Renta

[Dryagan]

24 minuty temu, Palkrolik napisał:

Również tak to odebrałem.

Jeśli tak to zostało zrozumiane - to bardzo przepraszam. Moje intencje i sposób myślenia nie szły absolutnie w tym kierunku  na pewno renta by się przydała, żeby stanąć na nogi, jasne - chociażby na prywatne leczenie, ale  żeby dostać rentę trzeba udokumentować, że człowiek jest przewlekle chory (czyli przez dłuższy czas się leczy i to leczenie nie przynosi efektów) i tu kółko się zamyka. Niestety... 

[Gość Palkrolik]

4 minuty temu, Dryagan napisał:

rentę trzeba udokumentować, że człowiek jest przewlekle chory

I trzeba mieć u dokumentowane przynajmniej 10 lat stażu pracy i opłacania składek do ZUS-u. 

[Dryagan]

1 minutę temu, Palkrolik napisał:

I trzeba mieć u dokumentowane przynajmniej 10 lat stażu pracy i opłacania składek do ZUS-u. 

 

Nie jest aż tak źle - zależy ile ma się lat:

 

 

Cytat

 

Będziesz mieć prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, jeśli spełnisz łącznie następujące warunki:

• jesteś niezdolny do pracy;
• masz wymagany – odpowiedni do wieku – staż ubezpieczenia (okres składkowy i nieskładkowy
  • 1 rok – jeżeli stałeś się niezdolny do pracy zanim ukończyłeś 20 lat,
  • 2 lata – jeżeli stałeś się niezdolny do pracy między 20 a 22 rokiem życia,
  • 3 lata – jeżeli stałeś się niezdolny do pracy między 22 a 25 rokiem życia,
  • 4 lata – jeżeli stałeś się niezdolny do pracy między 25 a 30 rokiem życia,
  • 5 lat – jeżeli stałeś się niezdolny do pracy po ukończeniu 30 lat, przy czym okres ten musi przypadać w ciągu ostatnich 10 lat:
    • przed dniem, w którym zgłosiłeś wniosek o rentę, lub
    • przed dniem, w którym powstała Twoja niezdolność do pracy;

 

• • •  

[Gość Palkrolik]

1 godzinę temu, Dryagan napisał:

Nie jest aż tak źle - zależy ile ma się lat:

 

Tu masz % racji. Mi akurat przypadło 10 lat.

 

5 minut temu, acherontia styx napisał:

Siedzenie w domu owszem jest wygodne, ale jeśli sama koleżanka się nie zmobilizuje do poprawy swojego stanu, to prędzej czy później życie ją do tego zmusi, ale wtedy to będzie terapia szokowa. 

Mądrych rad miło poczytać.

[alone05]

Ja jak chodziłam na Oddział Dzienny Psychiatryczny to tam dużo ludzi miało rentę. Ja nie wiem jak oni to załatwili sobie, ale jakoś załatwili.

[Gość Palkrolik]

3 minuty temu, alone05 napisał:

Ja jak chodziłam na Oddział Dzienny Psychiatryczny to tam dużo ludzi miało rentę

Bo niektóre choroby nie pozwalają naprawdę na skuteczne podjęcie pracy. Są nawet szpitale gdzie na ich stronie jest napisane że oceniają stan zdrowia pacjenta i wypisują zaświadczenia dla ZUS-u. Nie każdy chory człowiek to krętacz a nawet jeśli to w takim szpitalu szybko go zweryfikują i nie dostanie nic albo papier który nie zakwalifikuje go do renty. Znam osoby co przy zaburzeniach psychicznych trafiają do Domów Pomocy Społecznej bo sobie nie dają rady w życiu. 

[Dryagan]

4 minuty temu, Palkrolik napisał:

Bo niektóre choroby nie pozwalają naprawdę na skuteczne podjęcie pracy. Są nawet szpitale gdzie na ich stronie jest napisane że oceniają stan zdrowia pacjenta i wypisują zaświadczenia dla ZUS-u. Nie każdy chory człowiek to krętacz a nawet jeśli to w takim szpitalu szybko go zweryfikują i nie dostanie nic albo papier który nie zakwalifikuje go do renty. Znam osoby co przy zaburzeniach psychicznych trafiają do Domów Pomocy Społecznej bo sobie nie dają rady w życiu. 

Oczywiście, że tak jest. Tylko, że do tego jest potrzebna właściwa diagnoza. @alone05 napisała o ludziach z Oddziału Dziennego - no to przecież jasne, że oni się leczą - chodzą na te zajęcia przecież. Pobyt [czy raczej pobyty] w szpitalu czy uczęszczanie na spotkania w ramach Oddziału Dziennego są ważną przesłanką do uzyskania renty lub innej pomocy socjalnej

 

[eleniq]

@Dryagan Ja też mam dość długą historię leczenia, bo leczę się psychiatrycznie od 2015 r. (miałem wtedy 16 lat), mam za sobą 2 pobyty w szpitalu, jestem po 2,5-letniej prywatnej psychoterapii zakończonej niepowodzeniem, też 2 pobyty na oddziale dziennym (jeden przerwany szpitalem), teraz wybieram się na trzeci pobyt na oddziale dziennym, bo też jeszcze walczę. Teoretycznie mógłbym się starać o orzeczenie, ale do dziś się przed tym wzbraniam, bo z jednej strony nie chcę sobie przyklejać pewnej łatki. Całe szczęście jestem zdolny do pracy i nauki. Też pracować zacząłem w wieku 23 lat. 

[Gość Palkrolik]

Koniec tematu. Do każdej emerytury i renty można dorobić. Oczywiście jak ma się częściową niezdolność do pracy na określony czas no i jakiś tam dochodów z tej pracy nie można przekraczać. Już mi się nie chce dyskutować w tej sprawie. Ile ja widziałem ogłoszeń że pracodawcy szukają emeryta lub rencisty na jakieś niewymagające stanowisko. A co do stopnia niepełnosprawności to nawet u mnie w Powiatowym Urzędzie Pracy też jest sporo ofert że szukają takiego kandydata. Mają jakieś dofinansowania itp. z tego tytułu. Na swoim przykładzie powiem wam że po 12 latach pracy w tej samej firmie najpierw byłem pół roku na Zwoleniu lekarskim L4, potem 1 rok czasu na świadczeniu rehabilitacyjnym a od 30 września przebywam na rencie. I tylko raz byłem na komisji w ZUS jak po ustaniu świadczenia wezwali mnie na komisję. Nie jest to powodu do dumy i nie chciałem tego pisać ale już nie demonizujmy tego naszego państwa. chociaż i tak jest chore.

[johnn]

W dniu 20.02.2023 o 18:48, Betixa napisał:

Czy przysługuje mi renta nawet jeśli się nie uczę ani nie pracuję? 

To zależy od stanu zdrowia.

W dniu 20.02.2023 o 18:48, Betixa napisał:

Mam 23 lata, skończyłam technikum ekonomiczne w 2019 roku, od tamtego czasu siedzę w domu z powodu moich chorób - depresji, fobii społecznej i zespołu lęku uogólnionego. Choruję mniej więcej od lat nastoletnich, zachorowałam kiedy jeszcze byłam w szkole, ale do lekarzy zaczęłam chodzić dopiero pod koniec 2019 roku, czyli już po ukończeniu szkoły. Mam zamiar poprosić moją psychiatrę o zaświadczenie że nie mogę pracować. Czy z takim zaświadczeniem mogę dostać rentę w moim przypadku? 

Nie wiem.

Krótko opisze moje starania o świadczenia finansowe. Ukończyłem studia. Pierwszy raz spotkałem się z psychologiem w wieku około 30 lat. Kontynuowałem spotkania z różnymi specjalistami. Po około pięciu latach otrzymałem diagnozę zespołu Aspergera. Na jej podstawie i dokumentacji psychologicznej i psychiatrycznej otrzymałem rentę socjalną i stopień umiarkowany niepełnosprawności. Podobnie ta droga przebiegała u mojego brata. Z powodu trudności korzystałem z pomocy MOPR. Pracownik socjalny stwierdził, że mam wszystko co trzeba a niektórzy psycholodzy wątpliwi w mojej szanse w otrzymaniu świadczeń z powodu braku pobytów w szpitalu lub oddziale dziennym. Zaskakujące jest to, że wnioski o rentę i ustalenie stopnia niepełnosprawności złożyłem po nagleniach ze strony pracownika socjalnego. MOPR nie był chciał przyjąć kolejnego wniosku o bezpłatne świadczenia zdrowotne. W moim przekonaniu moje trudności były nie wystarczające aby przyznać mi świadczenia w ówczesnym czasie. 

W dniu 20.02.2023 o 18:48, Betixa napisał:

 Albo chociaż zasiłek z Miejskiego Ośrodka Polityki Społecznej? Te pieniądze przydałyby mi się na psychoterapię

Zasiłek od MOPR zależy osób w gospodarstwie domowym oraz ich dochodu.

Możesz się starać się o przyznanie zasiłku stałego. W celu musisz otrzymać umiarkowany stopień niepełnosprawności. Maksymalna wysokość zasiłku to około 650 zł. Może być niższy.

W dniu 20.02.2023 o 19:57, Dryagan napisał:

@Betixa niestety problem jest taki, że rentę socjalną możesz otrzymać wyłącznie wtedy, gdy udokumentujesz, że zaczęłaś chorować przed 18 rokiem życia

warunki:

https://www.zus.pl/swiadczenia/renty/renta-socjalna

Pierwszy raz spotkałem się z psychologiem w wieku około 30 lat.  Nie posiadam dokumentacji z wcześniejszego okresu. A mój brat po raz pierwszy spotkał się po raz pierwszy w wieku około 27 lat. Wcześniej miał jedynie ocenę psychologiczną (ocena zdolności edukacyjnych) z przedszkola. Z jej powodu pozostał jeden rok dłużej w przedszkolu. Obaj otrzymaliśmy rentę socjalną.  W przypadku nas obu najpoważniejszym schorzeniem jest zespół Aspergera. Na orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS brat otrzymał informację o powstaniu uszczerbku na zdrowie we wczesnym dzieciństwie a w przypadku moim lekarz nie podał tej informacji. Po pisemnym złożeniu zapytania otrzymałem informację, że mój uszczerbek na zdrowiu powstał jeden dzień przed 18 urodzinami.

[Lowrey22]

Osoby z nawracającymi stanami depresyjnymi, lękowymi, myślami s powinny próbować starać się o jedno i drugie, i niezależnie od nie powodzeń, próbować aż do skutku. @Betixa 3-4 lata nie wychodzenia z domu to jeszcze nic. Ale musisz się starać coś zmienić w swoim życiu i o siebie powalczyć, jeżeli rodzicie są w stanie pomóc i wesprzeć finansowo, to wybrałbym się na psychoterapię na twoim miejscu. Życzę ci powodzenia z całego serducha, bo wiem bardzo dobrze co to znaczy siedzieć  w domu i zmarnować lata życia.

 

P.S Poszukaj psychoterapeuty, który zajmuję się ciężkimi przypadkami, bo młodzi psycholodzy/psychoterapeuci, którzy nic nie przeszli w życiu raczej w pewnych rolach w zależności od podłoża nawet nie w czują się w twój problem.

Edytowane 26 Lutego 2023 przez Lowrey22

[eleniq]

W dniu 22.02.2023 o 09:40, Dryagan napisał:

Chodziło mi tylko o to, że czasem praca pomaga, a siedzenie w domu i brak jakiejkolwiek aktywności może spowodować pogorszenie tego i tak złego stanu. wiem, że czasem bywa bardzo źle, że nie ma się siły wstać z łózka i inne takie. Ale trzeba walczyć o siebie... Po prostu chociaż spróbować... Nie sądzę, żeby ktokolwiek czuł się dobrze wegetując, a nie żyjąc. Niestety prawda jest taka, że przy tego typu chorobach niezwykle ważna jest motywacja, własna praca nad sobą - stąd znaczenie terapii (bo może ktoś już sam nie jest w stanie się wygrzebać).

 

Tu jeszcze mogę dodać od siebie, że czasem nawet nie tyle chodzi o to, że ktoś sam nie ma sił czy nawet, że mu się z pozoru "nie chce", ale też czasem bywa tak, że nawet sami specjaliści od zdrowia psychicznego są na tyle nieudolni, że po kilku próbach zamiast odesłać do innego specjalisty, to potrafią jedynie pozdrowić pacjenta słowami "no proszę pana... najwyżej trafi pan do domu opieki". No tak, 24-letni zdrowy fizycznie facet ma tak skończyć... God, damn it!

 

Dlatego radzę ostrożnie dobierać specjalistów i w razie jakiegokolwiek dziwnego nieporozumienia po prostu iść do innego, aż do skutku. Oni też powinni sami znać swoje granice i polecać nam innych dobrych specjalistów, a nie zbywać nas i tym samym robić z nas wzajemnie idiotów. Nie! Nie dajmy się zniechęcić do dalszego leczenia tylko dlatego, że jeden specjalista zwyczajnie jest bezradny wobec naszego przypadku. Ja wiele razy zmieniałem już lekarzy. I potrafią bardzo różnie podchodzić do jednego i tego samego problemu. Jedni machną ręką i powiedzą, że wszystko z tobą "ok", drudzy w niedługim czasie uznają za "beznadziejny" przypadek, trzeci zatroszczą się i włożą cząstkę swojego serca w twoje leczenie. 

[sebastian86]

ja sie ostatnio zastanawiam nad rentą, moja psychiatra wpadla na ten pomysł. mam zaburzenia depresyjno-lękowe mieszane.

choruje od 13 roku zycia ale do psychiatry poszedlem mając 21 lat okolo. Wiec pewnie renta socjalna jest nie dla mnie. a ta zusowska to nie wiem , nie przepracowalem w zyciu zbyt wiele.