Zaburzona?

[chojrakowa]

Witam, piszę na forum już jakiś czas, trochę się znamy, chciałabym opowiedzieć wam cos o sobie, bo ja szczerze mówiąc mam i siebie i swojej egzystencji dość.

Zaburzenia odżywiania - kiedyś anoreksja, teraz bardziej bulimiczna, ale nie o to chodzi.

Chodzi mi o moja osobowość, która teraz, ponieważ nie biorę praktycznie żadnych leków czuję i to aż za bardzo.

Jestem zdystansowana, wycofana. Wolę samotność, chociaż ciężko mi wytrzymac nawet samej ze sobą. Boję się marzyć, mieć nadzieje, zaangażować i rozczarować. Pełno we mnie uczuć, od rozpaczliwego żalu do ciepłej miłosci i co z tego, skoro nie potrafię albo nie chcę ich okazać, podzielić się nimi. Nie umiem, nie chcę, boję się odrzucenia. Nienawidzę siebie, uważam, ze jestem słabą jednostką, taka do odstrzału, z tak wieloma rzeczami sobie nie radzę. Jestem obojętna, apatyczna.

Zaburzona? Jakieś rady, pomysły? Proszę...

[Gość]

http://bpd.szybkanauka.net/

nie sugeruj się,to tylko podpowiedź.

50 % osób z zab.odżywiania cierpi na pograniczne zaburzenie osobowości.

uczciuwie poczytaj i spróbuj się zastanowic czy cos tam pasuje,czy tylko trochę,czy bardzo dużo.pozdrawiam.

[chojrakowa]

Pasuje... cóż, sporo.

Chociaż wyczytałam, że objawy są podobne do depresji dwubiegunowej, której mam podejrzenie - za krótko o siedziałam w szpitalu, zeby coś więcej mi poweidzieli.

[Lajla]

A chodzisz na psychoterapię?

[chojrakowa]

Nie chodzę, zraziłam się do psychologów bardzo dawno temu.

Tylko do psychiatry, czego też nie można było nazwać terapią, chociaz siedziałam za każdym razem koło godziny i rozmawiałam z nią o bzdurach.

Teraz jestem bez leków praktycznie, tylko elicea, i czuję się marnie Zero chęci do czegokolwiek, podejrzliwość 200% normy i kilka innych paskudnych rzeczy, które nie dają mi żyć.

[Lajla]

Rok temu, gdy zaczynałam swoją przygodę z psychologami itp, też się zraziłam. Trafiłam na taką kobietę, która gadała mi o "dupie marynie" i miałam wrażenie, że w ogóle mnie nie rozumie, i to jej bardziej przydałaby się pomoc psychologiczna niż mnie. Zrezygnowałam, ale potem i tak byłam zmuszona poszukać jakiegoś specjalistę, i znalazłam psychoterapeutę, nawet fajna. Może umów się z jakimś terapeutą, bo jednak psycholog to nie to samo.

[chojrakowa]

Ja poszłam do psychologa kiedy byłam wychudzonym do granic możliwości cieniem człowieka. A ta krowa kazała mi się rozebrać z kurtki, chociaz zamarzałam, siniałam z zimna, i opier doliła mnie równo, że ja nie mam problemu ŻADNEGO tylko wymyślam sobie niewiadomoco, że problem to mają dzieci obok (obok była onkologia) i że jak nie będe jadła to ona mi nie pomoże i umre. Wyszłam z płaczem, miałam zdaje się niecałe 13lat.

Może terapeuta... sama nie wiem, w czwartek mam wizyte u psychiatry, chyba znów zagłusze na jakiś czas problem porządną dawką leków.

[pobłażająca_sobie]

Ja poszłam do psychologa kiedy byłam wychudzonym do granic możliwości cieniem człowieka. A ta krowa kazała mi się rozebrać z kurtki, chociaz zamarzałam, siniałam z zimna, i opier doliła mnie równo, że ja nie mam problemu ŻADNEGO tylko wymyślam sobie niewiadomoco, że problem to mają dzieci obok (obok była onkologia) i że jak nie będe jadła to ona mi nie pomoże i umre.

czy ta pani na pewno była psychologiem..? jeżeli tak, to za takie zachowanie powinno się jej odebrać dyplom i zabronić przyjmować pacjentów

swoją drogą trudno na podstawie jednej kretynki zrażać się do wszystkich; znaleźć dobrego psychologa nie jest łatwo, ale nie można poprzestawać na jednym - nawet jeżeli tak przykrym - przypadku. psychiatra może przepisać Ci leki, ale raczej nie pomoże zrozumieć siebie, a na podstawie tego co napisałaś, wydaje mi się, że psychoterapia byłaby bardziej wskazana. psychiatra nigdy Ci nie sugerował podjęcia terapii..?

[Gość]

chojrakowa,

Strasznie pechowo trafiłaś na tą psycholog . Też zastanawiam się czy ta krowa czasem dyplomu na rynku nie kupiła .

Nie zrażaj się spróbuj innego psychologa .

Tak na marginesie ,może warto wysłać meila do izby lekarskiej ,czy taka osoba ma uprawnienia do świadczenia takich usług medycznych ?

[Lajla]

Nie poddawaj się i idź do terapeuty. Ten psycholog to jakiś im_becyl. Ja też na takiego trafiłam. Powiedziałam jej, że boje się jeździć autobusem i w ogóle wszystkiego się boję bo ciągle mam mdłości, a on na to, że powinnam głaskać się po brzuszku i jeść ryby i aktivie. Posrana!

[Gość]

Tak na marginesie ,może warto wysłać meila do izby lekarskiej ,czy taka osoba ma uprawnienia do świadczenia takich usług medycznych ?

Nie ma, bo to psycholog... :)

[chojrakowa]

Nie wiem, mam propozycję terapii dziennej, nowa psychiatra doszła do wniosku, że tylko takie coś może pomóc. Ale ja nie mam siły o siebie walczyć.

Pogarsza się, z dnia na dzień i z każdym oddechem. Boję się cieszyć, boję się czuć, zaczynam kombinować jak to zagłuszyć. Nie chcę już niczego, a nawet jeśli, tak bardzo boję się rozczarowania, że nie spróbuję. Ludzie mnie drażnią, nawet nie drażnią, ale przerażają, są nieprzewidywalni. Mówią za dużo, wiedzą o mnie za dużo, za dużo dopowiadają sobie i ja też zbyt wiele sobie dopowiadam. Życie w ciągłym strachu i bólu to wieczna ucieczka, a że nie mam siły biec, czuję się jak piłka, którą każdy odbija tak, ja chce, i nie zauważa nawet, że podczas tej czynności w nią uderza.

Nie chcę już nic czuć, nie chcę niczego chcieć, nie chcę się bać, ale nie mam siły czegokolwiek z tym zrobić... Nawet samobójstwo oznacza podjęcie decyzji a ja nie mam na to dość sił. Jestem żałosną namiastką człowieka i najbardziej na świecie pragnę się naćpać, jak za starych czasów i samoistnie zniknąć.