Czy ktoś miał podobnie? Jeśli tak, co to oznacza?

[ktoś234]

Witam! Jestem dziewczyną w okresie dojrzewania. Ostatnio coraz częściej przyłapuję się na bardzo złym samopoczuciu wieczorami. Mam ochotę płakać i czuję się beznadziejnie. Kolokwialnie pisząc, czuję się jak gówno i bezużytecznie. To jest dla mnie naprawdę trudne do opisania. Zauważyłam, że dopada mnie to w najmniej oczekiwanym momencie, czasem nawet w chwilach, gdy nie jestem sama, wręcz przeciwnie spotykam się ze znajomymi i mam nagle spadek humoru. Pewnego razu zwierzyłam się bliskiej osobie, muszę zaznaczyć, że to nie był nikt z rodziny, z tego co się dzieje w mojej głowie. Osoba ta zasugerowała mi udanie się do psychologa. Zignorowałam ją, bo gdzieś kiedyś usłyszałam, że dziewczyny w okresie dojrzewania mają prawo czuć się okropnie i to nawet bez szczególnego powodu. Drugim powodem dlaczego jeszcze tego nie zrobiłam było przekonanie, że ja na pewno sobie to uroiłam i nic mi nie dolega. Ostatnimi czasy dopada mnie to uczucie coraz częściej i coraz silniej, rozważałam nawet rzeczywiste udanie się do psychologa. Moje oceny w szkole też zaczęły się trochę pogarszać, nie mam nawet ochoty na naukę. Zwykle miałam cel, żeby dostać się do dobrej szkoły i nauka nigdy nie była tak ciężka. Niestety jestem nieletnia, a rodziców nie chcę w to mieszać. Boję się, że jeżeli moje zmartwienia okażą się niesłuszne to po prostu zmarnuję ich pieniądze i czas. Wiem, że opis jest bardzo chaotyczny, ale to co siedzi w mojej głowie to też jeden wielki chaos. Czekam na jakąś odpowiedź, a później zobaczę co da się zrobić. Dziękuję za możliwość "wygadania się". Pozdrawiam i czekam.

[Abigail_1Sm25]

Hej. Wiek nastoletni owszem, sprzyja tego typu uczuciom, ale jeśli czujesz, że to Cię przerasta i że się pogarsza, nie wahaj się poprosić o pomoc i nie czekaj z tym. Im szybciej zadziałasz, tym szybciej się poprawi. 

Nie wiem, jaką masz relację z rodzicami. Jeśli nie chcesz najpierw z nimi porozmawiać, udaj się do Twojego pedagoga szkolnego i powiedz, co czujesz. Porozmawiaj też z dorosłą, zaufaną osobą i poproś o pomoc i żeby porozmawiała z rodzicami. Myślę, że dobrze skorzystać z pomocy psychologa np. w ramach Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Może być też konieczna konsultacja u lekarza psychiatry, który uzna, czy są potrzebne leki - nie zawsze są niezbędne, a młodziutkim osobom zapisuje się łagodne i bezpieczne antydepresanty jak już.

Poszukaj pomocy, bo jest na wyciągnięcie ręki myślę, że wbrew Twoim obawom spotkasz się ze zrozumieniem - na pewno ze strony specjalistów. Trzymam kciuki!