Przyciągacie ludzi z podobnymi problemami?

[farbka_olejna]

Ostatnio zaczęłam zastanawiać się jak to jest: przyciągam głównie ludzi z problemami nerwicowymi/depresyjnymi czy po prostu w dzisiejszych czasach mało kto ich nie ma? U mnie to matka, ale tutaj nie miałam wyboru, potem facet, najlepsza przyjaciółka, najlepszy przyjaciel mojego faceta, druga przyjaciółka, wszyscy mają za sobą albo są w trakcie terapii i na tabletkach. Jak to jest u Was? Myślicie, że to jakaś reguła, czy przypadek?

[eN85]

Mam podobnie, myśle ze to dlatego iż sama borykam się z czymś takim. Łatwiej nam zrozumieć takich ludzi , a Ci ludzie chętniej zwierzą się osobie która ma podobnie, niż komuś kto nie ma o tym bladego pojecia. Poza tym wydaje nam sie że skoro coś na ten temat wiemy, to umiemy i powinniśmy pomóc - stąd cheć nawiazywania i utrzymywania kontaktów z takimi ludzmi. Dobrze jest czuc się potrzebnym.

[depresyjny86]

To dziwne,ale mnie przyciągnełas do tego tematu!(mam zaburzenia lękowo - depresyjne)

 

Szkoda,że ja nie potrafię nawiązywac kontaktów jak inni ludzie...ciekawe,czy bym przyciągał tak jak Ty,droga autorko tego tematu.

[nowy_franek]

To dziwne,ale mnie przyciągnełas do tego tematu!

- to samo pomyślałem czytając post autorki

 

Tak, ja też uważam, że przyciągam takie osoby. A kiedy już sie znajdą to nie umiem odmówic im np rozmowy (zresztą nawet tu na forum sam chce też gadać). Ale forum to forum, a w prawdziwym życiu potem sie okazuje, że lepiej było by kogoś nie dopuszczać do siebie bo potem same problemy z tego są,

[CzlowiekWmasce]

Wspólne deficyty was przyciągają i dzięki temu potraficie się zrozumieć, ponieważ macie podobne paradygmaty. Tak samo ja najlepiej rozumiem się z ludźmi, którzy uprawiają sport, ponieważ wymieniam się z nimi wspólnymi doświadczeniami i pomysłami, również dobrze rozmawia mi się z nimi o codziennych sprawach, gdyż spędzam z nimi dużo czasu.

[farbka_olejna]

Dziękuję za odpowiedzi. Chociaż u mnie ciekawe było to, że przyciągnęłam ich jakoś podświadomie, bo nie wiedziałam o tym że mają podobne problemy, chociaż pewnie to niechcący "wywąchałam". W każdym razie to nie było na zasadzie "o, tez masz nerwicę, to może się zaprzyjaźnimy?". Kiedyś mój terapeuta mi powiedział, że zostało udowodnione że lęki się przenoszą, w przypadku gdy się mieszka z kimś, kto choruje... ciekawe, czy to prawda.

[Fleure_De_Violette]

farbka_olejna, ja osobiście nie znam w moim otoczeniu nikogo z problemami. Troszkę szkoda, bo fajnie z kimś porozmawiać o problemach natury psychicznej.

[farbka_olejna]

Z jednej strony fajnie, z drugiej brakuje mi standardowych przyjaciół. To zabrzmi egoistycznie, ale teraz kiedy chodzę na terapię i widzę zmiany, umawiam się z przyjaciółką (która leczy się tylko farmakologicznie z własnego wyboru) i wciąga mnie w ten sam marazm z którego ja się leczę, który chcę zmienić. Pracuję nad jakimś schematem działania z terapeutą, a po powrocie do domu bliscy robią dokładnie to samo.

 

Niedawno miałam ochotę po raz pierwszy od wielu lat iść na zakupy ciuchowe. Prawie się popłakałam ze szczęścia, że w końcu czuję że na coś mam ochotę, zaczynając od głupich zakupów. Nie miałam z kim pójść...

[idle]

farbka_olejna, 90% moich znajomych ma dosyć poważne problemy ze sobą i jedyna rzecz, jaka mi przeszkadza w tej sytuacji to chwile, gdy nie radzą sobie sami ze sobą a ja nie jestem w stanie im pomóc Są kochani, nikt nie jest tak empatyczny jak ludzie z wrażliwą psychiką. Mam poważny problem z dopuszczeniem do siebie tzw. "zwykłych" znajomych, boję się, że będziemy mieli niewiele wspólnego i szkoda mi czasu na takie znajomości ... ale z drugiej strony czasem brakuje osoby do głupiego wyjścia na miasto.

[farbka_olejna]

Oj nieee, zamienić też bym moich nie zamieniła... Czasami tylko myślę, że mogłabym się otworzyć na kogoś innego, do "wyjścia na miasto", ale mam z tym problemy. Często poznaję nowych ludzi, wychodzę na kawę ale nie umiem, może nie chcę podtrzymywać tych relacji. Nie mam z nimi o czym na dłuższą metę rozmawiać. Także problemy w związku diametralnie się różnią. Ja mam nerwicę, mój chłopak od lat depresję i zaburzenia nerwicowe, nasze problemy w relacji są strasznie złożone i kiedy ktoś mi opowiada o tym, że facet wyszedł z kolegami na mecz a ona została sama i pyta, jak to jest u mnie, no takie zwyczajne plotkowanie, to często nie mam co powiedzieć. Z drugiej strony takie postępowanie nas odgradza, dzieli na MY i ONI, mamy wrażenie że odczuwamy świat inaczej, tak pewnie jest...

[idle]

Często poznaję nowych ludzi, wychodzę na kawę ale nie umiem, może nie chcę podtrzymywać tych relacji. Nie mam z nimi o czym na dłuższą metę rozmawiać. Także problemy w związku diametralnie się różnią. Ja mam nerwicę, mój chłopak od lat depresję i zaburzenia nerwicowe, nasze problemy w relacji są strasznie złożone i kiedy ktoś mi opowiada o tym, że facet wyszedł z kolegami na mecz a ona została sama i pyta, jak to jest u mnie, no takie zwyczajne plotkowanie, to często nie mam co powiedzieć. Z drugiej strony takie postępowanie nas odgradza, dzieli na MY i ONI, mamy wrażenie że odczuwamy świat inaczej, tak pewnie jest...

Matko, jakbym siebie czytała O czym mam rozmawiać z ludźmi, dla których moje problemy i zachowania są nie do zrozumienia? Dlatego praktycznie wszyscy moi znajomi pochodzą z for tematycznych to jak bufet z osobowościami Z drugiej strony wiem, że w przyszłości będę miała kontakt z różnymi ludźmi i chciałabym umieć okazać im choć odrobinę sympatii, bo do tej pory odczuwam przy nich jedynie swojego rodzaju rozczarowanie ich "normalnością".

[farbka_olejna]

Niedawno zatrzymała się u nas koleżanka na parę dni i zapytała mnie potem, dlaczego śpimy oddzielnie, co się stało, pewnie awantura jakaś była... no i żeby jej odpowiedzieć na to pytanie musiałabym zacząć oooood początku. No może nie żeby odpowiedzieć, ale żeby ona tą odpowiedź zrozumiała. Aż po same drobnostki, moi przyjaciele wiedzą, że potrafię w ostatniej chwili odwołać spotkanie i że to nie znaczy, że jestem niewychowana. Że kiedy mówię, że się źle czuję to nie jest wymówka, nawet parę razy w tygodniu. Można tak wyliczać.

 

Ja z forum nikogo nie poznałam na żywo nigdy, jakoś tak samoistnie takie ludki przyciągam. Mój chłopak też, więc mamy swój mały światek wrażliwców.

 

Potrafię być miła dla tych z zewnątrz, nawet czarująca i wygadana, ale maksymalnie godzinę. Potem zwyczajnie gasnę. Ziewam. Czasami mam atak. A najczęściej po prostu zawieszam się, przestaję rozmawiać i wyglądam pewnie wtedy jak głupek...

[idle]

Ach, chyba że tak Trudno poznać kogoś na żywo przy moich lękach, więc jeśli tak na to patrzeć, to nikogo takiego nie przyciągam

[farbka_olejna]

U mnie to było na tej zasadzie, że z tych przygodnych znajomości zaplątał się ktoś raz drugi nie wiedzieć czemu i czasami wystarczy jedno zdanie za dużo i już wiesz że ta osoba jest "swoja".

 

A ja muszę ludzi poznawać, chociaż mnie to kosztuje strasznie dużo, bo to moja praca, a za coś muszę żyć.