Sinia92

ehempatia sytuacji takich jest wiele. Nie potrafię na tą chwilę sobie ich przypomnieć ani zebrać w logiczną całość. Jeśli masz chwilę wolnego czasu to możesz podesłać kilka fragmentów, chętnie się zapoznam. Dalja dziękuję za te słowa! U mnie wszyscy traktują to jak zaburzenie i może przez to ja też tak to postrzegam. Może za bardzo się na tym skupiam i przez to wszystko się czasami potęguje :)

Bardzo przeszkadza mi moje zachowanie i żałuję słów wypowiedzianych w złości. Zawsze. Nie panuję nad tym. To spada na mnie jak grom z jasnego nieba i nie mogę tego pohamować. Byłam u psychiatry, biorę leki, zapisałam się na terapię do psychologa

Hej.. odkąd pamiętam mam problemy z utrzymaniem nerwów na wodzy. Zawsze byłam nerwowa, dużo sytuacji mnie irytuje, wręcz doprowadza do szału. Staram się nad tym panować i bardzo wiele trzymam w sobie , raz na jakiś czas wybucham. Mówię otwarcie co mi nie pasuje , często (wg opinii innych) mam niemiły ton , wszystko komentuje i nic mi nie pasuje. Może i tak jest ok. Mama i siostra twierdzą że zaburzenia psychiczne to nie wymówka, że powinnam "znaleźć sobie jakieś zajęcie " . Mama często mówi że jej przykro, Że powinnam ugryźć się w język albo milczeć. Nie wiem czy już po prostu taka jestem , co zrobic zeby sie zmienic. Kocham moja rodzine i nie chce im sprawiac przykrosci ale czy oni tez nie powinni mmie zaakceptować taka jaka jestem ? Pomoc jakos ? Sprobowac zrozumieć? Czy ktoś z Was ma tak samo ?