Matka próbuje mnie zamknąć w szpitalu !

[ja czyli on]

inaczej się przeżywa spektakl ogladajac ze strony widza i glownego bohatera.

[ja czyli on]

racje ma każdy ale prawda jest jedna.

 

jak komuś sie nie chce czytać, to skroce: pomimo nieprawidlowosci jakie wystapily niczego takiego nie dostrzegamy, ale sa tez inne aspekty i odnosimy wrazenie ze strona pokrzywdzona jest inicjarorem i winnym

 

https://db.tt/KtR5q1wc

 

jak ktos lubi czytac

[ja czyli on]

jestem ciekwy dlaczego rzecznik nie odniósł sie do problemu ktory sygnalizowalem czyli o tym ze podstawa przyjecia mnie do szpitala bez mojej zgody bylo nazwanie ojca cwelem. co potwierdza lekarz w nagraniu , ktore udalo mi się nagrac pokryjomu.

[essprit]

Mateusz, widzę że poruszyłeś niebo i ziemię

Aż z Warszawy napisali Ci że wszystko z twoim przyjęciem / leczeniem jest poprawne.

Uwierz w końcu w to - że przyjęli Ciebie żeby Ci pomóc.

[ja czyli on]

zamkneli mnie tym razem, choć nie było podstaw, ale sanitariusz powiedział "pamiętasz mnie mateusz, już raz cie zawoziłem musimy cię zamknąć, bo nie damy się znowu, drugi raz nabrać, że nic ci nie jest"

 

nie wiem o co chodziło, ale potem było przyjęcie i byli tam rodzice, którzy mówili, że krzyczałem głośno i barykadowałem się w pokoju. co oczywiście było prawdą, ale zakładając, że definicja tych rzeczy jest definiowana przez każdego inaczej.

 

ten sanitariusz powiedział mi, że jemu nie jest smutno, bo to nie on będzie siedział 3 miesiące. ja siedziałem tylko 1 miesiąc i 11dni.

[ja czyli on]

jak patrze z perspektywy czasu to przez to leczenie zaczynam pobadać w szaleństwo. jak tego nie przerwę, to naprawdę zwariuje.

[take]

Ja boję się leżenia w szpitalu, myślę, że inna forma terapii jest dla mnie właściwsza.

[ja czyli on]

zabrzmiało to tak jakby pobyt w szpitalu to była dla ciebie tylko przerwa w życiorysie. przecież to jest tragedia i nie chodzi mi już o postrzeganiu samego siebie i przez innych. dla mnie to jest unicestwianie życia i mnie jako osoby i człowieka.

[take]

Nie trzeba leżeć w szpitalu psychiatrycznym, aby być poważniej niepełnosprawnym psychicznie. Boję się niewygody w szpitalu Mamie to by się nie podobało, że leżałbym w szpitalu. W moi przypadku to moje problemy psychiatryczne są lekceważone przez rodzinę. Ale może i gorzej byłoby, gdyby chcieli mnie zamknąć w szpitalu.

[ja czyli on]

Nie trzeba leżeć w szpitalu psychiatrycznym, aby być poważniej niepełnosprawnym psychicznie.

 

nie trzeba mieć diagnozy, żeby być chorym psychicznie.

[essprit]

http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/spoleczenstwo/1634665,1,matka-chorego-na-schizofrenie-o-zyciu-w-leku-o-syna-i-przed-synem.read

[take]

Ja mam sytuację odwrotną, co autor wątku. W tym miesiącu miałem dwie rozmowy z psychologiem, z których wynika, że już mógłbym leżeć w szpitalu psychiatrycznym. Ale mama nie chce zdać sobie sprawy z moich problemów! Ich powagi! Dla niej to, że syn leżałby w psychiatryku, mogłoby być wielkim szokiem i ciosem. Boję się powiedzieć o wnioskach z rozmowy z psychologiem czy zaleceniach z niej płynących. Kiedy miałem komisję w PZDSOON, to chcieli dzwonić po karetkę, z tego, co słyszałem u psychiatry, a następnego dnia, będąc w innym województwie, karetka pogotowia naprawdę zabrała mnie do psychiatry (a rodzina o tym nie wie)! Bałbym się reakcji rodziny na znalezienie się w szpitalu psychiatrycznym. Mogliby się na mnie poważnie zezłościć. Mogłoby to bardzo ich zasmucić.

[take]

Dostałem skierowanie do szpitala psychiatrycznego z podejrzeniem schizofrenii paranoidalnej, psychiatra na jakiejś karcie napisał coś o F20.0 (nie wiem, czy to była diagnoza, czy tylko np. podejrzenie). Nie mówiłem o tym rodzinie. Ponad rok temu dostałem teoretycznie "łagodniejszą" diagnozę zaburzenia schizotypowego (F21), o której nie mówiłem rodzicom. A pracy dyplomowej w ogóle nie piszę. Rodzina ma niemądry stosunek do moich problemów. Powinna zaakceptować mnie takim, jakim jestem, a nie ukrywać to przed samym sobą. Może nawet powinni się cieszyć, że mam tylko takie problemy, a nie inne, które mogłyby np. uniemożliwić mi chodzenie czy stwarzać konieczność ciągłej opieki w wykonywaniu nawet najprostszych czynności życiowych.