Psychoterapia - moje obawy

[Ziemniak]

Witam serdecznie!

Chciałbym podzielić się z Wami swoimi obawami dotyczącymi psychoterapii. Od wielu lat zauważam u siebie objawy nerwicy natręctw i osobowości zależnej (nie będę się rozpisywał, jakie są według mnie przyczyny moich zaburzeń). Tylko nie wiem, jak to będzie, jak się zdecyduje na leczenie. Wiem, że potrzebuję terapii, bo nieraz naprawdę czuję się kiepsko, tylko, że jakoś się boję... Bo nie wiem, czy będę chciał o tym komukolwiek powiedzieć. A takie "utajnianie" wyjść do psychologa. to wiem że nie będzie też zbyt dobre. Dodam, że byłem jakieś pół roku temu 2 razy na wizycie, ale nie powiedziałem wtedy nic o nerwicy. I dodam, że nikomu wtedy nic nie powiedziałem, bałem się, żeby nikt mnie nie zobaczył, jak tam jadę, jak wchodzę do gabinetu itp. Teraz mam zamiar znów tam pójść i powiedzieć o wszystkim co mi dolega, tylko nie wiem, czy w pewnym sensie to nie wyjdzie mi na gorsze, bo stanę się bardziej zamknięty w sobie "utajniając" swoje leczenie.

Proszę tu o Wasze opinie na ten temat. A może ktoś z Was miał podobne obawy i jakoś sobie z nimi poradził? Liczę na Waszą pomoc :)

[cdn.]

Cześć Ziemniak, myślę że prawie każdy na samym początku terapii miał sporo obaw.

To, że jakąś część swojego życia zostawisz tylko dla siebie , np. fakt chodzenia na terapię, moim zdaniem nie sprawi, że staniesz sie bardziej zamknięty. Przecież nie musisz się dzielić się z ludźmi ze wszystkimi danymi swojego życia. Ja nie rozpowiadam o mojej terapii wszem i wobec, wie o tym tylko grupka najbliższych mi osób. Jeśli uważasz, że tak będzie lepiej i będziesz się z tym czuł bardziej komfortowo to nie dziel się z tym nikim. Nie uważam by było coś w tym złego. To twoja sprawa i tyle. Z kolei strach przed własnym cieniem w drodze do psychologa już normalne dla mnie nie jest. To tak jakbyś szedł do innego specjalisty. Czy jak idziesz do dentysty też cię śledzi cała ulica?

Z kolei same wizyty w gabinecie wymagają już otwartości, to będzie trudne. Ja mimo, że początek psychoterapii mam daleko za sobą dalej mam z tym pewne problemy, choć robie jakieś postępy. Mam nadzieję, że tobie pójdzie łatwej, bo od tego zależy skuteczność terapii. Możesz powiedzieć mu o swoich obawach z podjęciem decyzji co do terapii, to też będzie ważna informacja dla niego na twój temat.

[Ziemniak]

Z kolei strach przed własnym cieniem w drodze do psychologa już normalne dla mnie nie jest. To tak jakbyś szedł do innego specjalisty. Czy jak idziesz do dentysty też cię śledzi cała ulica?

cdn. Może rzeczywiście z tym przesadzam, tylko myślę że jeśli ktoś znajomy mnie spyta dokąd idę, to chyba nie jest tak łatwo powiedzieć: "a wiesz, mam nerwicę i się leczę". Choć z drugiej strony mam nadzieję, że dzięki terapii otworzę się bardziej na ludzi i że nie będzie to dla mnie czymś bardzo trudnym powiedzieć o nerwicy zaufanym osobom. Pewnie masz rację, że każdy ma na początku jakieś obawy. A Ty na co się leczysz? jak długo chodzisz na terapię, czujesz się lepiej dzięki niej?

[kaja123]

Z kolei strach przed własnym cieniem w drodze do psychologa już normalne dla mnie nie jest. To tak jakbyś szedł do innego specjalisty. Czy jak idziesz do dentysty też cię śledzi cała ulica?

cdn. Może rzeczywiście z tym przesadzam, tylko myślę że jeśli ktoś znajomy mnie spyta dokąd idę, to chyba nie jest tak łatwo powiedzieć: "a wiesz, mam nerwicę i się leczę".

Większość boi się iść do psychologa, chce to trzymać w tajemnicy, boi się reakcji ludzi. Moim zdaniem to co napisałeś jest ok. Nic dziwnego że tak przeżywasz, szczegolnie że jesteś zamknięty w sobie. Z czasem zmieni Ci się myślenie i będzie coraz łatwiej, nie będzie Ci już zależało na opinii innych czy ew obserwatorów. Nie ma w Twoim zachowaniu nic nadzwyczajnego tylko nie rezygnuj z siebie (miałam podobnie )