Już nikogo nie chcę ranić...

aviomarin · 8 Marca 2013

Witam, Może zacznę od początku potrzebuję z siebie wyrzucić ten ciężar i ból.

Mam 30 lat, pochodzę z patologicznej rodziny bardzo wcześnie trafiłam do domu dziecka. Moim celem była normalna rodzina i normalne życie. Ale zawaliłam.

TAk w skrócie, moje dorosłe życie wyglądało tak.

Po wyjściu zdomu dziecka dostałam mieszkanie, plan szybko dzieci mąż. Nie patrzyłąm na to że on jest zły myślałam że się zmieni, Jego nałóg alkohol, ja nie piję. Ciąża obiecał się zmienić, zaproponował ślub. Ja wierzyłam że teraz to on się zmieni, kolejna ciąża miała nas zespolić, a tym czasem przestał pracować, co miałam przepijał zaczął mnie bić. Znosiłam wiela dla dzieci, zaproponował zmianę miejsca zamieszkania , zmieni towarzystwo i on się zmieni. Na początku było super kolejne dziecko jakiś czas spokój z z czasem zmieniło się tylko towarzystwo. Powiedział że pół mieszkania jest jego bo jestem jego żoną i odszedł. Rozwód 2008 z jego winy, ciągneła się sprawa o podziła majątku i musiałam go spłacić z połowy w 2010r.

Między czasi poznałam kogoś 2009r, pokochał nie tylko mnie ale i moje dzieci, oboje chcieliśmy być razem. Pamiętam to szczęście że ktoś normalny jest obok mnie. Po roku zaszłam w ciążę tak się cieszył że będzie miał swoje dziecko. Akurat sporzedawałam mieszkanie, przeprowadziliśmy się razem z dziećmi do Radomia z Otwocka w 2010r. Było pięknie dwa lata.

Ze mną zaczeło się coś dziać, nie doceniałam tego co mam, stałam się egoistyczna, wymagająca i natarczywa . To widzę dziś.

Tak bardzo nie nawidziłam matki za to że nas nie chciała i tak skrzywdziła. Nie chciałam być taka jak on myśli tylko o sobie, a właśnie dziś widzę że niczym się od niej nie różnię. Mój brat popełnił samobójstwo 5 lat temu. NIe radził sobie z życiem, z obowiązkami jakie nakłada ono na człowieka a on jest takie zagubiony bez wzorców którymi mógłby się kierować. To samo i ja dziś czuję.

W listopadzie zaszłam w ciążę to już 4 miesiąć, Partner mnie ostrzegał, że coś się ze mną dzieje że jeśli się nie zmienie to odejdzie. Ja widziałm w nim problem i jego winę, proponował psychologa, wszystkie moje wybuchy znosił w milczeniu, czasem nie odzywał się jakiś czas. Dziś wiem że to ja raniłam jego i dzieci.

Nie mam się do kogo się zwrócić naprawdę jestem sama. Nie chcę nikogo już ranić.

Jestem ponad miesiąc sama z dziećmi, nie ma go i nie wróci.

Zczeło się od tego że przez tydzień co dzień mówił że odejdzie i co dzień przepraszał, że tak nie chce że nas kocha tylko żebym odpóściła trochę z tą zawistością i egoizmem. I dała mu czasem chwile ciszy.

W niedzielę w nocy ok 1 nie wiem co mnie obudziła, co mną kierowało, co mi kazało wstałam i go spakowałam, rozpakowałam tak kilka razy Położyłam się i po jakimś czasie wstałam. Usnął w drugim pokoju przy tv. Dałam mu tą torbę. Awantura, NIe pamiętam co mówiłam, co on. Wiem że Bardzo tego żałowałam co zrobiłam, Ja tylko chciałam być obok niego.

Wyszedł w nocy i ostatni raz go widziałam miesiąc temu. Przepraszałam, po kilku dniach zadzwonił żeby przysłać mu resztę rzeczy, prosiłam aby jeszcze nie przekreślał wszystkiego ja się zmienię. Naprawdę wszystko widzę teraz i rozumiem go, wiem też co musiał znosić.

Rozumiem jak bardzo skrzywdziłam go jak i dzieci. Bo był jak ojciec, troszczył się i dbał, miałam to ciepło którego zawsze chciałam dopóki nie zaczełam ranić go psychicznie.

Wczoraj zadzwonił, powiedział, żebym dała już sobie spokój, skoncentrowała na dzieciach, ciąży, jadła i wysypiała się. Ja już się nie zmienie jego rodzina (mieszka u mamy) mówi że jak nie szanowałam to już nie uszanuje. On nie wróci podjął tam pracę, poszedł do szkoły ma plany na życie i już nie wróci. Zebym żyła dalej i nie martwiła się bo już nic nie naprawię. Płakałam i słuchałam go był taki spokojny, poprosiłam o trochę czasu, że zobaczy mnie jaką byłam, bezinteresowną i zaradną. Powiedział że już czas miałam on teraz chce spokojnie żyć. A za jakiś czas będzie chciał zabrać synka, Żeby mi było łatwiej.

Naprawdę bardzo go kocham pragnę normalnej rodziny, chce tych zmian, chcę normalnego domu dla dzieci.

Wiem że on już nie wróci skoro podjął taką decyzję i mówi to taki szczęśliwy tym nowym życiem.

NIe wiem jak go prosić, jak pokazać że nie chcę już nikogo ranić.

Tydzień temu zrobiłam testament, Wczoraj kupiłam pewne proszki i chcę je dziś wszystkie zażyć.

Wiem że w ten sposób wszystko naprawię, nikogo już nie zranię. Tak bardzo pragnę rodziny, której już nie mam. NIe chcę już ranić dzieci, widzę ich ból na twarzach, że go nie ma a je zawiodłam jako matka. Najstarszy syn wolała mieszkać z ojcem jest u niego prawie rok a mnie nie chce znać. Partner woli syna teraz nie widzieć bo mów że tak mnie nienawidzi, że zrobił by mi krzywdę a tego nie chce.

Straciłam wszystko nic już nie mam. NIe mam rodziny, nie mam jego, dzieci mnie nienawidzą.

Ten ból jest nie do wytrzymania. Chciałam iść do psychologa jeszce 2 tygodnie czekania na wizytę, nie radzę sobie wiem że te tabletki to jedyne co mogę zrobić żeby wszystko naprawić i nikogo nie ranić

aviomarin · 8 Marca 2013