problem ze sobą

[Gość]

Na początku napiszę, że nie jest mi łatwo sprecyzować problem. Zawsze byłam raczej nieśmiała, małomówna i miałam niskie poczucie wartości. Przez kilka lat było ok, ale tak od ok półtora miesiąca jakbym się cofnęła.. nie poznaję siebie... Najpierw mówię a potem myślę, stałam sie bardzo wybuchowa, wiele rzeczy mnie drażni. Uważam siębie za śmiecia, pojawiają się myśli samobójcze. Ciagle jestem czymś podminowana, nie umiem odpoczywać. Jestem w związku od 5 lat, 2 miesiące temu się zaręczyłam, ale... ciągle mi sie wydaje, że jestem nikim, że nie załuguję na bycie kochaną. Specjalnie prowokuje kłótnie, bo chce żeby mój chłopak wycofał się z zaręczny. Uważam, że on zasługuje na kogos lepszego. Nie chcę, żeby się ze mną męczył.

Jakieś czas temu znalazłam infrmację o DDD, widzę u siebie sporo cech typowych dla tego syndromu, ale to nie mam żadnej oficjalnej diagnozy. Byłm raz u psychologa, rozmawialiśmy głównie o stresie. Chciałam mu powiedzieć dużo więcej, ale nie mogłam nic z siebie wydusić. Idę znow w najbliższy wtorek. Boję się, że znowu nic konkretnego nie powiem, choć czuję, że potrzebuję pomocy. Skąd wzięła się we mnie tak ogromna chęć zniszczenia sobie życia? Dlaczego tak bardzo chcę być sama? Najpierw oczekiwałam o mojego chłopaka jakiejś poważniejszej deklaracji a kiedy mi się oświadczył, uważam, że nie jestem odpowiednia kandydatką na jego żonę. Mam wokół siebie bliskich a czuję się tak bardzo samotna.... Zaczynam mieć też wątpliwości co do psychologa... Czy to ma jakiś sens? Czy może powinnam iść od razu do psychiatry? A może tylko wymyślam sobie problemy?

Prosze o jakieś podpowiedzi...

[marimorena]

Psycholog jak najbardziej ma sens. Jeśli bardzo źle byś się czuła możesz spróbować iść do lekarza ale z tego co piszesz wynika że najbardziej przydałaby się terapia. Znajdujesz w sobie tylko cechy DDD czy faktycznie w twojej rodzinie było coś nie tak?

[Gość]

Generalnie moje niskie poczucie własnej wartości wywodzi się właśnie z domu.. Teraz jestem w domu raz na miesiąc (studiuję w innym mieście) i po 2-3 dniach siedzienia z rodzinką mam już dość. A jeśli chodzi o lekarza... przez ok rok byłam bardzo przemęczona, mogłabym spać codziennie po 10-12 godzin dziennie. W końcu wybrałam się do lekarza, spodziewałam się jakiejś anemii itp, jednak wyniki badań wyszły dobre, a pani dr stwierdział, że to jest normalne, żeby przez rok (pomimo wakacji, dni wolnych) być ciągle zmęczonym i spać po 12 godzin na dobę