Derealizacja

[Notatnikkk]

Witajcie. Od jakiegos czasu miewam derealizacje. Jestem w 2 klasie LO i wielkimi krokami zbliża się koniec roku. Zanim derealizacja ponownie mnie dopadła troszke sobie olałam szkolne sprawy i teraz mam troche zaleglosci. Nie mogę się skupić na żadnym sprawdzianie, nic mi nie wychodzi. Chodze na korki z matmy, wtedy wszystko niby umiem a jak mam coś zrobić sama to nic nie umiem. Mam duzo sprawdzianów do pozaliczani i nie mam pojecia jak to wszystko ogarne Pomóżcie!!! Co mam robić?

 

-- 14 kwi 2013, 11:16 --

 

Tęsknię za dawną sobą. Bez tej piep**onej derealizacji jestem zazwyczaj wesoła, raczej optymistyczna i ogolem cieszę się z życia, mam swoj taki mały swiat w ktorym ciesze sie z malych rzeczy. Nadchodzi wiosna a ja nie moge sie nia nacieszyc ( grile z przyjaciółmi kiedys dawaly mi tyle radosc, a jak teraz beda to beda takie bez sensu. RATUNKU!!

[Croatoan]

Spokojnie. Derealizacja jest czymś normalnym, kiedy występuje napiecie. To taki system obronny. Nie walcz z tym. Puść to. Napisałaś że masz 17 lat. Zmieniasz się, dorastasz i być może boisz się zmian. Wszystko minie tylko zaakceptuj zmiany i obserwuj :)

[monk.2000]

Ja mam problem z derealizacją, tyle że u mnie przyczyna jest trochę inna niż jedynie zwykła reakcja obronna. Wszystko się trochę pokomplikowało, a wnikanie w to wcale nie czyni tego mniej skomplikowanym.

[Notatnikkk]

 

Troche to bez sensu reakcja obronna skoro prowadzi do samozniszczenia...

Ja mam tak co jakis czas. Z początku co kilka miesiecy, a teraz dwa ostatnie powroty byly miesiac po miesiącu. Stany te utrzymują się ok tygodnia. teraz znowu jest ok, ale boje kolejnego razu... Podczas derealizacji jest naprawde krucho...

 

[wysłowiona]

Troche to bez sensu reakcja obronna skoro prowadzi do samozniszczenia...

 

Masz rację Nasz system obronny jest troszkę ułomny i często szwankuje, ale ogólnie się przydaje. Derealizacja jest akurat całkiem przydatna w chwilach, w których jesteś przerażony.

 

Bez tej piep**onej derealizacji jestem zazwyczaj wesoła, raczej optymistyczna i ogolem cieszę się z życia, mam swoj taki mały swiat w ktorym ciesze sie z malych rzeczy. Nadchodzi wiosna a ja nie moge sie nia nacieszyc

 

Spokojnie, nic straconego. Tak, jak Croatoan pisał, nie bój się i nie denerwuj na zapas. I zdecydowanie myślisz o tym za dużo. Nie skupiaj się na niej, zaakaceptuj, że ją masz i zacznij robić wszystko tak, jak dawniej. Jedną rzecz musisz pamiętać- jeśli zaczniesz żyć tak jak wcześniej, na derealizację nie będzie miejsca w Twoim życiu.

 

Piszesz, że byłaś spokojną i radosną osobą. Pojawiły się jakieś lęki? Stres związany z tą matematyką jest duży? Przy okazji, co przerabiasz z matmy? Może okaże się, że mogę Ci z tym pomóc w jakiś sprytny sposób:)