Diagnoza jak... wyrok?

[cheiloskopia]

Uczęszczam na tearpię grupową (dzienny oddział leczenia nerwic).

Jakiś czas temu przyznałam się do problemów z odżywianiem, zaznaczając oczywiście, że nie mam anoreksji ani bulimii.

Usłyszałam, że owszem - mam bulimię, a ciągłe bagatelizowanie problemu i zaprzeczanie oczywistym jego objawom tylko jeszcze bardziej to potwierdza.

 

Wtedy coś we mnie trzasnęło - przestałam sobie zupełnie radzić z kwestią jedzenia.

Boję się jeść, a niemal każdy posiłek ląduje w kiblu; przedtem nie wymiotowałam tak często i tak świadomie - teraz, gdy widzę pełny talerz, od razu wiem, jaki będzie finał jego zawartości.

 

Dodam jeszcze, że rok temu owe zaburzenia skłaniały się bardziej w stronę anoreksji - głodziłam się i wyglądałam jak wieszak.

Sama nie wiem, co gorsze.

 

Nie mam siły już, naprawdę...

Co mam robić?

[NN4V]

Dlaczego wyrok?

Jeśli to fakt, uświadomienie jest chyba krokiem do uwolnienia(?)

[antananarywa]

No cóż, czyli wychodzi na to, że tę bulimię masz. Może tak zareagowałaś na prawdę, która w końcu do Ciebie dotarła. Uświadomiłaś sobie, że faktycznie masz OKREŚLONY PROBLEM i może Twoje teraźniejsze zachowanie wynika ze stresu z tym związanego?

 

W ogóle to ja do niedawna twierdziłam jeszcze, że mam anoreksję, wiesz? Od roku jem, nie głodzę się, natomiast objadam się i rzygam, i uparcie twierdziłam, że mam anoreksję. Dopiero niedawno pewna psycholożka mnie uświadomiła, że, ja pierdaczę, mam bulimię... I fakt ten mnie podłamał - i faktycznie częściej rzygałam. Ale jednocześnie zdecydowałam się leczyć, choc byłam załamana na początku. Teraz już przynajmniej wiem, z czym dokładnie walczę.