Nerwica ??

[Sinia92]

Hej.. odkąd pamiętam mam problemy z utrzymaniem nerwów na wodzy.  Zawsze byłam nerwowa, dużo sytuacji mnie irytuje, wręcz doprowadza do szału. Staram się nad tym panować i bardzo wiele trzymam w sobie , raz na jakiś czas wybucham. Mówię otwarcie co mi nie pasuje , często (wg opinii innych) mam niemiły ton , wszystko komentuje i nic mi nie pasuje. Może i tak jest ok. Mama i siostra twierdzą że zaburzenia psychiczne to nie wymówka, że powinnam "znaleźć sobie jakieś zajęcie " . Mama często mówi że jej przykro, Że powinnam ugryźć się w język albo milczeć. Nie wiem czy już po prostu taka jestem , co zrobic zeby sie zmienic. Kocham moja rodzine i nie chce im sprawiac przykrosci ale czy oni tez nie powinni mmie zaakceptować taka jaka jestem ? Pomoc jakos ? Sprobowac zrozumieć? Czy ktoś z Was ma tak samo ? 

[Red Warrior 22]

hmm, nie, dobrze. Czemu źle?

[ehempatia]

Mam ojca furiata. Podejrzewam, że Twoja rodzina może mieć z Tobą ciężki żywot  A jak Ty siebie widzisz? Przeszkadza Ci swoje zachowanie? Żałujesz słów, wypowiedzianych w złości, które zraniły uczucia Twoich najbliższych? 

[Sinia92]

Bardzo przeszkadza mi moje zachowanie i żałuję słów wypowiedzianych w złości. Zawsze. Nie panuję nad tym. To spada na mnie jak grom z jasnego nieba i nie mogę tego pohamować. Byłam u psychiatry, biorę leki, zapisałam się na terapię do psychologa

[ehempatia]

To dobrze, podjęłaś działania! Złość może być mechanizmem obronnym, warto dojść do źródła problemu. Co zazwyczaj wywołuje u Ciebie atak szału? Warto się temu przyjrzeć i rozbić na czynniki pierwsze. Mam na regale książkę do autoterapii, gdybyś była chętna to podeślę Ci parę fragmentów dotyczących walki z własnym gniewem. 

[Dalja]

U mnie w rodzinie taki charakter dziedziczny oj krwi to napsuje, ale nie uważam tego za żadne zaburzenie! Ale skoro dostałaś leki to może może....

 

Staraj się panować nad tym, chociażby w niektórych momentach,  takie małe sukcesy. Charakteru choleryka się nie zmieni! Ale najważniejsze to nauczyć sie mówić przepraszam!! I okazywać miłość kiedy nie ma złości, to powinno wystarczyć.

Edytowane 22 Listopada 2020 przez Dalja

[Sinia92]

ehempatia sytuacji takich jest wiele. Nie potrafię na tą chwilę sobie ich przypomnieć ani zebrać w logiczną całość. Jeśli masz chwilę wolnego czasu to możesz podesłać kilka fragmentów, chętnie się zapoznam. 

 

Dalja dziękuję za te słowa! U mnie wszyscy traktują to jak zaburzenie i może przez to ja też tak to postrzegam. Może za bardzo się na tym skupiam i przez to wszystko się czasami potęguje :)

[Psychoanalepsja_SS]

W dniu 18.11.2020 o 17:29, Sinia92 napisał:

Hej.. odkąd pamiętam mam problemy z utrzymaniem nerwów na wodzy.  Zawsze byłam nerwowa, dużo sytuacji mnie irytuje, wręcz doprowadza do szału. Staram się nad tym panować i bardzo wiele trzymam w sobie , raz na jakiś czas wybucham. Mówię otwarcie co mi nie pasuje , często (wg opinii innych) mam niemiły ton , wszystko komentuje i nic mi nie pasuje. Może i tak jest ok. Mama i siostra twierdzą że zaburzenia psychiczne to nie wymówka, że powinnam "znaleźć sobie jakieś zajęcie " . Mama często mówi że jej przykro, Że powinnam ugryźć się w język albo milczeć. Nie wiem czy już po prostu taka jestem , co zrobic zeby sie zmienic. Kocham moja rodzine i nie chce im sprawiac przykrosci ale czy oni tez nie powinni mmie zaakceptować taka jaka jestem ? Pomoc jakos ? Sprobowac zrozumieć? Czy ktoś z Was ma tak samo ? 

Hej, to nie brzmi jak nerwica. Prędzej jak kurwica ;).

Do Twojej wypowiedzi ciężko się trochę odnieść. Jakie masz ogólnie relacje z rodziną? Czy Twoje reakcje mogą wynikać z ich podejścia do Ciebie? Np. lekceważenia, karcenia lub obojętności?

W jaki sposób wyrażasz, że coś Ci nie pasuje? Umiejętność wyrażania i obrony własnego zdania jest dużą zaletą. Oczywiście sytuacja jest troszkę inna, kiedy zamiast asertywnego stawienia na swoim, są to wyrzuty złości i zamknięcie na dialog. Jak to wygląda? W jakich sytuacjach mówisz o tym, że coś Ci nie pasuje?
Może nie w Tobie siedzi wina, albo przynajmniej przyczyna leży w środowisku?
Pozdrawiam.