życie uciekło ode mnie.

[Rozczarowana D]

Dzieje się to ze mną odkąd pamiętam.

Nie ma dnia,bym nie myślała o śmierci.

Nie ma dnia, bym nie płakała.

Nie potrafię już rozmawiać z ludźmi. Znajomi odsunęli się ode mnie albo ja od nich... Sama już nie wiem.

Cały czas egzystuję w wyimaginowanym świecie, ciągle odpływam myślami.

Czuję pustkę, życie uleciało ze mnie.

Ciągle odnoszę porażki i spotykam się z brakiem zrozumienia.

Tak bardzo chciałabym, by ktoś mnie wysłuchał i zrozumiał..

[vintage]

Czuję się podobnie. Napisz coś więcej o swojej sytuacji, ciężko wyrazić jakąś opinię po tak krótkim poście. Chodzisz na terapię, bierzesz leki?

[Rozczarowana D]

Nie chodzę na terapię, także nie biorę leków..

Jestem nadal w szkole średniej, nie pracuję, więc nie stać mnie na terapeutę. Z rodzicami nie potrafię rozmawiać. Oni nie zwracają za bardzo na mnie uwagi, jedynie sadzą, że stałam się dziwaczką.

Myśli o śmierci zaczęły mi towarzyszyć około 5 klasy podstawówki(dość wcześnie, przeraża mnie to). Nagle uderzyła mnie myśl, że życie nie ma sensu. Nie wiem dlaczego. Miałam wręcz idealne życie - świetnych znajomych, niczego mi nie brakowało, bardzo dobrze się uczyłam.

Bardzo nasiliło się to w gimnazjum, nie potrafiłam poradzić sobie ze sobą samą, robiłam różne głupie rzeczy..

Ciągnie się to za mną do tej pory - jestem w trzeciej liceum,odizolowana od społeczeństwa, ludzie unikają mnie.

Żałuję, że jestem na tym świecie.

Praktycznie nie wychodzę z domu, najlepiej czuję się w swoim towarzystwie.

Zauważyłam też, że zaczęłam notorycznie się obżerać, nie mogę przestać.. A później nie jem przez kilka dni. I takie błędne koło.

 

Kiedyś miałam oparcie w 'przyjacielu'.. Wszystko było dobrze, dopóki ukrywałam swoje myśli przed nim.. Gdy po 3 latach zażyłości wyjawiłam mu, że wciąż myślę o śmierci, że nie potrafię być szczęśliwa, stwierdził, że przesadzam, że inni mają gorzej i odsunął się ode mnie całkowicie.

Rodzice cały czas ode mnie wymagają ponad moje siły.. Nie wyobrażam sobie ich reakcji, gdy nie dostanę się na te studia, na które planuję...

[vintage]

Fatalnie, że nie uzyskałaś wsparcia ze strony "przyjaciela". Zawsze znajdzie się ktoś, kto ma gorzej, ale nie jest to powód dla bagatelizowania swoich problemów. Przerabiałem to . Zastanów się nad tym, czy rzeczywiście nie możesz rozmawiać z rodzicami - ja też tak myślałem, ale w końcu przełamałem się i uzyskałem od nich wsparcie. Co do terapii, to jest możliwa w ramach nfz, ale z tego, co wiem, musisz dostać na nią skierowanie od psychiatry.

[Rozczarowana D]

Jestem pewna, że nie mogę z nimi o tym rozmawiać. Większość rozmów kończy się na "daj mi spokój".

Nie wiem czy potrafiłabym psychiatrze opowiedzieć o sobie.. Dość ciężko mi jest tutaj pisać.

Poradziłeś sobie z tym problemem całkowicie, czy nadal Cię gnębi?

[vintage]

Dopiero zaczynam. Chodzę na terapię dopiero od 1,5 miesiąca, na razie jestem w rozsypce. Fakt, że znalazłem tu sporo osób z podobnymi problemami był kojący, ale nie umniejsza to rangi problemu i dziś wiem, że czeka mnie dużo pracy. Bardzo ciężko było mi się otworzyć na początku, nie spodziewałem się również, że będę mówił rzeczy, które tak skrzętnie ukrywałem i których się wstydzę, ale stwierdziłem, że bez tego nie otrzymam pełnej diagnozy i wsparcia ze strony psychologa i nie będę mógł sobie pomóc. Wiem, jak trudna to decyzja, ale bez tego będziesz tkwić w miejscu, na forum zyskasz zrozumienie i opinie ze strony innych użytkowników, ale nie jesteśmy niestety specjalistami. Warto spróbować się przełamać.

[Rozczarowana D]

taka terapia w ogóle coś daje? Postaram się przełamać, ale nie wiem, czy będę umiała...

Nawet nie wyobrazam sobie, by opowiedziec o sobie tak wprost...