Pomocy jestem wrakiem człowieka

[neurotycznaja]

Hej wszystkim znerwicowanym.

Mam 26 lat, od czasów podstawówki zmagam się z natręctwami, tematów natręctw było wiele: bluźniercze myśli o Bogu w czasie kiedy byłam bardzo religijna, lęki odnośnie końca świata,raka, hiv, odnośnie orientacji, różne seksualne wkręty. Było, minęło, wracało. Jakieś 5 lat brałam leki przeciwlękowe. Ostatnie 2 lata uczeszczalam na terapię poznawczo-behawioralna. Zakonczyłam z poczuciem sukcesu ale i ze świadomością, że wkręty będą wracać i muszę stawić im czoła sama, ale już bardziej uswiadomiona jak. Zaszłam w ciąże, na szybko musiałam odstawić leki-tak zadecydowała moja psychiatra. Bardzo cieszyłam się, że będziemy mieli dziecko, tak naprawdę czekaliśmy tylko na polepszenie mojego nastroju, żeby zacząć się starać. Beztroska nie trwała długo, po 2 tygodniach od odstawienie leków natrectwa wróciły, tym razem: co jeśli jestem pedofilem? Wiem, że nie jestem. Ale natrętne obrazy i lęk, że zrobię coś mojemu dziecku mnie zabijają. Odpowiadam wtedy sobie: wiem, że nie zrobię to tylko natręt, muszę olać. I tak robię, polepsza się. I znów pogarsza: co jeśli podniecę sie podczas karmienia piersią? Skojarzy mi sie to z całowaniem moich cycków przez męża. Dziś podczas zbliżenia z mężem, kiedy całował moje piersi wkrecilam sobie, że on pije mleko i potem  że moja pierś z śliny to z mleka. To mnie przeraziło jak sobie uświadomiłam co pomyślałam. Tu kończy się moja cierpliwość do NN A zaczyna panika. Obrzydzenie do siebie, co jeśli jestem zboczona itp. Odechciewa się jakiejkolwiek bliskości z mężem, żeby uniknąć myśli i wyrzutów sumienia. Dodam, że mam wielką skłonność do analizowania wydarzeń tak długo aż poczuję ulgę i tak właśnie robię od rana z tą myślą. Boję sie, ze tymi nerwami wpływem na moje dziecko, boję sie o nie. Jest dla mnie najważniejsze, ale nie tak wyobrażałam sobie ciążę, jako ciężką walkę z nn. Wracam na terapię za 2 tygodnie choć boję sie, że do tego czasu zeświruję. Potrzebuję dobrego słowa od was. Naprawdę już wiele przeszłam i każda natrętna myśl po czasie nie budzi już takiego lęku i nawet zastanawiam się potem o co tyle krzyku. Normalny człowiek bez lęķów pomyślałby: ku*rwa co ja pomyślałem? I zapomniał, wybaczylby sobie i puścił w niepamięć bo jednak różne myśli przychodzą do głowy i niekoniecznie muszą mieć sens. Ale my tak nie mamy. Ratunku, chce się poczuć dobrze i cieszyć ciążą.

[bei]

neurotycznaja, jesteś już po 2 letniej terapi więc pewnie znasz mechanizm działania nerwicy. Wydaje mi się, że to co możesz zrobić, to nie skupiać się na tych myślach, nie analizowac, nie walczyć z nimi, pozwolić by przepływały przez twoją głowę. Powodzenia

[JasonGazdovsky]

Cześć, pomyślałem, że się odezwę bo mam w kwestii nerwic niemałe doświadczenie. Po pierwsze, przy tak długim okresie problemów nerwicowych 2wu letnia terapia to jakby idąc się wykąpać umyć tylko zęby, ale pewnie dobrze o tym wiesz, ja z kolei wiem dobrze jak trudno wytrzymać w terapii. Farmakoterapia to wielka pomoc, jestem tego świadomy, czasem, albo nawet często, człowiek sam sobie wkręca odkładając leki, że jego stan psychiczny się pogarsza. Mamy w głowach wielki skarb, obusieczny miecz, który możemy wykorzystać dla siebie bądź przeciwko sobie. Mówią- jesteś tym co myślisz. Spróbuj więc pomyśleć, jakie piękne będziesz miała dziecko, jaką dobrą matką będziesz. I nie chodzi mi o ogolniki. Zapisuj sobie swoje pomysły na wychowanie dziecka, gdzie pojedziecie na pierwsze wakacje, jakie wartości będziesz chciała mu przekazać, jak nauczysz go/ją chodzić. To bardzo ważne żeby były to konkretne rzeczy i, najlepiej, gdzieś zapisane. 

 

Życzę siły i zdrowia.

J