Coś jest nie tak, tylko nie wiem co...

[Kaźmisz]

Bardzo łatwo tracę pewność siebie, nawet jeśli jakoś udaje mi się ją odzyskać na jakiś okres. Bardzo źle znoszę konfrontacje z ludźmi. Przykładowo, potrafię przewidzieć, że ktoś się ze mną nie będzie zgadzał w jakiejś kwestii, rozmyślać to przez kilka dni by potem przy konfrontacji czy dyskusji nie umieć powiedzieć tego co ma się na myśli. Zwłaszcza, gdy ktoś nawet "lekko" wytrąca mnie z równowagi w czasie dyskursu. Mam problem z wyrażaniem agresji. Na przykład, gdy wiem, że nie lubię swojego współpracownika (lub ktoś mnie nawet lekko zdenerwuje), rozmyślam konfrontacje. Przy najbliższej okazji gdy agresja emanuje od "oponenta" samemu nie daje jej upustu i według siebie samego przegrywam kłótnie. Później następuje kumulacji złości i frustracji - wymyślam następne konfrontacje, które są tak naprawdę fantazjami o zabiciu go lub ciężkim uszkodzeniu. Przy czym niepokojące jest zachowanie mojego ciała w czasie tego - gotuje się, a nawet trzęsę. Zresztą bujanie w obłokach to moja poważna wada. I nie mówię tutaj o braku koncentracji gdy jest to potrzebne i rozmyślaniu o sprawach przyziemnych. Mówię tu o kompletnym odjeżdżaniu w jakieś fantazje - gdy łapię się na tym moje ciało również wpada w jakiś "trzęsący się" trans. Czasami sam dziwie się, że potrafię mieć dobry humor i uśmiechać się wśród znajomych - ogarnia mnie jakiś werteryzm. Najdziwniejsze jest to, że dużo bezpieczniej czuje się w strefie swojego smutku niż ewentualnej radości. Nie ma dnia, w którym nie mówiłbym sobie, że moje życie to gówno. Zaczynam już nawet ironicznie, humorystycznie mówić o samobójstwie.

[Naemo]

Jeśli przeszkadza Ci to co jest - idź na psychoterapię.

[wiejskifilozof]

Czasem i ja też bujam.

[Kotowska]

A nie myślałeś, by iść na psychoterapię? Przerażające jest to, że myślisz o swoim życiu jak o gównie. Warto o siebie zawalczyć.