Pomoc koleżance

[Mia1234]

Chciałabym poznać wasze opinie na pewien temat. Otóż moja bliższa koleżanka dziwnie się zachowuje. Mnie się wydaje, że wszystkie jej "odchyły" są tylko na pokaz. Świadomie lub nieświadomie chce się znaleźć w centrum uwagi w świetle ofiary, dramatyzuje. Przejdę więc do konkretów. Gdy coś pójdzie nie po jej myśli (szkoła, chłopak itp.) mówi niby od niechcenia, że pewnie z tym wszystkim skończy, że jeżeli coś tam coś tam, to odwiedzimy ją na cmentarzu. Sama opowiadała, że podobno w przeszłości próbowała już popełnić samobójstwo przez nadużycie jakichś tabletek, ale w czas ktoś zdążył zainterweniować i obyło się bez większych konsekwencji. Pewnego razu na imprezie, w łazience sama z siebie zaczęła mówić, że się pocięła. Gdy to mówiłam wyczułam dumę(.?), ale od razu zaczęła się zarzekać, że nie jest jak te osoby co to tną się w miejscach widocznych i się potem tym chwalą.

Ogółem zauważyłam, że jest ona dosyć pyskatym typem osoby. Chodzi mi o to, że bardzo długo może gadać o heroicznym czynie, którego dokona, co to ona komu nie zrobi, przy czym mówi to wszystko tak by każdy na sali ją usłyszał. Jednak jak przychodzi co do czego to nic nie robi w sprawie, o której mówiła, jest potulna jak baranek. I tu pojawiają się moje wątpliwości. Bo niby wszystko jest na pokaz, taka "dramaqueen", ale ta koleżanka wiele dla mnie znaczy i nie wiem jak jej pomóc. W chwilach jej słabości nie wiem co mogę powiedzieć, a co nie, nie mam pojęcia jak jej pomóc. Nie chcę bagatelizować tej sprawy, bo jednak chodzenie i mówienie wszystkim, że się zabije nie jest normalne. Psycholog szkolny nic nie pomoże, zresztą żadna wizyta u psychologa nie wchodzi w grę - ta koleżanka nie będzie chciała z żadnym dorosłym o tym rozmawiać. A, dodam, że chodzimy razem do technikum i mamy obie po 19lat, znam tę dziewczynę niecałe 3 lata i od początku naszej znajomości taka była, nie wiem jaka była wcześniej odnośnie tego co napisałam wyżej. Tak więc prosiłabym o rady jak powinnam albo nie powinnam traktować jej, rozmawiać z nią, bo nie chcę przypadkiem powiedziec czegoś, przez co zrobiłaby coś głupiego. A często mam ochotę wygarnąć jej, żeby wzięła się w garść i przestała dramatyzować, ale na szczęście się powstrzymuję, bo nie wiem czy to by nie pogorszyło sprawy.

[*Monika*]

Mia1234, Co masz zrobić?

Raczej nic nie zrobisz. Jeśli ona nie będzie chciała sama sobie pomóc, Ty nic nie zrobisz.

Dobrze by było, gdyby wybrała się do psychologa i psychiatry, zaczęła psychoterapię.

Ty możesz jej powiedzieć ,że niepokoisz się o nią, że czujesz się zaniepokojona jej zachowaniem. Możesz jej zasugerować, żeby poszła do specjalisty.

Niczego innego nie możesz zrobić.

[Lord Cappuccino]

No to może ma nerwicę histeryczną albo osobowość histrioniczną. Za czym przemawia teatralność jej zachowań, chęć zwrócenia na siebie uwagi, bycia w centrum wydarzeń, robienie z siebie ofiary.

[depresyjny86]

E tam,ja myślę,że to wina etapu dojrzewania......

[Asteckax3]

Może i dojrzewanie. Zaś na pewno chce zwrócić na siebie uwagę że ma kłopoty. Zazwyczaj pomaga rozmowa albo z samą nią o jej "małych" problemach albo żeby porozmawiała z matką czy kimś naprawdę jej bliskim jak sama przyjaciółka. Ja czasem też wole wygadać się przyjaciółce niż własnej matce, bo ona i tak niczego nie rozumie.

[Mia1234]

Zaś na pewno chce zwrócić na siebie uwagę że ma kłopoty. Zazwyczaj pomaga rozmowa albo z samą nią o jej "małych" problemach albo żeby porozmawiała z matką czy kimś naprawdę jej bliskim jak sama przyjaciółka. Ja czasem też wole wygadać się przyjaciółce niż własnej matce, bo ona i tak niczego nie rozumie.

Nie ma problemu z rozmową o kłopotach. Tzn. z rodziną jest w nie najlepszych stosunkach (jej własna wina, ale tego nie zauważa), więc rozmowa z matką odpada. Ale z przyjaciółmi rozmawia o swoich problemach, wszystkich. No niestety diabeł tkwi w szczegółach, a ludzie mają tendencję do niezauważania właśnie tych najważniejszych.

W każdym bądź razie dziękuję za rady. Sugestie na temat psychiatry/psychologa nie mają większego sensu, ale spróbuję jakoś delikatnie z nią porozmawiać na temat moich obaw, wszystkiego naraz jednak na nią nie zrzucę, bo boję się, że coś w niej może pęknąć. Wprawdzie powtarza, że jest silna, ale jest odwrotnie, jest bardzo słaba psychicznie, dlatego ma szczęście, że przez cały czas miała na kogo liczyć, zawsze miała przyjaciół.

[Asteckax3]

Ja też przez kilka lat byłam silna. Ale czasy się zmieniają jak i ludzie. Dziś np każdy kto mnie dołuje czy stwarza u mnie chęci samobójcze, wtedy zaczynam płakać, bo nie jestem w stanie tego dalej znosić. Ale skoro mówisz że rozmowa z matką się nie opłaca to niech nie rozmawia. Zaś ty wypytuj się ja o wszystko ale tak jak to układaj żeby wiedziała że to ona o tym mówi , a nie że ty się o ty pytasz. Trochę to ciężkie, wiem bo też miałam i mam problem z moją koleżanką. Rodzice jej nie uznają, jej chłopak (choć są 3 lata już) zdradził ja kilka razy z czego ta miała chęć się zabić. No nie powiem było to ciężkie bo sama mam problemy z rodzicami, ale wybiłam jej z głowy te myśli i zawsze powtarzałam ze jeśli kocha prawdziwie to wróci bez różnicy czy zachowuje się jak dziecko w wieku 5-lat czy po prostu mu się znudziłaś. Powiem to tak każda szczera czy nie szczera rozmowa coś daje. Staraj się wyłapać z jej rozmów ton jej głosu jakim mówi o problemie i o nim samym. Wtedy będziesz wiedzieć czy to własnie ten problem sprawia że nie daje rady z tym. Bo holując drugą osobę musisz takze wiedzieć że i cb będzie to słono kosztować.