Jestem Batmanem

[Jacekk80]

Witam Was,

 

nazywam się Jacek i mam 34 lata. Od lat zmagam się z moim problemem. Zasięgałem do tej pory niejednokrotnie pomocy specjalistycznej, lecz nigdzie nie potrafili mi pomóc.

 

Jestem bezrobotny, nigdy nie pracowałem, nie mam wykształcenia, które w moim przypadku zakończyło się na podstawówce, żyję na utrzymaniu rodziców. Lecz nie to jest źródłem mojego zmartwienia.

 

Wszystko właściwie zaczęło się od mojego dziadka. Z dziadkiem byłem najbliżej, jako dziecko bardzo go kochałem. Zabierał mnie w różne niezwykłe miejsca i zwykł opowiadać nieprawdopodobne historie. Dziadek był bardzo dobrym człowiekiem, uczciwym, ciepłym, nigdy nie słyszałem, by wypowiedział przekleństwo lub żeby się zezłościł. I bardzo kochał moją babcię. Pochodzę z wierzącej rodziny i jako dziecko próbując wyobrazić sobie Pana Boga, wyobrażałem sobie, że ma on twarz mojego dziadka.

Miałem może sześć lat, gdy dziadek zabrał mnie na spacer nad pobliski staw. Okolica była zarośnięta, ale w pobliżu stała ławka. Usiedliśmy na niej. Dziadek wtedy zaczął mówić o chłopakach, którzy niszczą nasz świat. Miał na myśli chuliganów, dresów. Gdy tak opowiadał, pobudził moją wyobraźnię. A kiedy dziadek powiedział, że gdyby takie śmieci go zaatakowały, to by ich powybijał, to się zaniepokoiłem. Zapytałem, co by powiedział policji, gdyby go zatrzymała. A on wtedy wyjął scyzoryk i błysnął ostrzem przed moimi oczami. "Chwasty się wycina", powiedział. W pierwszym odruchu wstałem, gdyż wydało mi się, że chce, byśmy powycinali te wszystkie chwasty, które rzeczywiście rosły wokół ławki. Dziadek myślał, że się przestraszyłem. Dopiero po latach pojąłem sens jego słów. A konkretniej w dwa lata po tej rozmowie nad stawem. Wtedy się dowiedziałem, że dziadek nie żyje.

 

Boję się pisać dalej, bo za każdym razem, kiedy się otwierałem, kończyło się to dla mnie opłakanie. Za każdym razem zmieniałem psychologa, ponieważ kiedy uzewnętrzniałem swój problem, patrzyli się na mnie dziwnie z początku. Czułem się z tym tak źle, że wychodziłem. Dopiero czwarty psycholog skierował mnie do psychoterapeuty, a ten – na obserwację do szpitala psychiatrycznego. Minęło kilka lat, w międzyczasie wielokrotnie przebywałem na oddziałach zamkniętych, ale problem polega na tym, że tak jak się czułem kiedyś, tak czuje się przez cały czas. Mimo leków, które mi podawano.

To jedyne miejsce, gdzie mogę doświadczyć odrzucenia tak, że mnie to nie dotknie. Ale chcę, żebyście wiedzieli, że opisuję swój problemem szczerze. Nie jest to żart. Gdy zwierzałem się przypadkowym osobom, zawsze reagowali śmiechem. Po czasie stwierdziłem, że lepiej to stłumić w sobie.

Od dziesięciu lat przebieram się w uszyty specjalnie kombinezon, który przypomina strój batmana. I kiedy zapada noc, a rodzice zasypiają, ja wychodzę na miasto. Pamiętam swój pierwszy raz. Szedłem po opustoszałej ulicy, kiedy dostrzegłem młodych ludzi w kapturach, którzy siedzieli na schodach przed kamienicą. Zauważyli mnie dopiero, kiedy podszedłem. Poczułem ogromną nienawiść, która mnie napełniła nieprawdopodobną siłą. Musieli być w szoku, bo kiedy stanąłem przed nimi, zapadła głucha cisza. Ale nie trwała ona długa, bo za chwilę zanieśli się głośnym śmiechem. Poczułem jeszcze większą nienawiść. Wyzwałem jednego z nich. „Kirasz samare, zjebie?”, odpowiedział. I kiedy nie dawałem za wygraną, podszedł do mnie. Biliśmy się. Kiedy sobie nie radził, dołączyli się jego koledzy. Wtedy pierwszy raz wylądowałem w szpitalu.

To jest tak, że ja zdaje sobie sprawę z konsekwencji, na jakie narażony jestem przez swoje postępowanie. Jednak kiedy nie mam na sobie stroju, nie potrafię odpędzić się od wspomnień od dziadku, od bólu, smutku. Dopiero w nocy nabieram siły. Wtedy zakładam strój i cierpienie ustaje, pojawia się siła, żądza zemsty. Oczywiście nie robię tego co noc, a tylko raz na jakiś czas, gdy ból osiąga siłę, z którą nie umiem sobie inaczej poradzić. Wszystko przez to, że kiedy dziadek umarł, jedyne pocieszenie znajdowałem w starych wtedy jeszcze filmach o batmanie. Pomyślałem wtedy, że chcę poświęcić życie walce ze złem. Lekko ponad dwadzieścia lat później obejrzałem trylogię Nolana. Wtedy wszystko wróciło. Cały ból, miłość, smutek, wspomnienia, dziadek. Zawsze rozmawiałem z głosami w mojej głowie. Wtedy jeden głos powiedział mi, bym znalazł odwagę podążać inaczej, niż wszyscy, nawet, jeżeli ci wszyscy będą drwić, śmiać się. Bo najważniejsza jest Własna Legenda. I to ja, nie inni, muszę ją spełnić. Więc rozumiem, że ludziom może się to wszystko wydać śmieszne, ale czy dlatego mam rezygnować z uczuć, z poczucia misji, z sensu życia, ponieważ dla innych nie jestem taki, jakim oni by chcieli, żebym był? Lecz nadszedł w moim życiu taki okres, że zaczynam wątpić. Zaczęło się od tego, gdy ubrany w kombinezon, rozmawiałem z odbiciem w lustrze. Było to w łazience. Często rozmawiam ze sobą, pozwala mi to nie czuć się samotnym. Czasem myślę, że to nie ja sobie odpowiadam. W każdym razie stałem przed lustrem i mówiłem do siebie. "Najważniejsza jest siła, musisz to zrozumieć. Pamiętaj, że to twoja wewnętrzna siłą czyni cię niezwyciężonym wojownikiem" W pewnym momencie poczułem potrzebę, by się odwrócić. W przedpokoju stała moja mama i przyglądała mi się. Nic nie powiedziała. Rodzice naturalnie uważają mnie za nieużytek społeczny, jednak kochają mnie bardzo. Poczułem się źle i wyszedłem szybko. Byłem owładniętymi przykrymi uczuciami, więc zupełnie zapomniałem o stroju. Zawsze, gdy jest mi źle i muszę opuścić mieszkanie, idę do pobliskiego baru, który zawsze jest tłoczny. Lubię to miejsce, bo moja samotność nie jest tak dotkliwie odczuwalna, gdy się tam znajduję. Wszedłem do baru. Ludzie patrzyli się na mnie w milczeniu. Słychać było tylko włączony telewizor. Strasznie się poczułem, poszedłem szybko do łazienki. W toalecie było lustro. Zrozumiałem ich zachowanie. Nie potrafię opisać, co wtedy poczułem. Wystrzeliłem z tej łazienki i z baru jak strzała. Usłyszałem za sobą tylko jedno słowo: „K..wa, co to było”. Czułem się tak, jak w śnie, w którym chodzimy nago po ulicach miasta, a ludzie na nas patrzą.

Nie chcę dłużej się rozpisywać. To ostatnie wydarzenie i kilka innych spowodowały, że zwątpiłem w to, czy podążać Własną Drogą. Ale jeśli zrezygnuje, to co mam zrobić ze swoim życiem? Co z moim dziadkiem, który nigdy by mi tego nie wybaczył, że przestałem walczyć o jego pamięć?

Ja wiem, jak to wszystko brzmi. Nie zdziwię się wcale, gdy zareagujecie żartem. Ale może wśród Was znajdą się tacy, którzy zrozumieją moje położenie. I udzielą jakiejś wskazówki.

[Gość]

Witaj. Za co i na kim chcesz się zemścić? W jaki sposób zmarł Twój dziadek? Dlaczego zaczepianie ludzi na ulicy utożsamiasz z oddaniem hołdu śp. dziadkowi?

[Gość]

[Jacekk80]

Czułem, iż nie obejdzie się bez żartów. Stałem się jednak na szczęście uodporniony na szyderstwa ze strony innych. Mnóstwo osób zdążyło mi już zaśmiać się w twarz, dzięki temu stałem się silny. Stałem się niewzruszony.

 

Do autorki pierwszego postu -

jestem bardzo wdzięczny za otwartą postawę. Rzeczywiście, pominąłem szczegół najważniejszy, gdyż wyjaśnia on motywację mojego postępowania. Mój dziadek został śmiertelnie pobity przez jakichś dwóch dresów, którzy niedługo potem wyszli na warunkowym. Twarzy mojego dziadka nie można było poznać, została tak zmasakrowana. Mój tata wyznał mi to kilka lat po tej tragedii. Wtedy byłem zbyt młody, by coś takiego usłyszeć.

 

Każdą noc, kiedy nie zakładam stroju, spędzam tak samo. Patrzę w księżyc i wspominam chwile spędzone z dziadkiem. Mam czasem przed oczami, jak go brutalnie biją.

[Ferdynand k]

Jacekk80, problemem tu jest brak poczucia własnej wartości, oglądałem kiedyś program o człowieku, który podobnie zareagował jak ty na napaść

masz problem nie tylko z brakiem dziadka lecz z własnym dowartościowaniem, kostium, który zakładasz jest symbolem swoistego rodzaju-to działa na zasadzie przedmiotu dającego szczęście

wtedy zyskujesz pewności siebie

ciekaw jestem twoich relacji z rodzicami, dziadkami, i czy doświadczyłeś kiedyś przemocy ze strony rodziny lub rówieśników w szkole

i twoich relacji społecznych obecnie

niepokojące były twoje wspomnienie o głosach być może masz psychozę powinieneś skontaktować się z dobrym psychiatrą bo nieleczony możesz wylądować w odizolowaniu lub nawet zginąć przy następnej takiej próbie

niektórzy pewno się zdziwią ale tak człowiek może reagować na przemoc i brak autorytetów w dzieciństwie

[Sorrow]

Czułem, iż nie obejdzie się bez żartów. Stałem się jednak na szczęście uodporniony na szyderstwa ze strony innych. Mnóstwo osób zdążyło mi już zaśmiać się w twarz, dzięki temu stałem się silny. Stałem się niewzruszony.

 

Do autorki pierwszego postu -

jestem bardzo wdzięczny za otwartą postawę. Rzeczywiście, pominąłem szczegół najważniejszy, gdyż wyjaśnia on motywację mojego postępowania. Mój dziadek został śmiertelnie pobity przez jakichś dwóch dresów, którzy niedługo potem wyszli na warunkowym. Twarzy mojego dziadka nie można było poznać, została tak zmasakrowana. Mój tata wyznał mi to kilka lat po tej tragedii. Wtedy byłem zbyt młody, by coś takiego usłyszeć.

 

Każdą noc, kiedy nie zakładam stroju, spędzam tak samo. Patrzę w księżyc i wspominam chwile spędzone z dziadkiem. Mam czasem przed oczami, jak go brutalnie biją.

Może starasz się zapobiec temu żeby coś takiego jak twojemu dziadkowi przydarzyło się komuś innemu? Do tego przypuszczam dochodzi brak sprawiedliwości systemu karnego.

[Ferdynand k]

Sorrow, to fakt brak autorytetu bo nawet sąd i prawo wydają się nie chronić obywateli wtedy człowiek stwarza sobie autorytet np uciekając w postaci komiksowych herosów itp \

[Jacekk80]

Ferdynandzie,

może Was zastanawiać, skąd u mnie mimo braku wykształcenia tak sprawne władanie mową ojczystą. Mam dwóch ojców. Prawdziwy tata wykłada polonistykę na uniwersytecie. Dopóki od nas nie odszedł, krzesił we mnie miłość do języka. Wpajał wyszukane słownictwo. Nauczał zgrabnie formułować myśli. Nigdy jednak nie rozmawialiśmy poza naszymi lekcjami. Gdy próbowałem go zagadywać, odpowiadał zdawkowo i zawsze się czymś tłumacząc, odchodził. Nie rozumiałem tego. Ale dbał o mnie dziadek, więc nie zastanawiałem się nad tym. Jakiś czas po śmierci dziadka tata zniknął. Dużo o nim wtedy myślałem, nie miał z nami kontaktu. Opiekowała się mną mama, jednak czułem, że jest ona daleko. Pare lat później powiedziałem tacie, że będę wiele czytał i tak jak on, zostanę profesorem. Chciałem go uszczęśliwić. Popatrzył na mnie, a potem z oczu poleciała mu łza. Jak zwykle wytłumaczył się czymś i odszedł. Więcej już go nie zobaczyłem. Nie rozumiem, dlaczego płakał.

 

Drugi partner mamy nie zabawił długo. Ciągle patrzył się na mnie dziwnie i w ogóle się nie odzywał. Byłem wtedy przed trzydziestką. On też nie pracował, zarabiała na nas mama. Siedział zawsze przed telewizorem z piwem w ręku i oglądał. Czasem mu się przyglądałem, gdy tego nie widział. Lubiłem na niego patrzeć, gdyż wydawał się taki spokojny. Przysiadałem się czasem do niego i w milczeniu oglądaliśmy wspólnie. Myślałem, że lubi ze mną milczeć. Kiedyś jednak słyszałem, jak wypowiada pewne słowa do mojej mamy. "W..eb stąd tego p..ba. Nawet słowa nie umie wydusić. Trzydziestka na karku, a za robote się nie umie wziąć, u mamusi mieszka i jeszcze mamusia musi pracować. Ja p..rdole!" Na drugi dzień nie zastałem już go. Nigdy więcej go nie zobaczyłem.

 

Kolejny partner mamy jest ok. Mama mówi, że mnie pokochał.

 

Nigdy tyle o sobie nie powiedziałem jak tego dnia, jeszcze w tak wąskim odstępie czasu. Czuję, że dziś w nocy znowu założę strój. Czuję, że muszę.

[Ferdynand k]

Jacekk80, czyli kolejne osoby autorytety traciłeś do tego poczucie niesprawiedliwości zrobiły swoje

czy sam byłeś przez kogoś gnębiony?

[Jacekk80]

Odpowiadając na poprzednie pytania, tak, robię co w mej mocy, by osiągnąć to, czego nie zapewnił mojemu dziadkowi system społeczny. Wymierzyć sprawiedliwość. Nie dopuścić, by sytuacja się powtórzyła. Do tego musiałem stać się kimś innym. Czymś innym.

[Ferdynand k]

Jacekk80, to poważne zaburzenie i nie leczone to może bardzo źle się skończyć

[Gość]

Jacekk80, jaką masz diagnoze ?

[Gość]

Jacekk80, Batman walczył z przestępcami, a Ty odgrywasz się na osobach, które nie miały związku ze śmiercią dziadka. Gdzie tu sprawiedliwość? To nawet nie jest zemsta, tylko prowokowanie do bójki.

 

Chcesz przedwcześnie umrzeć? Lubisz ból fizyczny?

 

-- 04 cze 2014, 13:52 --

 

Jacekk80, to poważne zaburzenie i nie leczone to może bardzo źle się skończyć

np. w taki sposób, że skrzywdzisz niewinnego człowieka i będziesz taki sam jak kaci dziadka

[Gość]

A Ja.... Spidermanem

 

[Nathallie]

 

To nie fair, czemu jestem na nowej stronie...

[Kalebx3 Gorliwy]

Ja tam nie wierzę w ta naciąganą historię.

[Gość]

Ja tam nie wierzę w ta naciąganą historię.

a ja nie powiem, bo to raczej oczywiste

[PoznacSiebie]

Ja tam nie wierzę w ta naciąganą historię.

a ja nie powiem, bo to raczej oczywiste

a ja wierzę, choć pewnie to naiwne z mojej strony