Gabinet terapeutyczny

[Inga_beta]

Tylko nie rozumiem, on chce nad tym moim problemem pracować wyłącznie poprzez odniesienie do naszego kontaktu, czyli całe sesje mówić o naszej relacji o tym jak ją psuję, jak o nią nie dbam, co o nim myślę, kim on dla mnie jest. Ja rozumiem, że terapeuta ma być lustrem itd. ale czy nie może być tak, że mówię jak to wygląda w kontaktach z innymi ludźmi z mojego życia a potem to analizujemy? Bo za każdym razem kiedy zaczynam to za chwilę on to odnosi do nas, do naszego kontaktu i do końca sesji już nie mówimy o tym z czym przyszłam tylko o nas. Czy tak ma być?

 

Ja mam terapię psychodynamiczną więc napisze z włąsnego doświadczenia.

Dzięki temu że w tej terapii terapeuta jest białym ekranem to można na jego miejsce podstawić każdą osobę z którą wchodzi się w relacje, przeżywając emocje podobne jakie się ma do danej osoby. Wynika to ze zjawiska przeniesienia. Praca nad relacją z innymi w przeniesieniu na relację z terapeutą jest bardzo efektywna z tego względu że o wiele trudniej jest powiedzieć bezpośrednio komus co sie do niego czuje i co mi się w nim nie podoba niż mowić w gabinecie o tym terapeucie z dala od tej osoby. Ale warunek konieczny do spełnienia jest taki że trzeba być szczerym i mówić szczerze co się czuję do terapeuty i co się o nim mysli. Czyli nie można się starać go zadowalać tylko trzeba walić wprost z mostu wyjawiając swoje prawdziwe emocje. jest to możliwe tylko w przypadku dużego zaufania do terapeuty, gdy się jest pewnym że on sie nie zddenerwuje, nie zezłości i źle nie oceni lub nie zagrozi zakończeniem terapii lub nie oceni że się jest trudnym pacjentem.

lilosunne,

W twoim przypadku terapeuta żąda od ciebe czegoś niemożliwego, bo z jedej strony stara cię sobie podporządkować i tresuje twoje zachowanie a z drugiej chciałby bezwzględnej szczerości czyli żebyś powieidziała co naprawdę do niego czujesz gdy czujesz się przez niego np nierozumiana czy też wychodzisz z płączem z gabinetu.

Ja nie widzę możliwośći powodzenia takiej terapii.

 

Mój terapeuta też czesto chce abym odniosła do niego jakieś moje problemy w relacjach. Ale też dużo mówię, wtedy kiedy tego chcę, o relacjach z innymi ludźmi i je omawiamy. Bo czasami jest dobrze przepracowac dany problem w relacji z terapeutą a czasami trzeba zajmowac się bezpośrednio daną sytuacją.

[kaka84]

A ja mam do was pytanie czemu terapeuci są jacyś tacy tajemnici. To ze o sobie nie mówią to wiem bo mają pracować z nami.Ale nie odpowiadając na pytania samemu trzeba się domyślać, nie powiedzą ci jaka jesteś, jakie masz zaburzenie konkretnie chociaż wiedzą. Bo ja się zapytałam ostatnio t powiedziała ze wie ale nie powie. Pacjent według nich ma sam do tego dojść. A mnie szklak trafia jak nie mam odpowiedzi. Czekaj kilkanaście lat i nie miej odpowiedzi.

[Inga_beta]

Mnie terapeuta po jakimś czasie terapii, podał nie tylko diagnozę ale mi jeszcze przez godzinę charakteryzował moje zaburzenie.

Ale na inne pytania też nie chciał odpowiadać.

Wiem że niektórzy nie chcą podawać diagnozy ze względu na to żeby pacjent się nie szufladkował, nie rozczytywał na te tematy i sam nie dośpiewywał sobie kolejnych problemów i się nimi nie dołował, nie sugerował i nie wciskał sobie czegoś.

Ja uważam że każdy ma prawo wiedzieć co mu dolega.

[inn@]

Po pierwsze do diagnozy psychologicznej nie ma co się przywiązywać. To są konstrukty bardziej potrzebne specjalistom niż pacjentom. A i specjaliści często mylą objawy z cechami. To nie jest tak jak w medycynie że co innego oznacza diagnoza raka a co innego cukrzycy. Po drugie, jeśli tak bardzo chcesz diagnozy to zrób ją. Ale trzeba żeby to robił wykwalifikowany i doświadczony psycholog KLINICZNY. Za to się osobno płaci, trwa to kilka godzin, wywiad+testy + rozmowa na temat wyników. Terapeuci rzadko są psychologami klinicznymi. Czasem robią jakieś tam testy ale nie jest to diagnoza w sensie klinicznym, bardziej im to jest orientacyjnie potrzebne do ukierunkowania terapii. Niektórzy terapeuci nie robią wcale. Więc może lepiej żeby nie mówił, bo ryzyko jego błędu jest duże a Ty się przywiążesz do swojej "diagnozy" i np zaczniesz fabrykować "odpowiednie" objawy lub przeciwnie je tuszować bo np nie zgodzisz się z diagnozą. Po trzecie diagnozy są często wątpliwe, np po trzech latach okazuje się że pacjent "wyrósł" z diagnozy, nawet bez terapii. Dziwne że się bawi w takie "wiem ale nie powiem" zamiast Ci po prostu wytłumaczyć o co w tym chodzi...

[kaka84]

no tak jest w tym racja co piszecie. Nie chce żebym sie nie przywiązała za bardzo do tego co mi jest. Jeszcze gdzieś kiedyś czytałam że jak się kończy terapię to terapeuta poproszony powinien udostępnić kartotekę. Mieliście taką możliwość lub o tym słyszeliście.

[inn@]

Pacjent zawsze ma prawo do wglądu w dokumentację leczenia i do jej kopii. Bez względu na moment leczenia. Ale dobrze się zastanów czy Ci to potrzebne. To nie chodzi o to że masz nie wiedzieć co Ci jest, możliwe że on też nie wie i jego "diagnoza" nie jest diagnozą ale opisem objawów i cech, które się stale zmieniają. Do terapii wystarczy. Jeśli chcesz diagnozy to musisz ją sobie zrobić u psycha klinicznego.

[mandry]

Ja kiedyś miałam terapię na skype i nie musiałam się przejmować, czy ktoś mnie słyszy, bo byłam sama w mieszkaniu. Polecam.

[kaka84]

Mam do was pytanie. Jestem kobietą chodzę na terapię i często myślę o swojej terapeutce coś na za sadzie jak ja bym pragnęła z nią kontaktu fizycznego może też nie wiem i ciężko będzie mi się z nią rozstać. Czy powiedzieć jej o tym i jak to zrobić > proszę was o pomoc. Bo teraz mnie to nurtuje