożenie, że jeśli sytuacja się powtórzy, to odejdziesz/zerwiesz kontakt z osobą autoagresywną. jak mijają gorsze chwile, to chce sie z kimś pogadać, niekoniecznie o tym, tak poprostu, normalnie.

[sleepwalker]

Właśnie najlepiej jest wtedy po prostu być przy tej osobie, jednak nie wymuszając na niej niczego.

[Ankareggae]

Jak z tą osobą rozmawiać. Rozmawiam, przekonuje że nie warto się ciąć bo kiedyś się zmieni a blizny zostaną. że z czasem przestanie to działać i będzie próbowała czegoś więcej..Nie ma powodu aby się ranić. Ona odczuwa z tego przyjemność, chce wymusić litośc takie jest moje zdanie. Owszem mogę się mylić. Mimo to chce jej pomóc

[sleepwalker]

Z tego co pamiętam to najgorzej wychodzi właśnie poruszanie tego tematu... lepiej pokazać pozytywne aspekty codzienności. Gdzieś wychodzić, coś robić... wtedy nie myśli się o cięciu.