Spamowa wyspa

[Purpurowy]

Purpurowy, a no to dałeś jakoś radę bo myślałem że ktoś Cię zawiózł

Nie no, trza sobie jakoś samemu radzić.

[Purpurowy]

Jak ktoś potrzebuje dobrej nuty do ćwiczeń to polecam

[videoyoutube=0rAHrHd2lcw][/videoyoutube]

[Jurecki]

Purpurowy, Ty już sobie ćwiczenia to na jakiś czas odpuść i nigdy do takich intensywnych ćwiczeń nie wracaj bo jeszcze inwalidą zostaniesz

[Purpurowy]

Purpurowy, Ty już sobie ćwiczenia to na jakiś czas odpuść i nigdy do takich intensywnych ćwiczeń nie wracaj bo jeszcze inwalidą zostaniesz

No na razie sobie odpuszczę, a piosenkę tak tylko zapodałem jak by ktoś inny potrzebował.

[Jurecki]

Purpurowy, a to przy tej piosence trenowałeś?

[Purpurowy]

Purpurowy, a to przy tej piosence trenowałeś?

No dzisiaj z rana przy tej właśnie. Puściłem sobie i leciała w kółko.

[Jurecki]

Purpurowy, przy takiej muzyce można transu dostać.

Mnie na taki wysiłek teraz nie stać, nie chce mi się cholernie, po co się męczyć, no chyba że to daje przyjemność.

Przez pięć dni chodziłem na piechotę do miasta to jest jakieś 6-8 km ale to mi jakąś małą przyjemność sprawiało.

Po tych pięciu dniach to nogi mnie trochę bolały ale tak inaczej i wiedziałem z czego.

Bo jak ciało boli od nerwów to niech to szlak trafi

Przeszedł bym się ale musi być jako tako możliwa pogoda a nie deszcz i wiatr.

[Gość tosia_j]

ja lubie byc na silowni

jestem zgrzana umeczona i szczesliwa

[Jurecki]

tosia_j, a to masz swoje miejsce

Ja takiego teraz nie mam

 

Dobranoc

[Gość tosia_j]

dobranoc

[cyklopka]

Ḍryāgan, właśnie mi o to chodziło, że ktoś o żywej osobie się wyrażał jak o brudnym ubraniu, albo i gorzej.

[cyklopka]

Carica Milica, a bo czasem wspominasz o chłopaku swym. Czy on cię jakoś ciągnie w górę, czy sobie tak bytuje poza twoją chorobą?

[cyklopka]

Carica Milica, u mnie było inaczej, prawda, bo depresja wpływała na obraz związku, a kłopoty w związku na depresję.

[Purpurowy]

Mam bardzo bardzo bardzo (po stokroć bardzo) głupie pytanie...

Mam taki problem że boję się właściwie jednej, jedynej rzeczy, mianowicie rozmów telefonicznych.

Czy jest tutaj może jakaś dobra dusza, która zechciała by co jakiś czas pogadać i pomóc oswoić się z tym tematem?

Pytam tutaj, bo większość osób tutaj znam, więc łatwiej było by mi się przełamać.

Kiedyś rozmawiałem kilka razy przez telefon z osobą z forum, ale tak mnie to stresowało że zerwałem kontakt i aż mi głupio z tego powodu.

[Purpurowy]

Purpurowy, mam to samo. Nie wiem czy mam ochotę się przełamywać. Rozmowy telefoniczne źle mi się kojarzą. Korzystam jak muszę. Wolę napisać sms niż gadać (zaraz się zaczynam jąkać i w ogóle, albo milczę)

Rozumiem. Wiesz, bardzo chciałbym to przełamać, bo nie skorzystam z telefonu nawet kiedy trzeba. Np. jak trzeba się zapisać do lekarza, to łatwiej jest mi wsiąść w samochód, pojechać do przychodni, zapisać się i wrócić do domu, niż zadzwonić.

[Purpurowy]

Purpurowy, no ja w sumie też często tak robię :-) niektórzy tego nie rozumieją

I powiem Ci szczerze że ja też tego nie rozumiem, dlatego chcę to zmienić.

[cyklopka]

Purpurowy, ja też tak mam, jest bardzo niewiele osób, do których dzwonię, żeby pogadać, chyba że dwie. W pracy zawsze wolę, żeby ktoś inny odbierał, albo nawet coś przekazał w moim imieniu. Też wolę pójść gdzieś osobiście niż dzwonić. W sumie możemy się kiedyś wymienić telefonami.

[wieslawpas]

W ciągu jednego tygodnie zostałem wpędzony w nerwicę lękową. Zaczęło się w środę dwa tygodnie temu. Zepsuł mi się komputer na którym miałem ważne dane. Na dodatek komputer ten to narzędzie do prowadzenia firmy. Przeszyłem potężne stany lękowe tak że aż zbierało mi się na wymioty. Samo naprawianie komputera było kosmicznie stresujące. Jak jechałem motocyklem z instalką to mało nie potrąciło mnie auto. Dwa serwisy komputerowe nie dały rady naprawić laptopa. Ostatecznie naprawiłem go sobie sam wiedząc, że mogę popsuć bo najwyżej przeinstaluje system. Nie czułem radości z naprawienie. Byłem totalnie rozbity emocjonalnie. Przewrażliwiony na dźwięki, Roztrzęsiony. Pojawiły się niepokoje, ale na szczęsice przechodziły po kilku godzinach.

 

Ale później kiedy już byłem tak rozbity wydarzyło się coś jeszcze gorszego. Coś co było gwoździem do trumny. Rzecz w tym, że prowadze firmę i dokonuje około 1 0 transakcji tygodnowo.

Nie są to usługi abonamentowe. Żeby zarabiać muszę odpisywać na maile, Większość zapytań przychodzi do południa Na odziale dziennym na który teraz chodzę mogłem bez poblemu używać komputera od 10 :00 do 12:00. Zapisywałem się na tak zwaną siłownię. Siłownia polega na tym, że dwóch gości jeździ na rowerkach reszta siedzi na krzesłach. Ja w tym czasie odpisywałem na maile. Tydzień temu w piątek przyszła kierowniczka ośrodka i powiedziała, że nie mogę używać komputera. Strasznie się zdenerwowałem bo oznaczyło to dla mnie zablokowanie możliwości zarabiania ( a muszę zarabiać bo mam koszty i trzeba się za coś utrzymać). Zapytałem się jej jak by się czułe jakby ktoś zabronił jej przychodzić do pracy.

Ona odpowiedziała na to, że albo pracuję albo się leczę. Ta odpowiedź całkowicie wprowadziła mnie z równowagi. Po prostu wściekłem się bo nie jestem tak chory żeby nie móc pracować. Z drugiej strony nie mogę pójśc na chorobowe bo dostanę tylko 1200 zł z ZUS a mam koszty 3000 zł miesięcznie. Tak więc ja musze prowadzić tę firmę. To co się wydarzyło odebrałem jako zagrożenie dla swojej egzystencji. Na pewno emocjonalnie odebrałby to inaczej gdyby nie awaria komputera, która mnie rozbiła.

 

Później działo się co raz gorzej. Wieczorem na spacerze myślałem o tej sytuacji i wściekłem się. Dostałem takich nerwów, ze myślałem żeby dzwonić na pogotowie bo nie jestem w stanie na nogach wrócić do mieszkania. Na drugi dzień w sobotę rano dostałem napadu lęku, który trwał dwie godziny. Przez cały dzień myślałem o tej sytuacji komputerem. W niedzielę obudziłem się już z lękiem, który trwał już cały dzień. Później przyszedł poniedziałek, powinienm pójść na oddział, ale miałem w sobie tyle złości do tej baby, że jakbym ja zobaczyl to bym się wściekł i dostał strasznych nerwów. Od tej pory lęk towarzyszy mi cały czas. Nie śpię drugą noc bo lęk nie daje zasnąć. Prawnie nie jem. W czasie spacerów czuję lęk myślę sobie, że ten lęk to wszystko przez tę cholerną babe z ośrodka bo to ona wpakowała mnie w ten stan. Czasami wracam ze spaceru i czuje taką złość, silny lęk i napięcie, że nie idzie tego wytrzymać. Ten stan jest bardzo ciężki. Niesamowite cierpienie. Wszystko przez tą kurwę! Ta piepszona pizda zmarnowała pracę psychiatrów , którzy mie wyprowadzili na prostą.

 

Co dalej. Nie wiadomo. Do lęku nie jestem przyzwyczajony. Do tej pory miałem tylko napięcia, które nie wpływały tak dysfunkcyjne na życie. Lęk to inna sprawa, męczy, nie daje spać, cierpienie jest większe. Nie wiadomo jak długo będę z tego wychodził. Pół roku najmniej. I tak oto na odziale dziennym na którym powinienem dostać pomoc i poprawę zdrowia zostałem wykończony nerwowo.

[wieslawpas]

już tam nie chodzę.

[kosmostrada]

Dzień dobry!

 

Kto rano wstaje temu pan Bóg daje.... załatwienie wszystkiego przed deszczem.

Burość jak zwykle. Pies pełen energii wyciągnął mnie rano nad morze - myślę, chyba wie futrzak co robi, trza mu zaufać, że nie chluśnie.

Łyknęłam procha bólowego i krokiem sportowym żeśmy . Czułam jak mi terkoce w organiźmie produkcja endorfin.

[Purpurowy]

Cześć.

Nie ma to jak wkurzyć się z samego rana.

A teraz się zwijam dalej się wkurzać. Pa pa.

[nieboszczyk]

http://www.ckm.pl/lifestyle/cialo-po-smierci,7690,1,a.html

[Lusesita Dolores]

Carica

Póki co nic nie wskazuje na Twoja remisje hehehe

[Jurecki]

Dzieńdoberek

 

Zainstalowałem mojego poczciwego starego Windows Xp

[kosmostrada]

Piardł mi lapek, bo przetarł mi się kabelek zasilający i nie skończyłam posta. Ale obudziłam innego zakurzonego staruszka i mogę pisać dalej, ku zanudzeniu.

 

Po spacerze, zaróżowiona od chłodu, zmobilizowałam się i pojechałam na ryneczek. Oj ciężko było wsiąść do samochodu -dusiło mnie, słabość w nogach, ale się nie dałam. Nabyłam główny cel mojej wyprawy, czyli dynie - włoską i piżmową, tudzież inne ryneczkowe frykasy.

W drodze powrotnej zarejestrowałam młodego do okulisty ( jest się czym chwalić, bo tydzień się zbierałam ).

I jak już wszystko załatwiłam, chlusnęło.

Dlaczego to wszystko piszę, otóż jestem zadowolona i to z tak drobnych powodów. Zrobiłam wszystko co chciałam, przemogłam obolałość, lenistwo, lęki...

Pokawkowałam i teraz pichcenie z przyjemnością!

 

Kochani Chadowcy z uwagą Wasze refleksje czytam. W zasadzie duża część mojej terapii była poświęcona temu, żeby wykres moich nastrojów nie przypominał EKG zawałowca, tylko delikatną falę. Na ile oczywiście się da, dobrze jest próbować wpływać na przebieg swoich nastrojów. Jak przychodzi hipomania nie ładować się w nią z radością, próbować nie wkręcać się w euforię, ściągać lejce, a jak przychodzi dół, nie traktować tego jak końca świata i nie pogrążać się bardziej. Oczywiście jest mi łatwiej mając tylko spektrum Chad, ale jest i tak bardzo trudno, zwłaszcza nie wpadać w ekstazę nerwową. Bycie Zen nie jest moją naturą i ciężko pewne nawyki zmieniać, ciężko również stawać okoniem igraszkom mózgu. I ciężko nie uważać zwykłości za nudę. Ale już jest postępem widzieć pewne procesy i mechanizmy.

 

Miłego dzionka, sympatycznej pogody poniektórym zazdraszczam!