A czy ktos z Was mial kiedys tak, ze

[Ameli83]

patrzył na otaczajacy go swiat, ile zla sie na nim dzieje, gwalty, kradzieze..., na ludzi chorych, po wypadkach, niepelnosprawnych od urodzenia...., a z kolei patrzyl na siebie w lustrze i myslal sobie przeciez mam rece, mam nogi, mam wszystko na miejscu jeszcze jestem mloda i wszystko przede mna, mam wpanialych rodzicow, swietna siostre wiec czego jeszcze mi trzeba??? dlaczego popadam w depresje i nerwice??? czy z egoizmu?, czy tez moze z tego ze mam za dobrze??? nie rozumiem , wydazylo sie w moim zyciu kilka przykrych rzeczy, ale w porownaniu do tego jak maja inni wydaje sie to banalne. Dlaczego wiec czuje sie taka bez wyrazu, bezosobowa, glupia i bierna, ze nie ma mnie za co kochac, zasmucam innych swoim widokiem a nie daje radosi i wdziecznosci za to co dlamnie robia ze az krzyczec mnie sie chce, a jednoczesnie czuje jakbym bluznila, bo przeciez ludzie maja ciezej w zyciu i sobie radza, sa dobrzy!!!!!!!!!!!

Nie wiem nawet czy to ma jakis glebszy sens co napisalam, ale tak czuje i prosze o opinie... pozdrawiam

[Gość]

Ameli83, nerwica zalezy od kilku przyczyn, np od Twojej osobowsci, jak wplywa na Ciebie stres, stresujace sytuacje, idt itd mozna wymieniac kilkanascie takich przyczyn i kazda bedzie w jakis sposob znaczaca. Nerwica jest zazwyczaj konsekwencja tego ze w naszym zyciu cos takiego sie dzieje ze nie umiemy sobie z tym poradzic i wlasnie w tym jest cel by to umiec zrobic

[Gość]

Zgadzam się w zupełności z Agusiaww...

Nerwica ma związek z naszymi emocjami, relacjami z otaczającymi nas ludźmi, postrzeganiem własnego "ja", sposobem reagowania i wytrzymałością na to, co dzieje się wokół nas. Nie powinnaś się obwiniać, że inni są np. kalekami, a Ty pomimo pełnej sprawności fizycznej jesteś nieszczęśliwa i czujesz się chora... Niektórzy mają chore nogi, a my chore dusze...

[Ameli83]

Dziekuje Wam za te slowa i mysle, ze duzo jest w tym prawdy. Jak sie dzisiaj zastanawiam nad poczatkiem mojej nerwicy, a pozniej depresji, to mysle, ze zaczelo sie od tego, ze nie potrafilam wyrazac siebie, swoich granic. Patrzac obiektywnie to tak jakbym chciala sie przypodobac wiec na wszystko sie usmiecham, pozwalam, a pozniej nie radze sobie z sytuacjami i z tym ze ludzie zle sie do mnie odnosza i nie licza z moim zdaniem w konsekwencji dol, zamykam sie w sobie. Moje slowa i opinie wydaja mnie sie bez znaczenia, glupie wiec przestaje wogole mowic...i tak dalej az moglabym nie wychodzic z pokoju. Chcialabym zaczac z tym walczyc, ale nie wiem jak. Czuje sie bezsilna jakbym tego wszystkiego nie ogarniala, nie wiedziala co jest dobre dlamnie i innych, a co zle, dlatego zawsze mam przy sobie kogos silnego kto podejmuje za mnie decyzje. Moze dlatego dzisiaj czuje sie tak bezosobowo. Jeszcze raz dzieki