Choroba psychiczna a brak obiektywizmu

[Gość]

Temat jest o tym jak wyjść samemu z choroby psychicznej.

 

Walczę z nerwicą wiele lat. Wiele rzeczy zrozumiałem i mam już gotowe rozwiązania, na które wpadłem podczas rozmyślań. Rozwiązania, które pozwoliły by mi wyjść z tego. Po prostu widzę jak na dłoni te rozkminki, które mogły by mnie uwolnić od wszystkiego. I zawsze kiedy trzymam się określonych założeń, schematów, które są tymi właściwymi w moim mniemaniu, to po jakimś czasie tracę obiektywizm i wpadam w dół, "chorobowy dół" chorobowe myślenie. I o co chodzi, a o to, że nie o rozkminienie jak sobie poradzić z pewnymi sprawami (które to już rozwiązałem), ale o to jak utrzymać się na właściwym kursie we właściwych rozwiązaniach.

Chodzi o to, żeby nie zapomnieć się i nie wpadać w stare negatywne schematy, jeżeli mi się to udaje czuję się dobrze i mogło by tak pozostać, jednak na tym polega choroba, że kiedy wpadnę w ten dół to czasem tracę obiektywizm i zapominam o właściwym myśleniu i jestem na poletku choroby i taplam się w tych pierdołach, bzdurach, nie widząc tego co widziałem jeszcze nie dawno i co wydawało mi się oczywiste.

 

Chorobowe schematy narzucają się same i w mgnieniu oka z właściwego postępowania jestem już w chorobowym i myślę w nie właściwy sposób, nie zdając sobie z tego sprawy. Dopiero jakiś przebłysk potrafi mnie z tego wyciągnąć i zastanawiam się, dlaczego znów straciłem obiektywizm. Przecież wszystko szło już ku dobremu. I wiem, że mogę być w tym schemacie, jednak jest też wiedza, że wcześniej czy później znów tam trafię i zapomnę o wszystkim, aż do czasu, gdy znów przypomnę sobie, halo, halo, to nie tak, znów się wj.bałem.

 

Także pytanie: Jak pozostać na właściwym kursie?

[Gość]

Lilith, dzięki, zajrzę.