Dlaczego ja? - tylko trochę inaczej

[Gość]

Czy też tak macie, że kiedy stajecie dobrzy w jakiejś dziedzinie, nagle ogarnia Was poczucie winy względem tych, co są przeciętni?

[wiejskifilozof]

No ja wiem,kto to jest Profesor Snape,a wielu nie.

[Gość]

flossy,

 

Nie. Nigdy czegoś takiego nie miałem?

[Gość]

wiejskifilozof, tylko widzisz. Każdy może wiedzieć, kim jest profesor Snap, kto siądzie i przeczyta pewną książkę. A chodzi mi o takie umiejętności, które zdobywasz latami, zupełnie intuicyjnie i ucząc się samodzielnie. To tak jakby ktoś chciał wejść na drzewo, a ktoś inny łapał go za nogę i wołał: "ej, nie możesz tam wejść, bo ja nie mogę". I mój problem polega na tym, że ja nie mogę wyrwać tej nogi i pójść dalej, bo uważam, że sprawiam tym komuś przykrość.

[Gość]

Jest to dla mnie niezrozumiałe, powinnaś być flossy dumna, wszelkie myśli o poczuciu winy są nieuzasadnione i powinne pójść w odstawkę

 

Wiekszość ludzi jak już do czegoś dojdzie albo zyska umiejętności, to najczęściej się tym albo chwalą, albo zachowują neutralność i mają gdzieś opinię innych o sobie.

O poczuciu winy z tego powodu, że ktoś nie potrafi czegoś, co my umiemy, jeszcze nie słyszałem

[Gość]

flossy,

 

Chodzi o to, że ukrywasz przed ludźmi to, że jesteś od nich w czymś lepsza?

[Gość]

Trochę tak. Udaję często, że jestem - powiedzmy - "mniej inteligentna" niż jestem. To wzięło się z czasów szkolnych. Byłam raczej wymagającą uczennicą. Wymagającą w tym sensie, że nie potrafiłam kłamać, że coś rozumiem, jeśli nie rozumiałam i nie mówiłam, że wierzę w coś, kiedy nie przekonywało mnie to. Jedna z nauczycielek powiedziała mojej mamie, że powinnam skontaktować się z psychologiem, bo to może być upośledzenie. Mamie było przykro. Później na studiach było jeszcze gorzej, bo zasypywano mnie oderwanymi faktami, pojęciami, tekstami, których mój mózg - domagający się porządku - nie przyswajał, dlatego wykonywałam tytaniczną robotę, żeby ulepić z tego jakąś "historię", zrozumieć, a nie tylko wkuwać i rejestrować. Popadałam więc ze skrajności w skrajność - z trudem zdawałam egzaminy, byłam wiecznie nieprzygotowana, ale czasami zdarzało mi się powiedzieć coś, co wprawiało wykładowcę w konsternację. Kiedyś napisałam pracę semestralną, którą musiałam obronić, bo wykładowca stwierdził, że "student nie jest w stanie czegoś takiego napisać" Teraz mam jakiś mindfuck. Bo wydaje mi się, że jak robię coś dobrze i sprawia mi to przyjemność, to jest to wynikiem mojego pierd.lnięcia

[Gość]

flossy,

 

Czyli jak sama piszesz, otoczenie to w Ciebie wtłoczyło :l

[wiejskifilozof]

  flossy napisał(a):

wiejskifilozof, tylko widzisz. Każdy może wiedzieć, kim jest profesor Snap, kto siądzie i przeczyta pewną książkę. A chodzi mi o takie umiejętności, które zdobywasz latami, zupełnie intuicyjnie i ucząc się samodzielnie. To tak jakby ktoś chciał wejść na drzewo, a ktoś inny łapał go za nogę i wołał: "ej, nie możesz tam wejść, bo ja nie mogę". I mój problem polega na tym, że ja nie mogę wyrwać tej nogi i pójść dalej, bo uważam, że sprawiam tym komuś przykrość.

 

JAKO DZIECKO,JA BYŁ NA DRZEWIE

[Gość]

Jako dziecko też wchodziłam na drzewo i nie zastanawiałam się nad tym, ale teraz jestem jestem dorosła i obowiązki mam dorosłe

[nvm]

Ja byłem sprowadzany do parteru przez innych.

 

Na przykład jako dziecko świetnie mi szło chodzenie po drabinkach (tzn. trzymając się tylko rękami).

Chodziłem w tę i z powrotem wielokrotnie, a moim "kolegom" się nie udało przejść ani razu.

Zazdrościli mi, więc weszli na drabinki od góry i zaczęli mi deptać po rękach oraz na mnie pluć.

 

Inna kwestia: nieraz czułem się winny wobec "brzydkich" dziewczyn, że te ładniejsze bardziej mi się podobają.

[Gość]

nvm, ostatnio rozmawiałam o tym na terapii i zdałam sobie sprawę, że ja również byłam sprowadzana do parteru. Tyle że w moim przypadku była to psychiczna przemoc (odrzucenie, kpiny, deprecjonowanie), ale nie zdawałam sobie z tego sprawy, bo ta przemoc była zwykle ukryta. Najwyraźniej moje czujniki to wychwyciły, ale postanowiłam, że lepiej będzie nie zastanawiać się nad tym