Bardzo, bardzo proszę o pomoc

[mariablasz]

Od tygodnia nie jestem w stanie normalnie funkcjonować. Jestem coraz słabsza. Lekarze zbadali mi już wszystko. Wyniki OK. Przypuszczam, że to nerwica, ale nie sądziłam,że może tak się ujawnić. Zawsze byłam osobą nerwową, wszystko analizowałam i okropnie przeżywałam. W sytuacjach stresowych pociły mi się dłonie, serce kołatało. Od niedawna nie mogę wchodzić do sklepow, bo dostaję ataków duszności. W Kościele to samo. Wkrótce zostanę chrzestną i już się boję co to będzie... Gdzie szukać pomocy? Jestem z okolic Pleszewa. Pozdrawiam

[ewaryst7]

mariablasz, witaj...jeśli Twoje wyniki są ok , to znaczy , że masz depreskę , lub nerwicę..Ja mam to samo.Pozdrawiam cię i pisz...

[Gość]

Cześć mariablasz, miło Cię poznać. Czyżby początek fobii społecznej Na pewno nerwica - dobrze byłoby podjąć leczenie specjalistyczne.

[śliniak]

Lekarz rodzinny niech Ci poradzi gdzie u Ciebie w okolicy jest poradnia psychologiczna albo lekarz psychiatra... ja bym jednak sugerowal psychologa a od rodzinnego jaka małą uroczą receptę na cos na uspokojenie... ale to juz w dziale lekomanów forum :)

[t.w.i.l.i.g.h.t]

I pamiętaj, że to choroba jak każda inna - tylko się wydaje straszniejsza, bo bardziej ''nieznana'' (swoiste tabu panuje, póki się nie zachoruje)

 

A w ogóle to witaj i pomyśl, jak pięknie postawiłaś pierwszy krok - nie dość, że wiesz, co Ci dolega, to bez ogródek o tym napisałaś :) Miło Cie poznać...

[mariablasz]

Bardzo dziękuję za słowa otuchy. Jutro jadę do psychologa. Mam nadzieję, że szybko z tego wyjdę. A może ktoś z Was poda mi jakieś konkretne wskazówki jak z tym walczyć?

Pozdrawiam

[t.w.i.l.i.g.h.t]

Po pierwsze, jeżeli tylko będziesz miała ochotę - pisz od razu jak było, jak samopoczucie itp :)

 

Po drugie, ciężko napisać tak ''ogólnie'', ale na forum znajdziesz wiele tematów o konkretnych objawach. Nie myśl broń Bożę, że Cię ''spławiam'' do czytania tego, co już jest - nie krępuj się pytać. Ale niedobrze brać na siebie za dużo wskazówek naraz - pozwól przypływać im wtedy, gdy będziesz ich potrzebować w radzeniu sobie z konkretnymi sytuacjami/emocjami :)

[mariablasz]

Czy jest taka możliwość, że kiedyś będę zupełnie zdrowa, pewna siebie, niczym się nieprzejmująca? Bardzo bym tego chciała, bo rzeczywistość jest coraz bardziej wymagająca. Dziękuję za pomoc

[Gość]

Straszni dużo od siebie wymagasz.

[t.w.i.l.i.g.h.t]

Odpowiem niejednoznacznie - tak, ale to będzie całkiem inne ''poczucie'' niż teraz to sobie wyobrażasz. Jeden z naszych błędów, mamy wyobrażenie o sobie jakimi ''powinniśmy'' być i ZAWSZE coś od tego odbiega... Kolejną ważną rzeczą w leczeniu jest akceptacja siebie TERAZ, nie dążenie do konkretnego ''wzoru'', tylko radzenie sobie lepiej we wszystkim tak... Naturalnie, bez ''bata'' nad sobą.

 

Na pewno nie będziesz taka jak przed chorobą - będziesz wiedzieć o wiele więcej, całkiem inna będzie Twoja wrażliwość na ludzi i ich problemy, zwłaszcza te, których wcześniej nie rozumiałaś. Czy jest ktoś ''niczym się nie przejmujący?". Nie wiem - cała rzecz w tym, że będziesz sobie pozwalać na odczuwanie emocji, jednocześnie nie dając się im ponosić i nie mając za nie do siebie wyrzutów. (oczywiście, każdemu, nawet ''zdrowemu'' kto nigdy nie miał takich problemów zdarza się dać ponieść emocjom czy obwiniać się - ale my z zasady dużo więcej od siebie wymagamy...)

 

Najważniejsze, że nie będziesz się tego wszystkiego - nawet podświadomie - obawiać. Co jest straszne, jeżeli nie sam strach?

 

Ślę dużo ciepła, a jeżeli nie masz nic przeciwko - tulę :)

[mariablasz]

Słowa, które do mnie kierujesz t.w.i.l.i.g.h.t dają mi poczucie szansy na zmianę mojego życia. Bardzo Ci dziękuję. W zeszłym tygodniu byłam na pierwszym spotkaniu z psychologiem. Dziś ( choć od tygodnia czuuję się lepiej, biorę leki ) w pracy zrobiło mi sie słabo, nie wiem dlaczego. Mam bardzo odpowiedzialną pracę, więc nie powinno dochodzić do takich sytuacji. Jak z tym walczyć?

[zagubiony]

Mariablasz, gdy ja w pierwszym etapie choroby miałem odczucia odpływania, pracowałem w szkole.

To była masakra... Przeszło. Przeszło, dając po czasie inne objawy. Później znowu inne...

U Ciebie najważniejszy jest fakt, że wyniki masz OK! To jest bardzo dobra wiadomość.

Czyli nic Cię nie zabije, musisz tylko pokonać nerwicę. Wiem, że to trudne, ale w trakcie takiego ataku uświadom sobie, że to tylko Twoja psychika działa na organizm i wywołuje taki, a nie inny efekt.

Leki w pierwszym okresie zażywania też dają masę skutków ubocznych, ja odstawiając nagle jeden (na początku brania podobnie) szedłem tak "prosto" po chodniku, że wlazłe na gałąź.

Powinno szybko minąć.