Ten jeden krok ...

[Piotr21]

Witam

Jestem tu nowy, ale znając życie to żadna ważna informacja. Chciałem tu przedstawić przekrój trochę mojego życia. Prawdopodobnie mam nawrót choroby i chcę się wyżalić, może będzie dziś łatwiej.

 

O tej sytuacji nigdy z nikim nie rozmawiałem, co czułem a czego nie tylko powiedziałem że taka sytuacja wystąpiła (nikt nie pytał o więcej). W wieku 10 lat miałem próbę samobójczą. Wziąłem ładny pasek ojca myśląc że jest mocny, zawiązałem go na drążku do podciągania. Z kuchni "pożyczyłem" stołek i spokojnie się upuszczałem, aż do momentu aż sznur na szyi trzymał moje ciało. Nie czułem bólu i powoli zamykałem oczy, aż zamknąłem. Myślę że po zamknięciu oczu pasek się przerwał. Padłem na ziemię i dostałem drgawek - pamiętam tylko kadry z tego.

 

Nikt nic nie zauważył, pasek wrzuciłem do szafy ojca (byłem dzieckiem, nie wiedziałem co robić) i zachowywałem się normalnie, przez tydzień miałem problemy - zawroty głowy, oddechowe i ogólne zmęczenie. Mam mamę, która chyba znęcała się psychicznie. Ciągle wrzeszczała, czemu to czemu tamto, jak wracałem ze szkoły od razu do nauki i z grania w piłkę nici, jak pytałem czy mogę wyjść na podwórko "nie!", dlatego najczęściej pytałem ojca, ale nie zawsze był. (mam trochę żal do niego, że mnie nie bronił). Miałem już dość, nie miałem się do kogo zwrócić i powiedziałem w sobie, że się powieszę i pójdę do nieba. Tam może będą mnie akceptować i kochać.

 

Na pytanie jakie święto uwielbiam (wielkanoc, wigilię czy coś innego), zawsze kłamię, bo nienawidzę tych świąt, niby w tym czasie nie mamy być samotni i panuje miłość. Gówno prawda, jedyne co czuję to tylko samotność i strach przed wojną którą matka mi zgotuje jak coś pójdzie nie tak.

 

Trochę oderwałem się od historii. Jak teraz patrzę, to w wieku 16 lat zaczęła się rozwijać mi depresja. Kulminacja była, jak miałem prawie 18 lat. Był to stan pełnej psychozy, nie mogłem iść ulicą, przestałem kontrolować ruchy, zaczynałem się całkowicie zamykać - nie chodzi mi że przed ludźmi, przed wszystkim. Potrafiłem usiąść i patrzeć 4 godziny przez okno nie ruszając się. Przy wzroście 182 ważyłem 56 kilogramów - całkowity brak apetytu. Można w sumie dalej pisać, ale kto tu zagląda wie, że depresja nie jedno ma oblicze i objawów przy zaawansowanych stadiach jest mnóstwo.

 

Mój psychiatra miał rozmowę z ojcem, tak naprawdę błagał go abym poszedł do szpitala. Ojciec się wstydził.... Niestety odesłano nas do psychiatry dla dzieci, bo nie miałem osiemnastu lat. Tam zapytano się czy chcę iść do szpitala, komedia chłopak który już nie myśli tylko walczy wojnę którą przegrał, miał podjąć decyzję. Wtedy mój ojciec powiedział, że mama nie chce żeby ktoś się dowiedział o mojej chorobie ze znajomych. W skrócie oboje się wstydzili. Najpierw brałem Zyprexa (chyba tak się nazywało) i Cital, później bo rodziców nie było stać zamiast zyprexa kupowałem zolafren. 2 cholerne lata brałem zyprexa. Moje życie wyglądało tak, brałem lek o 20:00, a już o 21:00 spałem. Żeby wstać o 7:00 potrzebna była osoba aby mnie budzić. W ciągu tych dwóch lat z 56 kilogramów ważyłem 86 kilogramów (jadłem oczami). Byłem przymulony, refleks szachisty.

 

Po 2 latach przestałem brać, przez 2 dni zjadłem 2 posiłki i dużo wody. Tak byłem przeżarty. Świat był piękny, byłem jak nowo narodzone dziecko. Powiedziałem sobie, że zolafren wezmę jeśli mój stan będzie tragiczny.

 

Pożyłem kolejne 2 lata i mam nerwicę i nawrót depresji. Nie idę do psychiatry, ponieważ sesja mi się zaczyna a jak wezmę jakieś leki aż się boję. Nigdy nie miałem dziewczyny, nigdy nie uprawiałem seksu ani się nie całowałem (21 lata) można uznać "czysty frajer", mam zamiar wynająć prostytutkę, ale głupio jest powiedzieć, nie chcę seksu tylko nie chcę być sam dziś w nocy (pomyśli psychol, ale w sumie "klient mój pan"). Biorąc psychotropy, zapytany jak siebie oceniasz, odpowiedziałbym w sobie (nie lubię się żalić) że jestem pasztetem - nie przeszkadza mi to, tylko zazdroszczę gościom, do których laski się kleją. Znów chudnę, brak apetytu. Prawdopodobnie ważę coś lekko ponad 63 kilogramy. Nie mam kasy, ale palę papierosy (paczka dziennie) - uspokajają mnie i pomagają w nerwicy. Nie śpię, przeważnie na dwie nocę, śpię niepełną jedną noc. Jak już nawet w tą drugą noc nie mogę spać, to 2 piwa kupuję, jeśli mam następny dzień wolny od ważnych zajęć 4 się dobijam. Jeśli chodzi o rodziców mam tylko żal, że dorzucili cegiełkę do tego kim jestem.

----------------------------------

Zapytacie czemu nie spróbowałem ponownie się zabić? 2 powody: strach przed bólem, wtedy nie bolało, ale nie jest to zasadą i drugi powód to moja siostra. Jest odwrotnością mnie. Jest ładna, sympatyczna, ludzie ją lubią. Ma chłopaka, najczęściej wszystko się jej udaje. Nie chciałem, aby musiała mówić "miałam brata, zabił się", trochę to żałosne.

 

Czy byłem szczęśliwy? Może w dzieciństwie i tego nie pamiętam. Ale od czasu gimnazjum, to 1 miesiąc po odsunięciu leków, to chyba tylko to. Dla mnie szczęście, to miłość, ale nic o niej nie wiem więc może ją idealizuję.

 

Jeśli wszystko co napisałem przeczytaliście, to podziwiam.

[MOCca]

Piotr21, nie poddawaj się tak łatwo, z niewyleczoną depresją jest jak z rozżarzonym ogniskiem, wydaje nam się, że już czujemy się lepiej by normalnie funkcjonować, a to nidogaszone ognisko w końcu przemienia się w pożar. Podobno powrót choroby jest jeszcze gorszy, więc nie ryzykuj, na skraju własnej normalności zaczniesz dopiero walczyć o siebie?

 

Ja też mam 21 lat, i przerwane studia, można powiedzieć, że to co nazywamy depresją ogarnęła mnie doszczędnie, nie potrafiłam odnaleźć siebie, strach i lęk przed każdą wykonywaną czynnościa, bezsenność, agresja, nienawiść, myślenie autodestruktywne, gdzie w tym wszytskim byłam ja? Depresja skutecznie tuszowała, aż przyzwyczaiłam się do tego. Udało mi się znienawidzieć ten stan, w końcu jakaś decyzja, lekarz, leki i oczekiwanie czy się uda. Teraz wiem, że powinnam zareagować już wcześniej.

 

Jeśli chodzi o szpital, też chiałam się tam znaleźć, uciec przed światem, przed moimi myślami, i poczuć się bezpiecznie, że komuś zależy na moim dobrym samopoczuciu, w zasadzie takie miejsca są jednym wielkim koszmarem, bólem i cierpieniem...

 

Spróbuj jeszcze raz, ugaś ten pożar, by móc poczuć się sobą, a nie tym co stworzyła choroba. Bo wygrać z nią to wielki sukces, później już tylko może być lepiej

[Piotr21]

MOCca jest też inny aspekt który nie napisałem, ja raczej jestem nie do uleczenia, w sumie nie miałem depresji. Mój psychiatra powiedział że mam "depresję z elementami schizofrenii" cokolwiek to znaczy. Najgorsze, że pojawiają się głosy, fakt strasznie to brzmi, ale nie są skierowane do mnie i przychodzą sporadycznie (jeśli myślę za bardzo starając się spać, są nie związane z tym co myślę i są to głosy bez sensu)

 

Co do studiów, nie chcę się licytować, ale nie mogę ich zawalić. Mam kredyt studencki i jeśli wyrzucą mnie, muszę zwrócić całą kwotę w ciągu 7 dni (kwota zbliża się do 10 000 zł).

 

Może nie załamuję się, ale jeśli przypominam sobie co się ze mną działo po zolafrenie ehhh. Zawsze sobie powtarzam, "mogło być gorzej", ale powoli to już nie pociesza ...

[MOCca]

Źle napisałam, przerwałam w takim sensie, że jestem na urlopie dziekańskim, i mi wstrzymali wypłacanie transzy, przecież różne są przypadki, a jaki to bank? Niedouleczenia - wierzysz w to? A Twój przypadek zna tylko jeden lekarz, korzystałeś z pomocy innych? Wiesz zdanie jednego nie oznacza wyrocznię, tak samo leki, można dobrać inne, trafić na te właściwe, np. antydepresant przywracający naturalny rytm dobowy. Psycholog, psychoterapia, coś w tym kierunku?

 

Opisałeś chyba dokładnie co czujesz w danej chwili i co doprowadziło do takiego stanu. Istnieje takie pojęcie "wewnętrznego dziecka" którym należy się zaopiekować i pozwolić mu uwolnić się od tego wszystkiego, narodzić od nowa. Chyba jestem takim przypadkiem, wszystko to co złe, kojarzyłam z wspomnieniami z dzieciństwa. Musiałam wytłumaczyć sobie sama, że nie jestem więźniem tych wspomnień, że nie ograniczają mojej wolności. Jeśli czujesz, że to znów wróciło to nie zwlekaj z tym, znasz swój organizm, wiesz jak reaguje. Podejmnij właściwą decyzję. Pozdrawiam, a sesja no tak trzymam kciuki :)

[Beksa]

skonsultuj sie z 2-3 lekarzami. Ja byłem u 3 psychiatrów i każdy mi przepisywał inny lek. Potem zdecydowałem się brać ten który mi najbardziej pomagał i do tego psychiatry chodzę.