Problem z lekarzem...

[Promien]

Witajcie! Mój problem polega na tym, że Pani psycholog, do której chodzę na terapię, po oznajmieniu przeze mnie, że planuję poszukać lekarza i zwrócić się również do niego o poradę, odradziła mi to stanowczo. Powiem szczerze, zasmucił mnie ten fakt, jakoby myślała, że coś sobie wymyślam...

Byłam u niej dopiero dwa razy, niedługo idę na kolejną wizytę i chcę to kontynuować, ale czuję, że nie poradzę sobie. Nie wiem, bardzo trudno jest mi walczyć o siebie samą, ale jakoś próbuję...

Czytałam, że przy nerwicy natręctw dużą poprawę przynosi terapia farmakologiczna, w połączeniu z psychoterapią, a ja mam problemy od prawie dziesięciu lat, które nasilają się. I kiedy już zdecydowałam się na prośbę o pomoc, co naprawdę nie było dla mnie łatwe, osoba, której powinnam ufać, odradza mi lekarza, gdyż uważa, że jestem za młoda na leki(mam prawie 22 lata).

Co o tym sądzicie? Bo ja nie wiem co mam zrobić... Poczułam się, jakby sądziła, że wyolbrzymiam sobie to wszystko i nie potrzebuję lekarza, a moje kilkuletnie zmagania się z samą sobą były niczym.

Ostatecznie dała mi kontakt do neurologa, choć miałam wrażenie, że zrobiła to z łaską. Ale czy on może pomóc... Może ktoś da mi jakąś poradę.

[Lilith]

Promien, dziwne, bo przy natręctwach faktycznie leki przynoszą korzyści. I dziwię się, że psycholog w ogóle coś takiego powiedziała...

[Gość]

Nie oceniajcie tej psycholog aż tak negatywnie - nie wiem czy autorka zapytała o dokładnie przesłanie słów tej "specjalistki" ale nie patrzmy tak wąskotorowo na to .

Może w stwierdzeniu, że jesteś "za młoda" chodziło bardziej o to, że masz dopiero 22 lata więc szkoda byłoby już w tym wieku wkrecać się w leki gdy mogłoby się okazać, że zupełnie są niepotrzebne .

[Promien]

Artemizja Też tak pomyślałam. Sądziłam, że chce mi pomóc i jest otwarta na to, co mówię, a zamiast tego, zdołowała mnie. Nie wiem kogo posłuchać i czy chodzić dalej do osoby, która wcale nie widzi moich problemów. Znów stoję w miejscu.

blah!blah! Nie oceniam Pani psycholog negatywnie. Każdy ma prawo do własnej oceny. I dokładnie, chodziło jej o to, że mam 22 lata i to według niej za młody wiek, by brać leki. Tylko ja nie wiem czy sobie poradzę. Straciłam całe swoje dotychczasowe życie przez to.

[Gość]

blah!blah! Nie oceniam Pani psycholog negatywnie. Każdy ma prawo do własnej oceny. I dokładnie, chodziło jej o to, że mam 22 lata i to według niej za młody wiek, by brać leki. Tylko ja nie wiem czy sobie poradzę. Straciłam całe swoje dotychczasowe życie przez to.

Rozumiem, ale czy zapytałaś z jakiego wzgledu tak uważa? Bo nadal nie skonkretyzowałaś czy powiedziała to ze względu na fakt, że taki wiek to fizycznie za mało, żeby brać leki czy może chciała przekazać, że w tak młodym wieku nie warto faszerować się chemią. Ja osobiście uważam, że w tak młodym wieku nie warto od razu pakować się w leki - ale to moje subiektywne odczucia.

Ale może się okazać, że wcale leków byś nie potrzebowała a po prostu więcej cierpliwości. Rozumiem, że można być zdesperowanym i szukać sposobu na jak najszybsze efekty ale może czasem warto się nieco wstrzymać i na efekty poczekać chwilę dłużej .

[Znachor]

Promien, to nie psycholog jest od decydowania o Tobie, tylko Ty sama. O lekach też nie będzie decydować psycholog, tylko lekarz w porozumieniu z Tobą. Psycholog co najwyżej może wyrazić swoje zdanie, ale decyzję podejmujesz Ty...psycholog może potem to interpretować...poczułaś potrzebę skonsultować się z psychiatrą, to po prostu do niego pójdź na konsultację...

[Lilith]

blah!blah!, nie chodzi o ocenę, ale bardziej o to, że akurat w tego typu sprawach dobrze by było, gdyby miała neutralne stanowisko. Ani doradzać, ani odradzać. Ja zaczęłam brać leki w wieku siedemnastu lat i to tylko dlatego, że moja pierwsza psycholog gorliwie mnie do tego namawiała. A nie powinna była, bo leki nie dość, że nie pomogły, to jeszcze zaszkodziły. I szkodziły bez względu na to, jakie brałam. Nie powinna w ogóle mnie namawiać i w dodatku wpływać na moją matkę, która od czasu do czasu się u Niej pojawiała. Zostałam postawiona pod ścianą i wręcz zmuszona do pójścia po leki. Psycholog była młoda, niedoświadczona i nie miała wygłuszonych drzwi, więc siedząc pod gabinetem słyszałam, co mówi mojej matce. To, że w ogóle z Nią rozmawiała zdradzając to, co powinno być między mną a psycholog, to jedna rzecz, ale to, jak się zachowała względem mojego brania leków, to coś zupełnie innego. Moim zdaniem psycholog mimo wszystko powinien zaznaczyć, że decyzja należy tylko i wyłącznie do pacjenta a nie doradzać bądź odradzać w kwestii leków. Może rozważyć z pacjentem kwestie brania lub niebrania leków, ale w sposób, który nie sugeruje żadnego z wyjść.

[Gość]

Artemizja, w pełni się z Tobą zgadzam. Być może użyłam zbyt skondensowanego skrótu myślowego. Fakt, "specjaliści" nie powinni niczego wyraźnie sugerować a raczej poddawać pod dyskusję .

[essprit]

Promien, mi nie podoba się że dała ci namiar na neurologa.

Od leczenia problemów z psyche jest PSYCHIATRA !

 

Być może psycholog jest fajna, tego nie wiemy Ale jak masz w sobie taką potrzebę - idź.