Nowe leki dla mózgu – kiedy wreszcie nadejdzie rewolucja w psychiatrii?

[Daniel Zalewski]

https://youtu.be/DlBKnPTjews

Zanurz się w dyskusję o tym, dlaczego mimo ogromnego postępu w badaniach nad mózgiem w psychiatrii wciąż trudno o przełomowe terapie. Dowiedz się, co profesor David Nutt proponuje, by zmienić tę sytuację – i dlaczego może to dotyczyć także Ciebie lub Twoich bliskich. Zapraszamy do wysłuchania!

David J Nutt,
Drug development in psychiatry: 50 years of failure and how to resuscitate it,
The Lancet Psychiatry,
Volume 12, Issue 3,
2025,
Pages 228-238,
ISSN 2215-0366,
https://doi.org/10.1016/S2215-0366(24)00370-5.
(https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2215036624003705)

[eleniq]

Myślę, że tak naprawdę wciąż nie znamy zasadniczych przyczyn powstawania niektórych zaburzeń psychicznych. Czasem w przypadku niektórych latwo się dopatrzeć prostej przyczyny neurobiologicznej (np. kluczową rolę w patogenezie schizofrenii odgrywa nadaktywność receptora D2 w schizofrenii paranoidalnej), a czasem trzeba mocniej drążyć temat i szukać cały czas tych zasadniczych przyczyn (np. nieznana jest zasadnicza przyczyna autyzmu, bo tak naprawdę dopiero od niedawna zaczął być on "modny" i tym samym dopiero od niedawna zaczęto prowadzić nad nim badania). To może być tylko kwestia czasu aż naukowcy odkryją jakieś specyficzne mechanizmy stojące za tymi najbardziej zagadkowymi zaburzeniami psychicznymi i będziemy mogli na tej podstawie za pomocą leków, leczyć przyczynowo i zarazem skutecznie dane zaburzenie, bez doraźnych, nie do końca sprawdzonych i niepewnych interwencji (jak np. niektórymi formami psychoterapii).

[Daniel Zalewski]

Dziś wiemy, że zaburzenia takie jak schizofrenia, depresja czy autyzm nie wynikają z jednej przyczyny ani z problemu w jednej części mózgu, lecz z wielu czynników wpływających na rozwój i zakłócających złożoną sieć połączeń między różnymi jego obszarami. W schizofrenii jedną z głównych hipotez jest tzw. hipoteza neurorozwojowa – zakłada ona, że choroba rozwija się na podłożu wczesnych nieprawidłowości rozwoju mózgu przy udziale czynników genetycznych i środowiskowych, czemu towarzyszą zaburzenia w chemii mózgu (np. w działaniu dopaminy). "kłopoty" z dopaminą to większość pacjentów, którzy z reguły odpowiadają na standardowe leczenie. Jednak u pozostałych ok. 1/3 mimo leczenia choroba postępuje. Nie możemy wiele poradzić na to co już się "zadziało", możemy natomiast poszukiwać innych rozwiązań, by spowolnić lub poprawić przebieg choroby - tutaj są wyszczególniane hipotezy glutaminergiczne, serotoninowe, zapalne etc. Badania kliniczne trzeciej fazy weryfikują te hipotezy. Depresję natomiast tłumaczy się wieloczynnikowo – od zaburzeń równowagi neuroprzekaźników (czyli tzw. chemii mózgu, na przykład serotoniny, noradrenaliny, czy również dopaminy), przez wpływ długotrwałego stresu na obwody regulujące nastrój, po wrodzoną podatność genetyczną.
Wydaje się że depresja i zaburzenia lękowe nie są tak "toksyczne" dla mózgu jak schizofrenia. Autyzm z kolei traktowany jest jako zaburzenie neurorozwojowe wynikające przede wszystkim z czynników genetycznych + środowiskowych ==> tzw. epigenetycznych, które prowadzą do nietypowego formowania się połączeń w mózgu - już nawet w życiu płodowym, które najczęściej manifestują się we wczesnym dzieciństwie. Jeżeli spojrzymy na to przekrojowo to znajdziemy badania, które dowodzą że te zaburzenia "przenikają się na wzajem". Schizofrenia jest w dużej mierze podobna do spektrum autyzmu i choroby afektywnej dwubiegunowej, ta zaś do depresji a ta do zaburzeń lękowych. Wszystko to pokazuje, jak złożony jest ludzki mózg i ile pozostaje jeszcze do odkrycia. Dla wszystkich zaburzeń jest jeden prosty wniosek. Jeśli nie są leczone, mają tendencję do "utrwalania się", większej nawrotowości, gorszego leczenia a przez to rokowania. Niektóre wikłają się innym zaburzeniem - wtedy mówimy o współchorobowości np. depresji i uzależnienia lub - co bardzo częste - zaburzenia lękowe wikłają zdrowie somatyczne - nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, otyłość. Oczywiście, zaraz ktoś może napisać, że "nie leczyłem się i samo przeszło" - OK,  takich ludzi jest jednak mniej. Pewnie duża część Forumowiczów swój udział na tym forum, traktuje jako pewien swój etap lub proces równoległy pomagający w zdrowieniu. Stąd też mój udział na tym Forum, bym mógł trochę w tym procesie współuczestniczyć. Stąd te filmy i wpisy.

 

Pozdrawiam serdecznie.

[eleniq]

Mózg, podobnie jak cały organizm, to niezwykle skomplikowany twór. Ja jako pacjent mam w tym zakresie ogromną wyrozumiałość do lekarzy, że wszystkiego do końca możemy nigdy nie wyleczyć u danej osoby, ale to też nie oznacza, żeby nie próbować kombinować z tym, czym teraz dysponujemy.

 

Z takiej czysto naukowej perspektywy, ja mogę powiedzieć po sobie, że na mnie najlepiej działa połączenie fluwoksaminy i kwetiapiny. Jest to dość ciekawe połączenie, bo pewne badania mówią, że jednoczesny agonizm receptora sigma-1 i częściowy agonizm receptora serotoniny 5-HT1A wywołuje znaczącą modulację poziomów dopaminy w pewnych obszarach mózgu. Jednak szczegóły mechanistyczne interakcji między tymi receptorami cały czas nie są znane. Mógłbym napisać książkę o korzyściach, jakie mi to połączenie leków dało, jak bardzo otworzyło mi ono umysł na siebie i świat. Nic innego nie było w stanie mnie tak wyleczyć. Co prawda te połączenie leków ma u mnie pewną wadę, ale to jeszcze będę korygować z lekarzem. 

[Mic43]

A może depresja jest normalna reakcją organizmu na to, co się dzieje w jego otoczeniu? Skąd pewność, że jest to zaburzenie? Depresji i "zaburzeń" lękowych jest w społeczeństwach rozwiniętych tak dużo, że zaraz zacznie być normą jej przeżywanie. A jeśli coś przestaje być marginalne, to trudno traktować to jako zaburzenie. 

Możliwe, że to zwyczajna reakcja organizmu na to, co dzieje się w społeczeństwie późnokapitalistycznym - rozpad więzi, relacji międzyludzkich, presja sukcesu, brak poczucia bezpieczeństwa i jakiejkolwiek stałości, ciągle porównywanie się - już nie tylko z ludźmi mieszkającymi w pobliżu, których widujemy na codzień, ale z całym światem, dostępnym za pomocą mediów. Do tego praca często pozbawiona głębszego sensu, w której brak łączności z tym, co wytwarzamy - bo i jak mamy mieć jakikolwiek stosunek emocjonalny do pracy, będąc jedynie trybikiem w wielkiej machinie nastawionej na optymalizację zysków właściciela przedsiębiorstwa? 

Depresja jako pogłębiony smutek, brak motywacji, poczucie beznadziei, mogła wyewoluować po to, by być sygnałem dla lokalnej społeczności, że taka osoba potrzebuje pomocy. 

Problem jest taki, że nie żyjemy już w małych grupkach - jak przez większość historii ludzkości - i to, co było adaptacyjne na przestrzeni tysiącleci przestało się sprawdzać. Tak więc, jak się zdaje, zmiany ewolucyjne nie nadążają za tempem współczesnego świata. 

Edytowane 18 Maja przez Mic43

[Dalila_]

W dniu 18.05.2025 o 10:27, Mic43 napisał(a):

A może depresja jest normalna reakcją organizmu na to, co się dzieje w jego otoczeniu? Skąd pewność, że jest to zaburzenie? Depresji i "zaburzeń" lękowych jest w społeczeństwach rozwiniętych tak dużo, że zaraz zacznie być normą jej przeżywanie. A jeśli coś przestaje być marginalne, to trudno traktować to jako zaburzenie. 

Możliwe, że to zwyczajna reakcja organizmu na to, co dzieje się w społeczeństwie późnokapitalistycznym - rozpad więzi, relacji międzyludzkich, presja sukcesu, brak poczucia bezpieczeństwa i jakiejkolwiek stałości, ciągle porównywanie się - już nie tylko z ludźmi mieszkającymi w pobliżu, których widujemy na codzień, ale z całym światem, dostępnym za pomocą mediów. Do tego praca często pozbawiona głębszego sensu, w której brak łączności z tym, co wytwarzamy - bo i jak mamy mieć jakikolwiek stosunek emocjonalny do pracy, będąc jedynie trybikiem w wielkiej machinie nastawionej na optymalizację zysków właściciela przedsiębiorstwa? 

Depresja jako pogłębiony smutek, brak motywacji, poczucie beznadziei, mogła wyewoluować po to, by być sygnałem dla lokalnej społeczności, że taka osoba potrzebuje pomocy. 

Problem jest taki, że nie żyjemy już w małych grupkach - jak przez większość historii ludzkości - i to, co było adaptacyjne na przestrzeni tysiącleci przestało się sprawdzać. Tak więc, jak się zdaje, zmiany ewolucyjne nie nadążają za tempem współczesnego świata. 

Znam ta teorie, i sądzę że to prawda, to kwestia ewolucji, na nas padło że jesteśmy tymi którzy się boleśnie dla gatunku maja poświęcać hehe. tylko znam wersję że to reakcja mózgu która ma doprowadzić do izolacji od zagrożeń- tych co wymieniłeś, bo dla naszego mózgu to logiczne zakodowane. A reakcja stada, pewnie to tez pośrednio na celu mialo

[Małgorzata999997]

A dlaczego ludzi nie leczą najpierw na to co trzeba nieraz ludzie mają po prostu niedobory witamin a nie choroby psychicznej.

[Daniel Zalewski]

Czyli chodzi tu o tzw. odwracalnych przyczyn złego samopoczucia, do których należą też niedobory witamin i mikroelementów. Klasycznym przykładem jest witamina B12: gdy jej poziom spada, mogą pojawić się splątanie, drażliwość czy nawet objawy przypominające depresję, a wyrównanie niedoboru często poprawia stan psychiczny. Podobnie z witaminą D – niższe stężenie koreluje ze słabszym nastrojem, choć badania interwencyjne pokazują raczej umiarkowane efekty suplementacji, jeśli w organizmie nie ma wyraźnego deficytu.
Niedoczynność tarczycy to kolejny problem. 

Jeśli jednak niedobory zostaną wyrównane, a objawy nadal spełniają kryteria zaburzenia psychicznego, konieczne staje się leczenie przyczynowe. Tu adekwatność rozpoznania ma kluczowe znaczenie: podanie samego antydepresantu osobie z chorobą afektywną dwubiegunową potrafi wywołać epizod maniakalny i paradoksalnie pogorszyć przebieg choroby. Lub wcale nie zadziałać - mimo, że zadziałałby świetnie u osoby z zaburzeniami depresyjnymi. Taki błąd diagnostyczny szkodzi konkretnej osobie, ale też podważa jakość badań klinicznych – jeżeli grupa pacjentów jest źle dobrana, lek „nie zadziała” i wieloletnia, kosztowna praca idzie do kosza. Właśnie na tę przepaść między ogromem badań nad mózgiem a niewielką liczbą skutecznych nowych terapii zwraca uwagę prof. David Nutt.

Tam, gdzie niedoboru nie ma, dodatkowa suplementacja nie zastąpi farmakoterapii ani psychoterapii – efekty kliniczne są zwykle minimalne, co potwierdzają metaanalizy. W skrócie: witaminy wyrównują niedobór, lecz nie leczą schizofrenii czy choroby dwubiegunowej.

Dlatego optymalne postępowanie wygląda następująco: najpierw identyfikujemy i korygujemy choroby / niedobory somatyczne, w tym witaminowe, a kiedy to nie rozwiązuje problemu – wdrażamy leczenie specyficzne dla danej jednostki chorobowej, najlepiej łącząc farmakoterapię z oddziaływaniami psychologicznymi. Suplementy są więc ważnym elementem higieny zdrowia, lecz nie zamiennikiem rzetelnej, dobrze dobranej terapii psychiatrycznej.
Nie będę pisał jak wygląda rzeczywistość a jak wytyczne i nauka, bo to temat na inną opowieść.

[Małgorzata999997]

Czego najpierw wysyłają do szpitala psychiatrycznego. Wcale nie sprawdzają witaminy B12 np.

Jak ktoś ma urojenia np. no to już choroba psychiczna.

Niedobory B12 też powodują urojenia i inne objawy. Schizofrenii objawy też pasują do tego do niedobór B12. Wiem bo czytałam na ten temat i proszę jak coś nie mówić że to nie prawda.

[MiśMały]

Takie rzeczy, to dopiero w skrajnych niedoborach. Jeśli ma się niedobory witamin, to będą też objawy z różnych narządów. 

 

Mój kolega miał duży niedobór D, B12, B8 i B6 i psychoz i innych zaburzeń psychicznych nie miał.

 

Mam schizofrenię, depresję, nerwicę natręctw, lęki, zespół Aspergera i prawdopodobnie też ADHD. 

 

Przebadałem witaminy A, E, C, D, B1, B2, B6, B8 i B12, żelazo, cynk, magnez, sód, potas, ołów oraz aminogram. 

 

Planuję zbadać selen.

 

Jedynie witamina C wyszła na granicy niedoboru i pewnie zdarzają się jej większe niedobory, bo mało jem warzyw i owoców.

 

I faktycznie odczuwam poprawę psychiczną po suplementacji witaminy C, ale redukuje też skrajne zmęczenie, poprawia stan twarzy, gdyż jest często zaczerwieniona, sucha i zdarzają się stany zapalne.

[Daniel Zalewski]

9 godzin temu, Małgorzata999997 napisał(a):

Czego najpierw wysyłają do szpitala psychiatrycznego. Wcale nie sprawdzają witaminy B12 np.

Jak ktoś ma urojenia np. no to już choroba psychiczna.

Niedobory B12 też powodują urojenia i inne objawy. Schizofrenii objawy też pasują do tego do niedobór B12. Wiem bo czytałam na ten temat i proszę jak coś nie mówić że to nie prawda.

Czyli nie jest to historia o witaminach a o pobycie w oddziale, ale dobra...

Wyrównanie niedoborów niektórych witamin może trwać miesiące. Nie chodzi o sam poziom we krwi a regenerację układów, których funkcja została upośledzona. Jeśli pacjent miałby w tym czasie wskazania do hospitalizacji... oczekiwanie mogłoby tylko pogorszyć i utrwalić pogorszenie, a powrót do zdrowia lub stanu przed zaostrzeniem byłby bardzo trudny.

[Małgorzata999997]

Nie o to chodzi o jakoś tam historię tylko o poziom witamin że nie badają tylko robią z ludźmi co bądź pierwsze powinno się badać poziom witamin a potem decydować o takich rzeczach.

Nie miał żadnych wskazań tylko chodzi mi o niedobory proszę sobie poczytać różne książki na temat braku witamin nie wiem czy pan czytał czy nie ale Amerykanie opisują ludzi którzy mają niby schizofrenia a to nie to tylko brak witaminy np.b12. Co to za mówienie że są powody do jakieś tam hospitalizacji. Albo urojenia też tam są opisane że brak witaminy. I to nie jest choroba psychiczna tylko brak witamin i to się leczy normalnie a nie z ludzi robi się wariatów i leki psycho się podaje. Jest tam opisane w książce że to po prostu biznes.

[eleniq]

W dniu 10.06.2025 o 19:35, acherontia styx napisał(a):

I chyba nie zrozumiałaś odpowiedzi @Daniel Zalewski - jeśli nawet urojenia wynikałyby z niedoborów to pacjent i tak trafi na psychiatrię. Przykład z życia: pacjentka z nasiloną depresją, gdzie trafiła? Na psychiatrię. Nie ważne że w trakcie diagnostyki wyszła kosmiczna niedoczynność tarczycy (TSH ok. 60). Gdzie była leczona? NADAL NA PSYCHIATRII i tam włączono hormony tarczycy i wyrównano poziom TSH, nikt jej nie przekazywał na endokrynologię/internę czy jakikolwiek inny oddział, bo manifestowała się ta niedoczynność objawami psychiatrycznymi. Wypisano ją z psychiatrii dopiero jak nastąpiła poprawa samopoczucia. Do domu.
Dwa, żeby mieć objawy psychiatryczne z powodu niedoboru witamin, to te poziomy musiałyby być tragicznie niskie i to nie tylko jednej witaminy, ale cały łańcuszek niedoborów by wtedy powstał, który najpierw zamanifestowałby się w zupełnie inny sposób. 
Trzy, diagnostyka niedoborów nie należy do psychiatrów, to jest sprawa dla lekarza rodzinnego.

 

Ale o jakim niedoborze tutaj mówisz? Skoro mowa o tarczycy, to zakładam, że chodzi o jod. Kiedy ja byłem na oddziale psychiatrycznym, to jakoś nikt nie badał mi dokładnie niedoborów mogących mieć wpływ na funkcjonowanie układu nerwowego tj. magnez, jod (jego niedobór można stwierdzić na podstawie T3, fT3 i T4, fT4), żelazo, ferrytyna, witamina D3, kwas foliowy, witamina B12. Mimo że miałem zaburzenia lękowo-depresyjne, które chyba są jednymi z najczęściej stwierdzanych u osób z niedoborami np. magnezu czy kwasu foliowego. Swoją drogą to nawet w diagnozie nie wpisali mi zaburzeń lękowo-depresyjnych. W wywiadzie też kompletnie nie obchodził ich mój stan somatyczny, choroby współwystępujące itd. Niestety z doświadczenia wiem, że wielu lekarzy czasem kieruje się zasadami "jak po twarzy mu nie widać niedoborów, to na pewno ich nie ma". Nie dziwię się, że coraz więcej ludzi samemu profilaktycznie bada sobie hormony, elektrolity i inne takie podstawowe rzeczy, oczywiście za własne pieniądze. Ja co prawda też musiałem obejść trzech endokrynologów, by w końcu trafić na tego mądrego, który wyraźnie stwierdził mi niedobór jodu, a nie zbywał tekstami "a no może po prostu tak Pan ma". 

[mlodyg]

@eleniq Cześć, napisałem do ciebie na pv! czytałem twój stary wpis o depresji i jestem w identycznej sytuacji co ty.. jak możesz to odpisz, będę bardzo wdzięczny!

[Daniel Zalewski]

W dniu 22.06.2025 o 21:39, eleniq napisał(a):

 

Ale o jakim niedoborze tutaj mówisz? Skoro mowa o tarczycy, to zakładam, że chodzi o jod. Kiedy ja byłem na oddziale psychiatrycznym, to jakoś nikt nie badał mi dokładnie niedoborów mogących mieć wpływ na funkcjonowanie układu nerwowego tj. magnez, jod (jego niedobór można stwierdzić na podstawie T3, fT3 i T4, fT4), żelazo, ferrytyna, witamina D3, kwas foliowy, witamina B12. Mimo że miałem zaburzenia lękowo-depresyjne, które chyba są jednymi z najczęściej stwierdzanych u osób z niedoborami np. magnezu czy kwasu foliowego. Swoją drogą to nawet w diagnozie nie wpisali mi zaburzeń lękowo-depresyjnych. W wywiadzie też kompletnie nie obchodził ich mój stan somatyczny, choroby współwystępujące itd. Niestety z doświadczenia wiem, że wielu lekarzy czasem kieruje się zasadami "jak po twarzy mu nie widać niedoborów, to na pewno ich nie ma". Nie dziwię się, że coraz więcej ludzi samemu profilaktycznie bada sobie hormony, elektrolity i inne takie podstawowe rzeczy, oczywiście za własne pieniądze. Ja co prawda też musiałem obejść trzech endokrynologów, by w końcu trafić na tego mądrego, który wyraźnie stwierdził mi niedobór jodu, a nie zbywał tekstami "a no może po prostu tak Pan ma". 

Doskonale rozumiem, o czym Pan mówi; niedawno sam stanąłem przed podobnym wyzwaniem. Trudno tu podać gotową receptę, a na horyzoncie nie widać szybkiej poprawy sytuacji.

Na co jednak mamy realny wpływ, to podnoszenie świadomości zdrowotnej – zarówno swojej, jak i najbliższych. Jeśli ktoś od dłuższego czasu czuje się źle, a przyczyna nie jest jasna, należy zrobić wszystko, by ją ustalić.

W kontekście leków i badań klinicznych warto pamiętać, że osoby zakwalifikowane do takich projektów przechodzą bardzo dokładną diagnostykę. Każde odstępstwo w wynikach jest skrupulatnie raportowane, a poważniejsze nieprawidłowości trafiają do niezależnej oceny.

[Na-Spokojnie]

W nawiązaniu do dyskusji o niedoborach witamin, szczególnie B12, i ich wpływie na objawy psychiatryczne, polecam artykuł: https://leczenia.pl/witamina-b12-w-jakich-owocach-i-warzywach-prawda-ktorej-wielu-nie-chce-przyjac/26/. Wyjaśnia, dlaczego niedobory B12 mogą powodować objawy przypominające depresję czy nawet urojenia, i podkreśla, że warzywa i owoce nie są źródłem tej witaminy. To może być ważny krok w diagnostyce, zanim przypisze się objawy chorobie psychicznej. 

 

Zgadzam się z uwagami Daniela Zalewskiego i Małgorzaty999997, że dokładna diagnostyka, w tym badanie poziomu witamin, powinna być standardem przed postawieniem diagnozy psychiatrycznej. Artykuł, który podlinkowałem, podkreśla, jak podstępne mogą być niedobory B12, prowadząc do objawów, które łatwo pomylić z zaburzeniami psychicznymi, jak depresja czy urojenia. To pokazuje, jak ważne jest holistyczne podejście do zdrowia – nie tylko w kontekście psychiatrii, ale też współpracy z lekarzami rodzinnymi czy endokrynologami, o czym wspominał eleniq. Podnoszenie świadomości na temat takich zależności może pomóc uniknąć błędnych diagnoz i niepotrzebnego leczenia farmakologicznego, zwłaszcza w przypadkach, gdy prostsza interwencja, jak suplementacja, mogłaby rozwiązać problem.

[Przemek_Leniak]

No hmm zasadniczo w takich dziedzinach jak onkologia sprawa jest dość banalna - chodzi o usunięcie nowotworu
W psychiatrii problemem jest to że usunięcie mózgu właściwie nie wchodzi w grę choć niewątpliwie rozwiązywało by to raz na zawsze problem chorób psychicznych.

Skomplikowanie różnych organów jest różne bez niektórych możemy żyć nawet bez protetyki brak innych da się protetyzować skuteczniej lub mniej skutecznie.
Można np. funkcjonować dzięki dializom bez nerek
Można funkcjonować z częściowo uszkodzonymi sercem płucami wątrobą żołądkiem etc

Mózg jest niestety cholernie skomplikowanym organem zasadniczo nie dającym się łatwo protetyzować.
Jego uszkodzenia strukturalne w zależności od części której dotyczą czasem się samoprotetyzują dzięki jego olbrzymiej plastyczności.
Ale uszkodzenia na głębszym poziomie (neuroprzekażników lub jeszcze głebiej) które są prawdopodobnie powodem znacznej części chorób psychicznych są trudniejsze do leczenia.
Większość czynników na które możemy wpływać na poziomie neuroprzekaźników już znamy od dawna
Tu więc postęp może polegać głównie na produkcji nowych substancji lepiej niż te znane odziaływujących na znane już czynniki.

Możliwy jest także postęp w psychoterapii (choć nic na niego nie wskazuje biorąc pod uwagę jej niski poziom i stricte komercyjny charakter zbliżony najbardziej jednak do szamaństwa - piję tu rzecz jasna do polskich pomysłów ustawodawczych w temacie psychoterapeutów po mechanice maszyn i z magisterium z języka paleohebrajskiego)
Albo w psychologii (tu z kolei nie nastąpi to póki ta dziedzina nie wyjdzie z kanału postmodernizmu - tak rozwojowo twórczego jak niegdyś łysenkizm w genetyce)
Największe nawet finansowanie projektów stricte ideologicznych uzasadnianych czystym bełkotem paranaukowym do żadnego postępu oczywiście doprowadzić nie może.

Kwestia kosztów opracowania nowych leków jest ciekawa.
Samo opracowanie nowych substancji psychoaktywnych o określonych mniej więcej właściwościach nie jest wcale drogie czego dowodzi niedawna kariera dopalaczy.
Problem leży więc gdzie indziej.
Oczywiście skrajna prywatyzacja przemysłu farmaceutycznego prowadzi do pogoni wyłącznie za zyskiem często z pominięciem całkowitym etapu jakichkolwiek sensownych badań - co z kolei widzieliśmy przy okazji Covid-19...
Nie byłby to problem gdyby prywatyzacja owa nie sięgnęła publicznych ośrodków badawczych - pełniących obecnie głównie funkcje usługowe wobec koncernów farmaceutycznych.
To sytuacja stricte korupcyjna.
Po drugie cóż procedury badań i rejestracji leków z dziedziny takiej jak psychiatria muszą być zwyczajnie inne od pozostałych dziedzin medycyny.
Nic nam nie dadzą badania na zwierzętach czy zwierzęcych koloniach komórkowych skoro istnieje zasadnicza różnica ewolucyjna między funkcjonowaniem układów nerwowych zwierząt laboratoryjnych i ludzi
Różnice te są zdecydowanie głębsze niż na poziomie nawet subnarządowej organizacji OUN - sięgają samej fizjologii komórek.

i tak sobie własnie myślę...
 

[Przemek_Leniak]

Hmm materiał zahacza o tematy socjologiczne takie jak ruchy antypsychiatryczne...
To jest problem wcale nie taki prosty
bo opór społeczny nie rodzi się przecie znikąd i wcale nie jest tak że mamy niczym nieprowokowaną ofensywę ciemnogrodu.

Wszystko zaczyna się od koncepcji sofiokracji promowanej wbrew istniejącej od dawna wiedzy socjologicznej jako wzorcowy system społeczny.
W systemie rynkowym rzekoma sofiokracja jest zresztą na ogół zwyczajna oligarchią niespecjalnie mądrych czy wykształconych biurokratów i oligarchów finansowych.
Ale hmm weźmy klasyczny zupełnie przykład promocji sofiofkracji czyli polskiego dr Rożka
To tak realnie rzecz biorąc jedynie kolejny celebryta opowiadający często szkodliwe bzdury.
Kolejny propagandzista po porostu a nie żaden popularyzator nauki.

Ludzie podejmują decyzje i nie jest właściwy żaden system gdy tę decyzyjność się im odbiera.
Tym bardziej że błędne decyzje sofiokratów czy oligarchów są równie częste co każdego innego człowieka.
Konieczne jest przekazywanie rzetelnych informacji koniecznych do podjęcia decyzji
A szkodliwe jest propagandowe szerzenie dezinformacji obliczone na skłonienie ludzi do podjęcia określonych decyzji.

Lekarz psychiatra który niepotrzebnie kwestionuje decyzyjność pacjenta działa oczywiście na jego szkodę już od samego początku.
Co więcej nie ponosi on konsekwencji swoich  nieuniknionych przecie błędów.
Taka postawa lekarska słusznie zupełnie podważa zaufanie do psychiatrii.

W życiu społecznym mamy jednak szerszy zakres podmiotów uzurpujących sobie prawo do decyzyjności pomimo braku do tego jakichkolwiek kompetencji.
Tak jest przede wszystkim z koncernami farmaceutycznymi i organami rejestrującymi leki.

Moim zdaniem jedyną osobą która może realnie decydować co w danym przypadku jest lekiem jest lekarz.
Ograniczanie działalności farmakologicznej lekarzy do jakiegoś spisu zarejestrowanych komercyjnych produktów to także korupcja.

To są czynniki które wywołują społeczny opór właśnie i wywołują go jak najbardziej słusznie.
Także nie ma co reformować wadliwego systemu lecz należy go zmienić na zdrowy
 

[Przemek_Leniak]

hmm z tym celem istnienia instytucji regulacyjnych to jednak bym dyskutował
czy one chronią społeczeństwo czy też bardziej reprezentują interesy przemysłowe?

Ketamina - sam nie próbowałem więc musze sięgnąć do cudzych opisów

"Specyficzne działanie ketaminy powoduje, że jest to substancja stosowana w celach odurzających. Stan dysocjacji uzyskiwany przy podaniu wysokich dawek ketaminy bywa nazywany K-hole. Człowiek traci wówczas kontrolę nad ciałem, świadomość siebie i otoczenia. Uczucie odrealnienia potęgują halucynacje dźwiękowe i wizualne.
Przeżycia po zastosowaniu ketaminy mogą być skrajnie różne – wizje mogą przypominać koszmar, z którego nie da się wybudzić. Dysocjacja może wywołać głęboką dezorientację, a nawet panikę, co niekiedy ma długotrwałe konsekwencje dla zdrowia psychicznego. Wysoce subiektywne jest również uczucie upływu czasu. Dla niektórych K-hole trwa bardzo krótko, dla innych zdaje się nie mieć końca, mimo że efekt utrzymuje się w rzeczywistości w granicach 30 minut do 2 godzin. Jednym z bardziej niebezpiecznych efektów działania ketaminy jest całkowity brak kontroli nad własnym ciałem. To stwarza oczywiste zagrożenie dla zdrowia i życia. "

no cóż z tego względu sądzę że ketaminy należy używać pod kontrolą lekarską i z możliwością uzyskania ewentualnie potrzebnej szybkiej pomocy
moje doświadczenia z weterynaryjnymi pacjentami którym podaje się ketaminę anestetycznie zdecydowanie to potwierdzają 

Natomiast cóż skoro ketamina działa w sposób pozytywny i nic nie wskazuje na duże zagrożenie to nie ma powodu by jej nie stosować

No cóż bardzo lubię ostrożny optymizm