przesadne zmartwianie się?

[koszatniczka]

Witam, dawno nie pojawiałam się na forum, z powodu znacznego ustąpienia nerwicy. Żyję normalnie, bez ataków paniki, bez psychoterapii i farmakoterapii, co do niedawna było nie do pomyślenia. Skończyłam 2 kierunki studiów z bardzo dobrym wynikiem, a bywało, że bałam się zajęć, siedzenia na nich. Jednak od pewnego czasu (studiowanie 2 kierunków na raz mnie wyczerpało) nie mam energii do działania, brak mi uśmiechu, nie chce mi się spotykać z ludźmi a co najgorsze - zamartwiam się wszystkim na zapas. Mam kochającego chłopaka, jesteśmy razem od prawie 1,5 roku, wszystko układa się świetnie. Jednak ciągle zamartwiam się... Jego rodzice są rozwiedzeni, a więc prawdopodobnie nasz związek skończy się podobnie, ja jestem dość mocno religijna on zdecydowanie mniej- na pewno wywoła to w przyszłości konflikty, jak poradzę sobie z wychowaniem dzieci w wierze... On lubi pewien trunek wiec ja już widzę jak za kilka lat jest alkoholikiem i nasze życie jest zrujnowane...Albo że zostawi mnie i ja już nikogo nie poznam... Nie wiem dlaczego tak się tym zamartwiam, boję się że mam powód i tylko chcę uspokoić swoje "sumienie". Oboje kochamy się, codziennie rozmawiamy przez tel, widujemy sie jak tylko możemy, ufamy sobie, czujemy sie razem szczęśliwi, lubimy rozmawiać, spedzać razem czas itd.- można wymieniać dalej. Jednak ja uczepiłam sie tych kilku rzeczy i jak zacznę zastanawiać sie nad zwiazek nie wiem co zrobić Jeszcze jak mama powiedziała kiedyś- on nie chodzi do kościoła- to nie jest chłopak dla Ciebie ;/ zdanie rodziców jest dla mnie bardzo ważne i takie słowa mnie tym bardziej przybijają

[Gość]

Witam rozmawialas z chlopakiem na ten temat?moze od tego trzeba zaczac?to wasze zycie i problemy.

[koszatniczka]

oczywiście, cały czas rozmawiamy, jednak niestety ja wciąż mam jakieś nowe "problemy". Mam koleżanki, które mają podobne sytuacje do mojej i jak z nimi rozmawiam to twierdzą, że nic nie jest przesądzone, że trzeba myśleć pozytywnie, że jak do tej pory było dobrze to dlaczego miałoby się zepsuć, że w żuciu niczego nie da się przewidzieć.... Jednak ja wciąż mam jakieś problemy... co gorsza przez kilka tygodni o tym nie myślę a potem męczy mnie to przez tydzień, myślę, analizuję, podejrzewam że wynika to z nerwicy lękowej także muszę umówić się na spotkanie ze specjalistą...

[Gość]

koszatniczka, Tak zrób skoro az tak Cię to męczy nie mozesz stale chodzić nakręcona bo w końcu nikt tego nie wytrzyma.Sama się męczysz ze soba do tego.

Ps.masz fajny nick

[hania33]

koszatniczka

 

Masz racje , nerwica lekowa potrafi namieszać w naszym życiu, ja cały czas walczę.Nie pozwól by Twoje przyszłe życie upadło przez chorobę,

życzę Tobie wytrwałości i mniej zamartwiania się, chociaż ja również należę do takich osób. Powodzenia.

[Miro]

koszatniczka, Jeżeli chodzi o pewien trunek i Twoje obawy. Ludzie się zmieniają, ja przez 10 lat pracy byłem chodzącym "Wlewem Alkoholu" dzień w dzień, wieczór w wieczór, przyjmowaliśmy każdą ilość. Ledwo odszedłem z pracy koniec, ot tak sobie po prostu, nawet nie pamiętam jak alkohol smakuje i jak działa, tak już wiele lat...

[koszatniczka]

dziękuję za Wasze słowa :) coś w tym jest, że ludzie się zmieniają, choć ja sądzę że w moim przypadku problem leży we mnie. Zamartwianie się jest moja domeną, nie znoszę tego lecz te myśli obsesyjne krążą wokół mnie stale... okropieństwo...

[Gość pysiunia]

koszatniczka, Przesadne zamartwianie się, tragizowanie, widzenie przyszłości w czarnych kolorach to objawy nerwicy lękowej. Jak sama napisałaś - byłaś przemęczona jednoczesnym studiowaniem na 2-ch kierunkach. Teraz potrzebujesz relaksu, wyciszenia...

 

Sprawę wychowania dzieci po katolicku powinniście omówić teraz i dojść do wspólnego konsensusu, by rozwiać Twoje niepokoje i wątpliwości. Życzę spokoju ducha :)

[monk.2000]

To jak zetknięcie się myśli chrześcijańskiej z islamem. Albo konfrontacja rodzimej wiary z głosem misjonarzy. Konflikt światopoglądowy. Różnie może wyjść. Nie zdziw się jak pewnego dnia samej ci będzie nie po drodze z Kościołem. Tak samo on cie może "nawrócić" jak ty jego. Też nigdy bym nie pomyślał, że skończę jako sceptyk religijny. A tak otwarcie broniłem wiary i jak to się unosiłem z tym że bez wiary nie można żyć. Coś w tym prawdy jest, bo po jej utracie żyje się smutniej. Ale sam tego nie wybrałem.