Fobia pracy a benzodiazepiny

[arahja7]

Od kiedy zaczełam pracę której nienawidzę myślę o przekwalifikowaniu się. Na chęć zmian składają się dwa czynniki. Pierwszy to fakt, że jest mnóstwo rzeczy które kocham robić i w których się odnajduję. Drugi to xanax.

Mam to szczęście, że zawsze wiedziałam co chcę robić. Mając 11 lat zaczęłam szukać studiów uczących w kierunkach które mnie interesują i sprawdzałam, co muszę osiągnąć by na pewno się dostawać na te uczelnie. Plany na przyszłość miałam zawsze, niestety te plany nie uwzględniały fobii pracy która dopadła mnie w wieku 17stu lat. W każdej ukochanej pracy miałam ataki paniki. Robienie tego na czym mi zależy generuje większy stres niż praca na etacie której nienawidzę. Zapewne gdybym jako nastolatka dostała xanax to bym teraz była panią swojego życia lub... byłabym ćpunką.

I tu jest sedno. Czy ma sens przekwalifikowywać się i realizować w życiu jeśli jedynym sposobem na nadmierny stres jest benzo? Czy da się tak żyć i nie ćpać? Czekam na wasze opinie.

[myszak]

Czy to specyfika tej wymarzonej pracy czy raczej presją która sobie narzucasz - coś w stylu skoro to moja wymarzona praca to musi tam być super?

[arahja7]

Raczej specyfika kierowania swoim życiem, to jest trudne i stresujące.

W pewnym stopniu mam doświadczenie w rzeczach które chcę robić, mniejsze lub większe. Co do stresu, jest to właśnie wyznacznik tego jak bardzo zależy mi na tym żeby się udało. Wiadomo, w pracy której nienawidzę też się stresuję, ale inaczej.

Minęło 10 lat od kiedy wchodziłam w tamto środowisko zawodowe. Wtedy dałam dupy i nie chciałabym znów zniszczyć sobie opinii zawalaniem różnych rzeczy.

[myszak]

A jaki masz lepszy pomysł? Renta? Z czegoś trzeba żyć. Pytanie czy to z czego płacisz rachunki ma być tym co kochasz? Może lepiej rozwijać hobby a pracować tam gdzie łatwiej i lepsze zarobki? 

[arahja7]

Ustawiam życie tak żeby móc wyżyć za najniższą krajową. I tyle teraz zarabiam, hajs więc jest sprawą drugorzędną. I całe szczęście. Nie do przejścia jest presja że muszę zarabiac więcej niż to minimum które dostanę w jakiejś fabryce czy markecie do których przyjmą mnie zawsze. Tylko, że taka praca niszczy życie.

Nie wiem ile wynoszą renty i zasiłki ale chyba za mało by się utrzymać i za dużo byłoby tu kombinowania żeby dorobić i ich nie stracić.

Hobby poza pracą nie działa bo za dużo stresów z obecnej roboty wynoszę. Zero chęci, zero relaksu. 

 

Doszłam do wniosku, że znów spróbuję. Może tym razem, dzięki benzo uda mi się osiągnąć któryś z moich celów. I tak nie mam nic do stracenia bo nic dobrego nie czeka mnie w obecnym życiu. Jak nie wyjdzie to się załamię, zaćpam albo zabiję, jeden kij.

Edytowane 31 Października 2018 przez arahja7

[Rysieq]

I jak idzie? Ja też w przyszłości chcę tak ułożyć życie, aby robić za pieniądze co lubię. Szukam podobnych wątków i trafiłem tutaj.

[Gość weltschmerz]

Ale to wątek o benzo . Właśnie, pomagają w pracy? Nie, żeby brać to codziennie, ale raczej wtedy, kiedy lęk i stres jest szczególnie duży.

[arahja7]

Dostałam benzo na fobię pracy więc mi jak najbardziej pomagają. Dziś na wizycie bałam się o nie poprosić żeby mnie nie wzięła za ćpunkę. Następna wizyta w lutym, chyba będę musiała kiedyś wziąć l4 i iść po receptę poza kolejką...

Rysieq, no to miło spotkać kogoś kto ma podobny pomysł na siebie