Uzależnienie emocjonalne + wysokie stadium depresji.

[pluszowy.miś]

Jestem uzależniona od swojego faceta. Z tym, że najbardziej absurdalne w tym wszystkim jest to, że on od roku czasu przebywa za granicą. Czemu absurdalne? bo ciężko mi samej uwierzyć w to, że ktoś kto przebywa kilka tysięcy kilometrów ode mnie jest w stanie tak bardzo manipulować mną i moim życiem. Właściwie związek z nim nie przyniósł mi nic dobrego. Jesteśmy ze sobą już trzy lata i przez cały ten czas byłam regularnie przez niego poniżana, obrażana, wyśmiewana i szantażowana. Zdarzało się także, że mi groził. Zrezygnowałam dla niego ze studiów, bo miałam wybierać się do niego za granicę, jednak mimo, że mój wylot miał się odbyć już dobre kilka miesięcy temu - do dzisiaj bilet nie został mi kupiony. Właściwie wszyscy znajomi się ode mnie odwrócili, przyjaciele też. Mieli dość już mojego stanu, tego, że notorycznie go broniłam, usprawiedliwiałam kiedy równocześnie on mnie gnębił i upokarzał. Nie pozwala mi wychodzić z domu, muszę mu się ze wszystkiego tłumaczyć, od dłuższego czasu nie mam konta na facebooku, bo przez cały czas usuwał mi znajomych, konkretnie facetów i wypisywał do różnych ludzi w moim imieniu. Jestem bardzo dobrze odbierana przez mężczyzn. Wiem, że jestem bardzo atrakcyjną kobietą, właściwie niejednokrotnie spotkałam się z opinią, że powinnam poważnie zająć się modelingiem i wykorzystać swój wygląd i swoje atuty, ja jednak zamiast się posłuchać to kompletnie tego nie doceniam. Mój facet przysłonił mi cały świat. Czuję się jak w emocjonalnej klatce, bo ze wszystkiego w swoim życiu zrezygnowałam dla niego, robiąc to całkowicie świadomie. Wiedziałam, że będę tego żałować mimo to robiłam to - z miłości. A teraz dziennie łykam pół opakowania tablet uspokajających, wpadam w ataki paniki i furii, rzucam wszystkim, ciągle chodzę cała opuchnięta od płaczu. Sęk w tym, że bardzo chcę zakończyć ten związek jednak nie potrafię. Kiedy jest między nami dobrze - mówię mu, że chcę to zakończyć i się od niego uwolnić. Ostatnio nawet zaczęłam celowo go do siebie zniechęcać byleby się ode mnie odczepił. Ostatecznie kiedy mi się to udaje wpadam w panikę, potrafię nawet walić głową o ścianę w atakach paniki i furii. Niejednokrotnie chciałam sobie odebrać przez tą całą sytuację życie. Kiedy jednak nie mam w sobie tyle odwagi, by zeskoczyć z okna, czy się powiesić uciekam do alkoholu i mieszam go z tabletkami, mając nadzieję, że zapadnę w jakąś śpiączkę i się już nigdy nie obudzę. Wiem, że jestem atrakcyjna, inteligentna i mądra, bo niejednokrotnie spotykam się z takimi opiniami, poza domem staram się udawać, że jest wszystko w porządku, dużo uśmiecham, śmieję, chcąc ukryć swój cały emocjonalny problem. Ale mimo to mam bardzo niską samoocenę. Nie mam praktycznie nikogo oprócz niego, a od niego wysłuchuję tylko tego, że jestem dziwką, szmatą i suką i nie mogę nic, wychodzić z domu, widzieć się z przyjaciółkami, mieć portalu społecznościowego, nie mogę nawet wyjść gdzieś z rodziną, bo mi nie pozwala. Moje życie ogranicza się do pracy, której zresztą nienawidzę. 8 godzin spędzam przed komputerem, co mnie jeszcze bardziej dobija. Przez całą tą sytuację codziennie zmagam się z bólami głowy i żołądka, jestem cała w stresie i w nerwach, a do tego dochodzi jeszcze ból oczu od monitora. Z kolei kiedy wracam z pracy do domu także siadam przed telewizorem, bo co miałabym innego robić? dużo też czytam, ale nic poza tym. Kiedyś uprawiałam mnóstwo sportu, trenowałam kilka lat, właściwie byłam kojarzona ze sportem, z ruchem, ze zdrowym stylem życia. Jednak trenować też mi zabronił, za dużo facetów na treningach się koło mnie kręciło. Dodam, że nigdy go nie zdradziłam, wręcz przeciwnie, ograniczyłam, a wręcz nawet urwałam kontakt z prawie wszystkimi męskimi osobnikami. Mam już dość tej całej sytuacji. Nic nie jem całymi dniami, zaczęłam też ostatnio bardzo dużo palić mimo, że od zawsze robiłam to tylko sporadycznie raz na jakiś czas w czasie imprezy. Dzisiaj palę już codziennie. Właściwie nie ma dnia bez płaczu, bez nerwów. Kiedy do mnie nie dzwoni nie mogę znaleźć sobie miejsca, przez tydzień czasu schudłam 5kg, bo ostatnio pojawiło się między nami mnóstwo kłótni. Z kolei kiedy już z nim rozmawiam nic tylko mi ubliża, albo ogranicza. Codziennie płaczę i mam ochotę rozpie*dolić lustro w którym widzę swoje odbicie, bo nie potrafię z tym zerwać. Patrząc na siebie nie mogę pojąć jak mogłam się wpakować w takie bagno i dlaczego przy nim tkwię. Tyle, że ja nie potrafię inaczej.. wszyscy mi mówią, że mogłabym sobie znaleźć kogoś lepszego, że on nie jest mnie wart, tłuką mi do głowy, że to nie jest odpowiednia osoba dla mnie, że się przy nim niszczę, a jak tak dalej pójdzie to naprawdę coś sobie zrobię. Tylko, że wszyscy mi to mówią, a ja o tym WIEM tylko NIE POTRAFIĘ nic z tym zrobić. Tkwię w tym, bo nie umiem inaczej. Nie potrafię zerwać z nim kontaktu, bo automatycznie cała zalewam się potem, trzęsę się, nie jem, nie mogę znaleźć sobie miejsca, dostaje palpitacji serca, bólów głowy, a po nocach nie mogę zmrużyć oka. Tak jakby to wszystko było ode mnie silniejsze. Nie jestem w stanie nic z tym zrobić, panować nad tym, kontrolować tego. Ostatnio z tej bezradności zaczęłam się nawet modlić do Boga, by mnie pie*dolnął jakiś piorun, przejechał samochód - cokolwiek, byle ten koszmar się wreszcie skończył. Jestem strasznie głupia, naiwna, zbyt wrażliwa, a on to wykorzystuje, a ja się cholernie pogrążam. Zakochałam się w nim i oddałam mu całą siebie. Pokochałam go bardziej od siebie, zapominając o tym, że to JA jestem najważniejsza. Czuję, że nadchodzi kres tego wszystkiego, bo z dnia na dzień tracę siły. Czuję jak bardzo się zmieniłam i jak bardzo straciłam szacunek do samej siebie. Kiedyś byłam uśmiechniętą, pełną życia dziewczyną, popularną, otoczoną mnóstwem przyjaciół i znajomych. A dzisiaj? jestem wrakiem człowieka. Nie mam nawet z kim porozmawiać, bo ze wszystkich zrezygnowałam dla niego. Rodzina też się ode mnie odwróciła, a on przebywa za granicą, a nawet kiedy dzwoni to tylko mnie wyzywa. Mam tylko jedną przyjaciółkę, która jest zresztą w takiej samej sytuacji jak ja. Też się nieszczęśliwie zakochała, jest bita i poniżana. Obie staramy się jakoś w tym wspólnie wspierać, ale rzadko się widujemy. Ja nie mogę wychodzić, ona też. Dużo rozmawiamy przez telefon, ale to wszystko. Czuję jak się wypalam, strasznie brakuje mi bliskości, szczerej rozmowy z kimś i tego beztroskiego życia, które miałam kiedyś.. oddałabym wszystko byle ktoś mnie chociaż teraz przytulił.

 

Nie wiem po co to wszystko napisałam. Znalazłam to forum.. szukam pomocy chociaż wątpię, że ktoś jest w stanie mi pomóc..

[vista]

Dziewczyno z tego co piszesz jesteś wrażliwą i uczuciową osobą nie potrafiącą jednak myśleć racjonalnie.

Nie będzie Ci łatwo zakończyć tą toxyczną znajomość jednak ból potrwa krótko popłaczesz z 2 tygodnie a potem zapomnisz o nim zobaczysz ze to była dobra decyzja i zaczniesz spokojnie żyć bez znoszenia ciągłego cierpienia. Moja koleżanka była w podobnej do Twojej sytuacji przemogła się i zakończyła chory związek teraz jest szczesliwa z nowym chłopakiem:)

[pluszowy.miś]

Dziewczyno z tego co piszesz jesteś wrażliwą i uczuciową osobą nie potrafiącą jednak myśleć racjonalnie.

Wrażliwą i uczuciowa - tak. Jednak z tym racjonalnym myśleniem to nie do końca jest tak jak piszesz. Ja jestem świadoma tego wszystkiego. Wiem, że związek nie powinien tak wyglądać. W mojej rodzinie nigdy nie było problemu zdrady, czy rozwodu. Moi rodzice są dla mnie doskonałym wzorcem idealnego małżeństwa mimo już przeżytych ze sobą lat, dlatego to nie jest tak, że ja nie wiem jak to powinno wyglądać. Ja to doskonale wiem. Tylko sęk w tym, że dałam sobie wejść na głowę i NIE POTRAFIĘ nic z tym zrobić. Uzależniłam się od niego tak jak człowiek uzależnia się od alkoholu, czy szlugów. Sprawia mi ogromny ból, wykańcza psychicznie, poniża, obraża, ogranicza, właściwie to zniszczył mi życie. Wszystko, co kochałam - utraciłam. I ja doskonale to wiem i CHOLERNIE CHCIAŁABYM Z TEGO WYJŚĆ, ALE NIE UMIEM. NIE UMIEM, bo nawet jeśli uda mi się zerwać z nim kontakt to sama za jakiś czas chwytam za telefon i do niego dzwonię, bo ból głowy, żołądka, brak snu, apetytu, furię, płacz i apatia dają za wygraną. Tak jakbym żyła jakimś swoim nieprawdziwym wyobrażeniem o jego osobie, marzeniem o tym jaki chciałabym, żeby był, zapominając o tym, że moje wyobrażenie jest cholernie dalekie od tego jaki jest naprawdę.

 

Nie będzie Ci łatwo zakończyć tą toxyczną znajomość jednak ból potrwa krótko popłaczesz z 2 tygodnie a potem zapomnisz o nim zobaczysz ze to była dobra decyzja i zaczniesz spokojnie żyć bez znoszenia ciągłego cierpienia.

Właśnie sęk w tym, że kilka miesięcy temu udało mi się zerwać z nim kontakt. Na miesiąc czasu. I po miesiącu wszystko wróciło. Z tym, że wtedy miałam jeszcze przyjaciół, którzy mi pomagali. Starali się być przy mnie cały czas bym się nie złamała, wspierali mnie. Przez miesiąc czasu nie miałam z nim kontaktu, zmieniłam numer telefonu, rodzice odseparowali mnie od telefonu domowego, zaczęłam uczęszczać regularnie do psychologa. Było już lepiej, znacznie chociaż chwile załamania i uciekania do alkoholu przychodziły niemalże codziennie. Po miesiącu czasu udało mu się złapać mnie na mejlu. Przypadkiem przeczytałam wiadomość od niego w której przepraszał, obiecywał.. uległam. Wszystko wróciło. Złamałam się, bo jestem głupią, naiwną, zasraną krową. Przez tydzień czasu był aniołem, naprawdę się zmienił. Potem wszystko wróciło.. do dzisiaj. I to mnie zniszczyło jeszcze bardziej. Wtedy jeszcze miałam siły na to, żeby zmienić swoje życie, kopnąć go w dupę i wziąć się w garść. Dzisiaj, po tej porażce jestem już tak podłamana, że już nie mam na to siły, totalnie. Przyjaciele, którzy byli wtedy - odwrócili się ode mnie, bo ich zawiodłam. Rodziców wpakowałam w chorobę - mają problemy z żołądkiem, wrzody ze stresu - przeze mnie, bo widzą co się ze mną stało i nie mogą się z tym pogodzić, a ja pomocy od nich też nie chcę, bo nie umiem z niej skorzystać. Poza tym tuż przed tym wszystkim byłam chora, miałam nowotwór. Ogromnie ich to podłamało, a ta cała sytuacja z tym moim od siedmiu boleści wymarzonym facetem dobiła jeszcze bardziej. I ich i mnie. Niszczę siebie, niszczę rodzinę, bliskich, straciłam wszystko. Miałam marzenia, plany, ambicje. Dzisiaj nie mam już nic. Nie chcę żyć. Chciałabym zamknąć oczy i zniknąć na zawsze. Nienawidzę siebie. Nienawidzę, bo nie potrafię sobie poradzić z tym całym popieprzonym życiem. Za dużo problemów, wszystkiego naraz, jeden mija - pojawia się drugi i mam wrażenie, że z każdym rokiem jest coraz gorzej.

 

Moja koleżanka była w podobnej do Twojej sytuacji przemogła się i zakończyła chory związek teraz jest szczesliwa z nowym chłopakiem:)

Wiem, wszyscy mi to mówią. Wiem, że nie ja jedna jestem w takiej sytuacji. Wiem, że ludziom udaje się wyjść z takich toksycznych relacji. Staram się tym pocieszać, staram się zmienić swoje myślenie i nakierować się na właściwą drogą, jednak NIE POTRAFIĘ. To jest silniejsze ode mnie. Trwa to po prostu tak długo, że zakorzeniło się gdzieś we mnie i nie umiem z tym zerwać. Ja sama już siebie nie rozumiem do ku*wy nędzy. Jestem pojebana, z pewnością.

 

vista, dziękuję mimo wszystko, że odpisałaś. Pozdrawiam.

[Ellwe]

pluszowy.miś, Nie można nazwać miłością ani związkiem układu w którym jedna strona krzywdzi drugą, obniża jej samoocenę i koniec końców doprowadza do ruiny, bo z tego co piszesz tak to wygląda. Sam fakt, że widzisz, ze to Cię niszczy to już maleńki krok na przód. Powiem szczerze, kiedy czytałam to co napisałaś najzwyczajniej w świecie krew mnie zalała Moim zdaniem oboje jesteście od siebie uzależnieni z tym, że w jego przypadku to uzależnienie jest toksyczne i stara się obniżyć całkowicie Twoją samoocenę, w obawie, że znajdziesz kogoś innego lub będziesz starała się od niego uwolnić. Wiem, że jest ci ciężko ale moim zdaniem powinnaś zacząć od zerwania z nim kontaktu definitywnie: koniec z telefonem, czytaniem smsów, kontaktem w inny sposób (z tego co przeczytałam przebywa w tej chwili za granicą), dodatkowo obligatoryjnie terapia i to jak najszybciej+ koniecznosć podbudowania Twojej samooceny. W tej sytuacji ryzykujesz nie tylko swoim zdrowiem psychicznym i fizycznym ale również życiem (pisałaś, że myślisz o śmierci). Odpowiedz sobie na pytanie czy wyobrażasz sobie przyszłosć z takim osobnikiem?

 

Obie staramy się jakoś w tym wspólnie wspierać, ale rzadko się widujemy. Ja nie mogę wychodzić, ona też. Dużo rozmawiamy przez telefon, ale to wszystko

 

Dlaczego nie możesz wychodzić?

 

-- 27 lut 2014, 13:08 --

 

Przez tydzień czasu był aniołem, naprawdę się zmienił. Potem wszystko wróciło.. do dzisiaj.

 

On się nie zmieni. NIGDY. Może być jedynie gorzej. Masz tego świadomość?

[vista]

Ten facet cię zniszczy widziałam już takie dziewczyny po kilkunastu latach w takich związkach będziesz wrakiem jeśli nie odejdziesz a jak urodzisz dziecko to zobaczysz jaki koszmar dopiero nadejdzie więć uciekaj i znajdz kogoś innego

[pluszowy.miś]

Wiem, że jest ci ciężko ale moim zdaniem powinnaś zacząć od zerwania z nim kontaktu definitywnie: koniec z telefonem, czytaniem smsów, kontaktem w inny sposób

Tak, wiem o tym tylko jak już wyżej wspomniałam - już raz próbowałam. Wytrzymałam miesiąc czasu, a on i tak w końcu się do mnie odezwał. Wtedy pękłam. To była moja istna porażka. Uświadomiło mi to, że nie umiem, że nie dam sobie z tym rady. Wtedy jeszcze miałam chęci, byłam zdeterminowana, rodzina i przyjaciele byli już ze mnie cholernie dumni, bo w końcu zaczęłam się uśmiechać i śmiać - tak jak kiedyś. Jednak to bardzo szybko minęło. Ta porażka bardzo mnie dobiła i załamała do tego stopnia, że już teraz nie widzę dla siebie żadnej szansy, bo już raz podchodząc do tej próby udowodniłam sobie, że nie potrafię. Mimo, że zaczynałam wszystko na nowo. Złożyłam papiery na studia, odnowiłam znajomości, polepszyłam kontakty z rodziną i przyjaciółmi, które niestety bardzo długo były zerwane, bądź znikome. Zaczęłam wychodzić w końcu do ludzi, przestałam płakać, byłam w końcu szczęśliwa. Właśnie w tym okresie najbardziej widziałam ile złego mi zrobił. Dawno się nie czułam tak jak przez ten miesiąc czasu. Dlatego nie mogę pojąć tego, że jestem TAK CHOLERNIE GŁUPIA, ŻE Z TEGO ZREZYGNOWAŁAM I ZNOWU DAŁAM SOBĄ OMAMIĆ. Ja nie wiem.. czasami mam wrażenie, że chyba musi się stać jakaś naprawdę straszna tragedia, żeby dopiero do mnie dotarło, że to złe, toksyczne i trzeba to zakończyć. Tylko, czy wtedy nie będzie już za późno..?

 

(z tego co przeczytałam przebywa w tej chwili za granicą)

I właśnie to mnie w tym wszystkim najbardziej dobija i zadziwia. Jak ktoś mógł tak bardzo zmanipulować moim życiem, będąc oddalonym o tysiące kilometrów? ta świadomość tego mojego kruchego umysłu, braku asertywności strasznie dobija. Wszyscy mi mówią, że to, że on przebywa za granicą jest plusem. Tak, też tak uważam. Jest plusem, ogromnym. Jednak najwyraźniej jestem już tak zmanipulowana, zastraszona i uzależniona, że nawet w tak wydawać by się było korzystnych dla mnie okolicznościach - nie potrafię nic z tym zrobić. Czyli mam cholernie duży problem, bo to naprawdę zaszło już stanowczo za daleko.

 

dodatkowo obligatoryjnie terapia i to jak najszybciej+ koniecznosć podbudowania Twojej samooceny.

Zastanawiałam się nad tym kilka dni temu. Tylko, że ja nie wiem gdzie i jak? przez ten miesiąc czasu kiedy straciliśmy ze sobą kontakt korzystałam z pomocy psychologa tylko jak widać to nie pomogło. Myślę, że mogłaby coś wskórać terapia gdzieś z dala od mojego domu i wszystkiego, co może mi się z nim kojarzyć. W jakimś ośrodku przez jakiś dany okres, z noclegiem, wyżywieniem, żeby się od tego wszystkiego oderwać. Odosobnić i stracić kontakt z resztą świata i skupić tylko na sobie. Nie wiem, nie orientuje się gdzie i czy w ogóle są takie placówki..

 

W tej sytuacji ryzykujesz nie tylko swoim zdrowiem psychicznym i fizycznym ale również życiem (pisałaś, że myślisz o śmierci).

Myślę to nic. Myśli pojawiają się codziennie. Wielokrotnie już chciałam sobie podciąć żyły, czy zeskoczyć z okna, bądź upić do nieprzytomności, mieszając to z tabletkami uspokajającymi. Z tym, że za każdym razem byli gdzieś obok moi rodzice, którzy starali się interweniować. Raz w kuchni złapałam z całej tej bezsilności, przepełniona furią, złością i wszystkim, co złe za nóż i chciałam się dźgnąć w brzuch. Skończyło się na pociętym delikatnie brzuchu i niestety.. draśnięciu nożem własnej mamy po ręce, która wpadła do kuchni w ostatniej chwili i zaczęła mi go wyrywać z ręki. Po tej sytuacji rodzice zadzwonili po pogotowie, które zabrało mnie na odział psychiatryczny. Odbyłam tak krótką rozmowę z jakimś lekarzem i na tym się skończyło. Uznał, że to chwilowe i nic mi nie dolega.. a szkoda, bo może jakieś tabletki, cokolwiek, by mi pomogły. Wielokrotnie też zdarzyło mi się siedzieć przy torach kolejowych i zbierać siły na to, by się rzucić pod pociąg. Nie miałam nigdy odwagi, choć próbowałam się przełamać alkoholem. Nie pomogło, i na (nie)szczęście skończyło się na liczeniu wagonów, wiadrem łez i chwiejnym krokiem do domu.

 

Odpowiedz sobie na pytanie czy wyobrażasz sobie przyszłosć z takim osobnikiem?

Oczywiście, że nie tyle, że z dnia na dzień coraz bardziej wydaję mi się, że chyba nie mam innego wyjścia, bo tkwię w ogromnej emocjonalnej pułapce z której nie jestem w stanie się wyzwolić..

 

Obie staramy się jakoś w tym wspólnie wspierać, ale rzadko się widujemy. Ja nie mogę wychodzić, ona też. Dużo rozmawiamy przez telefon, ale to wszystko

 

Dlaczego nie możesz wychodzić?

Bo mi zabrania. Właśnie jestem obecnie w pracy. Zaraz po powrocie 5 minut po wejściu do domu zadzwoni na telefon domowy, żeby sprawdzić, czy wróciłam. Dzwoni tak, co godzinę, dwie. Nawet gdybym chciała po kryjomu się gdzieś wymknąć - nie jestem w stanie. W przeciwnym razie będzie awantura, groźby, szantaże, wyzwiska. Boję się tego, bo nie raz już przez to przechodziłam, więc wolę po prostu temu zapobiec i już zostać w tym domu.. mimo, że bardzo chciałabym pójść do przyjaciół, znajomych. Od roku czasu nigdzie nie byłam. No jedynie przez ten miesiąc kiedy straciłam z nim kontakt udało mi się odżyć i wyjść gdzieś do ludzi, ale tak to nie..

 

On się nie zmieni. NIGDY. Może być jedynie gorzej. Masz tego świadomość?

Wiem.. zdaję sobie z tego sprawę, jednak gdzieś moja podświadomość, która jest już totalnie zmanipulowana chyba się jeszcze naiwnie łudzi, że będzie inaczej.. lepiej.. tak jak chcę.

 

Ellwe, dziękuję bardzo za odpowiedź.

Edytowane 27 Lutego 2014 przez Gość

[Ellwe]

pluszowy.miś, nie możesz powiedzieć, nie dam rady i koniec, to ode mnie silniejsze. Człowiek jest tak skonstruowany, że może nie zawsze samodzielnie, ale z pomocą innych osób, terapią a nawet jeśli zajdzie taka potrzeba lekami, jest w stanie wyjść z dołka. Ty masz ten plus, że pozostały Ci jaby resztki świadomości własnej wartości. Oczywiście takie całkowite odizolowanie się od kogoś kto owinął się wokół Ciebie jak bluszcz i najzwyczajniej w świecie Tobą manipuluje będzie trudne ale jak wspomniała vista, nie wyobrażam siebie, żebyś mogła z kimś takim założyć rodzinę.

 

-- 27 lut 2014, 13:46 --

 

Zaraz po powrocie 5 minut po wejściu do domu zadzwoni na telefon domowy, żeby sprawdzić, czy wróciłam. Dzwoni tak, co godzinę, dwie. Nawet gdybym chciała po kryjomu się gdzieś wymknąć - nie jestem w stanie. W przeciwnym razie będzie awantura, groźby, szantaże, wyzwiska. Boję się tego, bo nie raz już przez to przechodziłam, więc wolę po prostu temu zapobiec i już zostać w tym domu.. mimo, że bardzo chciałabym pójść do przyjaciół, znajomych. Od roku czasu nigdzie nie byłam. No jedynie przez ten miesiąc kiedy straciłam z nim kontakt udało mi się odżyć i wyjść gdzieś do ludzi, ale tak to nie..

 

Ku..a mać, za przeproszeniem, wiesz, że to podchodzi pod stalking?

 

Powiem krótko, jeśli potrzebujesz informacji, gdzie zasięgnąć porady odnośnie kroków, które powinnaś podjąć bądź informacji, gdzie możesz uzyskać pomoc w takiej sytuacji to śmiało możesz pisać na priv, napisz też jeśli to oczywiście nie problem skąd jesteś, wtedy łatwiej łatwiej będzie znaleźć coś blisko Twojego miejsca zamieszkania. Oczywiście sama musisz zacząć powoli działać, bo nikt za ciebie tego nie zrobi:) ale na pewno małe wsparcie się przyda.

 

-- 27 lut 2014, 13:57 --

 

Opisanie całej sytuacji na forum na pewno dużo daje, jednak nie powinnaś na tym poprzestawać.

[pluszowy.miś]

więć uciekaj i znajdz kogoś innego

Łatwo napisać i powiedzieć - trudniej zrobić kiedy tkwi się w takim emocjonalnym więzieniu..

 

Ku..a mać, za przeproszeniem, wiesz, że to podchodzi pod stalking?

Zdaję sobie z tego sprawę..

 

Powiem krótko, jeśli potrzebujesz informacji, gdzie zasięgnąć porady odnośnie kroków, które powinnaś podjąć bądź informacji, gdzie możesz uzyskać pomoc w takiej sytuacji to śmiało możesz pisać na priv, napisz też jeśli to oczywiście nie problem skąd jesteś, wtedy łatwiej łatwiej będzie znaleźć coś blisko Twojego miejsca zamieszkania. Oczywiście sama musisz zacząć powoli działać, bo nikt za ciebie tego nie zrobi:) ale na pewno małe wsparcie się przyda.

Dziękuję Ci bardzo, kochana. Odezwę się, ale pod wieczór.

[Ellwe]

więć uciekaj i znajdz kogoś innego

 

Ewakuacja konieczna, ale szukanie od razu kogoś innego to chyba nie najlepszy pomysł. Pchanie się w kolejny związek bezpośrednio po takiej traumie to trochę strzał w kolano moim zdaniem. Najpierw trzeba zbudować od nowa swoją samoocenę, bo inaczej jest sie łatwym obiektem dla kolejnych manipulatorów.

[pluszowy.miś]

więć uciekaj i znajdz kogoś innego

 

Ewakuacja konieczna, ale szukanie od razu kogoś innego to chyba nie najlepszy pomysł. Pchanie się w kolejny związek bezpośrednio po takiej traumie to trochę strzał w kolano moim zdaniem. Najpierw trzeba zbudować od nowa swoją samoocenę, bo inaczej jest sie łatwym obiektem dla kolejnych manipulatorów.

Nie, nie, ktoś nowy na pewno nie wchodzi w grę. Przypuszczam, że zanim komukolwiek bym zaufała - musiałoby minąć dużo czasu..

 

Swoją drogą, zawsze moim głównym problemem rozstania się z nim jest.. (wiem, to idiotyczne i paradoksalne) ..jest świadomość tego, że kiedy się z nim rozstanę - on prędzej, czy później znajdzie sobie kogoś innego, bardziej pokocha, może będzie lepiej traktował. Wbrew pozorom bywały między nami piękne chwile, a ja jestem bardzo sentymentalna i potrafię dużo wybaczyć w związku z czym często zapominam o tych złych rzeczach, puszczam je w niepamięć i wybaczam, a te dobre rozpamiętuje. I kiedy o tym pomyślę.. to mnie zżera. Chore. Boże jakie to wszystko jest popierdolone :C

[Ellwe]

świadomość tego, że kiedy się z nim rozstanę - on prędzej, czy później znajdzie sobie kogoś innego, bardziej pokocha, może będzie lepiej traktował

 

Kiedy się z nim rozstaniesz, to ty w końcu znajdziesz kogoś kto pokocha Ciebie naprawdę i nie będzie Cię traktował w ten sposób.

 

Jeśli ktoś jest takim człowiekiem jak ten ,,osobnik" (wybacz ale nie potrafię inaczej pisać o ludziach tego pokroju) to nie stworzy nigdy zdrowego związku, jakkolwiek jego potencjalna partnerka by się starała. Najzwyczajniej w świecie tego nie potrafi. Może po długiej, żmudnej terapii owszem, ale to już nie powinna być twoja brocha.

 

-- 27 lut 2014, 17:17 --

 

pluszowy.miś, wysłałam Tobie dwie wiadomości, tylko że mam je w dziale ,,do wysłania" mam nadzieję, że dotarły:)

[khaleesi]

pluszowy.miś, włos się jeży na głowie. Przeczytałam pierwsze zdania. Dziewczyno uciekaj od tego socjopaty!

[Ellwe]

kurcze trochę się martwię, bo pluszowy.miś, nie odzywa się od ostatniego postu a minął już tydzień

[khaleesi]

Ellwe, Cholera faktycznie chyba sobie nic nie zrobia dziewczyna.

[Ellwe]

khaleesi, napisałam do niej prywatną wiadomość gdzie może szukać pomocy psychologicznej itp. bo jak to przeczytałam to mnie cholera wzięła, że dziewczyna się tak męczy. Ale się nie odzywa. Też mam nadzieję, że sobie czegoś nie zrobiła

[khaleesi]

Ellwe, odczytała wiadomość?

[Ellwe]

Kurcze, nie wiem. Jak mogę to sprawdzić? Rzadko komunikuję się z kimś przez wiadomości prywatne na forum.