"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[traqx]

Nie mam od jakiegoś czasu kompulsów, ale teraz dla odmiany znowu zaczynam się głodzić.

[Zupapomidorowa]

AddictGirl21, he he głodnemu chleb na myśli

[Gość SmutnaTęcza]

Miałam dziś straszny, okropny sen!!! Oby tylko się nie sprawdził.

[( Dean )^2]

( Dean )^2, czytałem ostatnio, że kontaktowałeś się z jakaś dziewczyną. Trzymasz kontakt nadal?

Tak,chyba jest nawet nieźle,jak dotąd nie zraziłem jej do siebie,nawet sama sie coś odezwała na fejsie więc nie jest źle...

( Dean )^2, jak potrzebujesz moge polecic z kraka na pw

 

Mój jest naprawde dobry,pomógł mi sporo,ale ten nowy lek działa słabiej niż poprzedni a żeby być szczerym swoją postawą i sposobem myslenia ostatnio sam pogłebiam swoją depresje...ale walcze z tym.

[Gość]

AddictGirl21, ja tam majtek nie widzę.

[Zupapomidorowa]

Ty skurwysynu, tam na górze, wszystko spartaczyłeś! Każesz mi i innym tkwić w tym cierpieniu. Jestem kurwa złem, nienawidzę cię!

[Gość]

Luktar, a co to za cierpienie z którego nie ma wyjscia?

[Zupapomidorowa]

Elend, samotność. Może się da, całe życie próbuje ale zawsze w jakimś momencie uciekam bo jak byłam mała nie nauczono mnie zaufania, przywiązania...

[Gość]

Ty skurwysynu, tam na górze, wszystko spartaczyłeś!

Moje ego tam sięga, więc może go zapytać, dlaczego to zrobił.

[Gość]

Luktar, i dlatego lepiej zwalić na kogoś? Czy nie patrzeć tak na przeszłość, zacząć pracować nad soba by braki nadrobić i jakoś w miarę funkcjonować?

[Zupapomidorowa]

Elend, no pracuję, nieustannie od 3 lat. Czasami lżej zrzucić na kogoś winę... już i tak za wszystko siebie codziennie winię.

[Gość]

Luktar, nie lepiej odpuścić po prostu. Wiem, że to wymaga spokoju i pozbycia sie emocji, które wciaż w środku siedzą.

[Zupapomidorowa]

Elend, jestem jak dziecko we mgle. Może jesteś wierząca, może nie... nie przejmuj się moimi postami o "tym, tam na górze". Jeśli on istnieje to go nie wzruszy moja opinia. Chory łeb musi mieć ujście na wypompowanie emocji.

[Gość]

Luktar, wierząca to na pewno nie jestem he he :)

Akurat bardziej mnie interesuje to, że chyba się bardzo z tym męczysz.

[Zupapomidorowa]

Elend, no męczę się bo uświadomiłam sobie ostatnio na terapii, że nie potrafię się zaangażować tylko uciekam cały czas. Sama siebie unieszczęśliwiam bo tak na prawdę chciałabym mieć partnera, nie być samotną. A nie umiem, każdy związek się rozpada. Podobno to dlatego, że rodzice mnie odrzucali, nie dbali o potrzeby emocjonalne.

[Gość]

Luktar, przynajmniej wnioski wyciągasz z tego. Ciężko taką pustkę wypełnić, ale może z czasem sie nauczysz. Trudna sprawa. Może też inni tego nie rozumieli albo nie mieli cierpliwości.

[Zupapomidorowa]

Elend, bo widzisz, ja zawsze znajdę jakiegoś "haka" na faceta. Wszystko, żeby w pewnym momencie uciec. Kiedyś ich obwiniałam bo "nie byli dla mnie" ze swoimi przywarami. Zupełnie straciłam z oczu swoją niedoskonałość. Straciłam przez moje widzimisie kogoś bardzo ważnego. Ja po prostu powielam zachowanie mojej mamy, która jest bardzo wymagająca i nieakceptująca. Niby wiem o problemie (ale dopiero od niedawna) a ciężko to przeskoczyć. Ale już nie jęcze tylko wezmę się za siebie lepiej.

[Gość]

I jest Ci lepiej teraz z tą widzą? Powielanie schematów rodziców to częsty błąd oraz powód do tego by walczyć o siebie i się z tego wyrwać.

[Zupapomidorowa]

Elend, taki wstrząs trochę. Dlatego wrócił żali smutek. Jednak wiem, że za jakiś czas to przejdzie i będzie tylko lepiej. Gorzej żyć nieświadomym.

[Gość]

Oby było. Ale też na to lepiej trzeba zapracować.

[Zupapomidorowa]

Elend, w moim przypadku jest to. m.im. pozostanie do końca (czerwiec) na terapii grupowej. Już po 4 miesiącach chciałam zwijać żagle. Grupa dała mi tuże wsparcie a to już dla mnie za dużo było. Już luktar pomyślała, że czas spierdalać. Już to dla niej za dużo.

[Gość]

Dlaczego? Spanikowałaś czy wagę problemów przygniotła?

[Zupapomidorowa]

Elend, jak robi się tak, że jestem z kimś bardzo blisko to panikuję. A tak się dzieje teraz na grupie. Znamy się coraz lepiej i przestali być obcymi ludźmi. Raczej takimi za którymi tęsknie i wiem, że wesprą na zajęciach. Jak mi byli obojętni, obcy na początku to nie miałam problemu. I taki paradoks się tworzy. A czego się boję w prawdziwej bliskości? Ano chyba tego, że to dla mnie niezbyt zanany teren i nie wiem co może się kryć za prawdziwą bliskością.

[Gość]

Może jednak chęć poznania będzie silniejsza jak również zmiany przyzwyczajeń.

[Zupapomidorowa]

Muszę to zmienić bo się męczę w samotności a nie chce być na stare lata sama z kotami.

Boję się że takie prawdziwe zaangażowanie za dużo będzie ode mnie wymagało.