Wychodzenie z domu pod opieką

[greenbook]

Mam takie pytanie przez tą głupia nerwicę i depresję tak mi się porobiło że boje się zostać sama w domu albo wyjść z niego sama. Niestety z moim chłopakiem mamy problemy i nie ma go teraz przy mnie dlatego wychodzę wszędzie z moją mamą.

Pracuje razem z mamą więc idziemy razem do pracy, potem w domu też boje się siedzieć sama w pokoju więc siedzę z mamą. Do sklepu z mamą na spacer z mamą, do lekarza z mamą. Mam 23 lata czy to jest normalne?? Bo czuje się jakbym miała 6 lat i musiałą wszędzie chodzić z mamą. Ale kurcze boje się być sama bo wtedy glupie myśli i nerwica dlatego uciekam do mamy jak z nią pogadam to jest trochę lepiej.

Czy to normalne że boję się sama wychodzić i wole spędzać czas z bliską mi osobą?? Jedyne miejsce gdzie jade sama to terapia i wtedy sobie radzę, ewentulanie wychodzę na chwile coś załatwić do miasta a takto ciągle z moją mamą. Kiedyś z chłopakiem ale to wydaje mi się już odległą przeszłością.

 

Czekam na odpowiedzi czy też tak macie??!!

 

[Dodane po edycji:]

 

fajnie że wszyscy czytają ale nikt nie odpowie:(

[benka002]

Witaj.....ja też tak mam także sama nie jesteś, a jest to okropne czasami zachowuję się jak małe dziecko "boże boję się zosatać w domu sama, wyjść bo umrę, zemdleję". Mam leki od psychiatry i dodatkowo chodzę do pani psycholog, staram sobie wmawiać ze nic mi nie jest, nie umrę nie zemdleję, choć to trudne. Miejmy nadzieję ze szybko z tego wyjdziemy. Pozdrawiam serdecznie

[greenbook]

benka002, Dziękuje za odpowiedź, dobrze, że nie jestem z tym sama:) Mam szczerą nadzieję, że to już długo nie potrwa:) Co do tego wychodzenia pod opieką może to i głupi temat ale szukam akceptacji żeby nie czuć się jak dziwadło:(

[Lexie]

Borykam się z tym samym problemem - boję się wychodzić z domu sama, bo od razu mam wizję, że zasłabnę i nikt mi nie pomoże;)

Swojego czasu moje lęki również były tak silne, że bałam się zostać w pokoju bez opieki. Obecnie dom jest na tyle bezpiecznym dla mnie miejscem, że nie mam już większych oporów do pozostania w nim. Zaczynam też wychodzić sama z domu - głupie pójście do sklepu, spacer z psem, czasem nawet przejdę się odebrać mamę z przystanku. Wciąż te sytuacje w jakimś stopniu mnie stresują, ale żeby się z tym oswoić muszę "ćwiczyć". Próbuję też wychodzić z innymi osobami, mniej zaufanymi niż mama, tata czy chłopak. Dla mnie największy problem stanowi czekanie - kiedy np. czekam aż tramwaj nadjedzie odczuwam panikę, od razu nachodzą mnie myśli, żeby uciekać w siną dal. Na szczęście terapeutka zaproponowała mi metodę, która wydaje się powoli działać - zobaczymy, co będzie w przyszłości;)

[Gość]

Też to przechodziłam, ale w sumie jest ten moment kiedy trzeba sobie zadac pytanie: Czy ja chce tak żyć, w totalnym uzależnieniu od innych osób?Ja powiedziałam nie-zaryzykowałam i zignorowałam lęk, starając się spędzać swoje życie tak swobodnie jak się tylko dało. Efekt jest taki że jeszcze nigdy nie zasłabłam na ulicy, nie zgubiłam się i nie wydarzyła się żadna katastrofa jaka pojawiała się w mojej głowie. I znowu się okazało że strach ma wielkie oczy

[dominika19]

ja nie umiem sama wyjść ale nie ze względu głównie na to że boję się, że zasłabnę czy coś lecz mam lęki przed mężczyznami że ktoś mnie napadnie, okradnie, zgwałci itp.