depresja, myśli samobójcze :(

depression · 16 Grudnia 2012

Witam

Zacznę o tego , że jestem 20-letnia dziewczyną.

Nie wiem co się ze mną dzieje, ale od kilku lat mam chyba ciężką depresje. Od kilku miesięcy mam mysli samobójcze.

Mam wiele problemów których nie rozumiem i których nie potrafie rozwiązać. 4 lata temu dowiedziałam

się o swojej orientacji homoseksualnej. Nie do konca potrafie siebie zaakceptować z tym. Moja rodzina też nie za bardzo mnie akceptuje.

Zakochałam sie nieszczęsliwie, wyznałam miłość i zostałam odrzucona. Najgorsze jest to , że to miłość od pierwszego wejrzenia.

Ja tej osoby prawie nie znam , a nie moge zapomnieć. Trwa to już 1,5 roku a ja nie potrafie sobie przetłumaczyć , To może wydawać się

śmieszne co pisze ale taka jest prawda. Śledze wirtualnie każdy krok tej osoby i cierpie. Olałam swoje całe zycie.

Z tego powodu uzależniłam się od internetu,

przestało mi zależeć na szkole , przestałam się uczyć .

A przez cały czas dobrze się uczyłam. Nie mam już siły dłużej zyć.

Cały czas płacze a szczególnie wtedy kiedy kłade się spać. Nie chce mi się wstawac z łóżka .

Każda czynność którą musze zrobić męczy mnie.

Mam jeszcze inne problemy , że sama sobie planuje swoje zycie.

Wymyślam sobie swój własny świat.

Tęsknie za dzieciństwem , często zachowuje się jak dziecko pomimo tego wieku.

Czuje , że gdybym nie miała rodziny nie potrafiłabym sama żyć. Nie potrafiłabym niczego załatwić.

Zachowuje się bardzo dziwnie np: boje sie jechac w nieznane miejsce sama bo boje się , że się zgubie.

Gdy rozmawiam z kimś plącze mi się język.

Często mam w głowie kompletną pustke. Zapominam słów i nie potrafie nic powiedzieć gdy rozmawiam z kimś.

Czasami mam lęk przed ludźmi.

Mam jeszce taki jeden problem z moim ojcem. Otóż on nie wie o mnie. O mojej orientcji i o depresji. , nie wiem czy powinnam mu powiedzieć.

Od dziecka nie mieszkam z ojcem ale widzę sie z nim często , teraz mam z nim troche lepszy kontakt niz wczesniej. Bardziej mu zaczęło zależeć na mnie.

I bardziej się martwi o mnie. Nie wiem co zrobić. On widzi , że prawie zawsze jestem smutna. Ale nic nie mówi na ten temat. Czuje taki ciężar który z sobą nosze. Nie wiem jakby zareagował ale nie potrafie tak żyć okłamując najbliższe osoby. Nie wiem co zrobić ? I nie wiem co się ze mną dzieje czy to depresja czy może coś gorszego ?

16 Grudnia 2012

Zgłoś się do psychologa czy to do psychiatry..

niepojęta · 17 Grudnia 2012

Najlepszym rozwiązaniem będzie po prostu sprawdzenie tego.. Nie lekceważ, bo może być jeszcze gorzej, wiem na swoim przykładzie. Nie wstydź się tego, ważne, byś nie traciła wiary i jak najszybciej zareagowała. Na forum znajdziesz być może pocieszenie, wsparcie, ale nie wystawimy Ci diagnozy. Powodzenia :)

13 Lutego 2013

Nie wiem nawet jak i od czego tu zacząć, bo moje życie, choć proste to jest poplątane niczym gordyjski węzeł a osobowość tak nędzna, że aż żal mówić o tym.

Nie jestem młody, bo nie mam 20, 30 lat tylko aż 41. Dlaczego aż? Bo choć tak wynika z mojej metryki urodzenia to czuję się jak 80 latek.

Długo by trzeba wymieniać, co i dlaczego dlatego napiszę w skrócie: półsierota + DDD/DDA + FS + depresja +... i pewnie jeszcze parę innych rzeczy do tych plusów by się znalazło.

Do tej pory jakoś sobie radziłem z tym swoim nędznym życiem, choć dla wielu takie życie byłoby nie do zaakceptowania, ale ja to nie większość.

Wielokrotnie jednak sam widziałem różnicę w swoim życiu i życiu innych, ale przecież nie robiłem nic złego nie kradłem, pracowałem a że byłem inny?

Od dziecka mi to mówiono, więc przywykłem do tego. Przywykłem również do FS tłumacząc ją sobie tak jak mi to również mówiono w dzieciństwie ot "chorobliwa nieśmiałość".

Depresję, choć niezdiagnozowaną tłumaczyłem sobie gorszym dniem, smutkiem czy po prostu przygnębieniem, ale ile można?

Gdzieś "tam" obok mnie ludzie żyli cieszyli się i martwili, kochali i nienawidzili a ja po prostu istniałem patrząc na to życie jak przez jakąś szybę mówiąc krótko czułem, że życie mnie unika albo jak wielu z Was tutaj, że nie pasuję do tego świata.

Gdy trzy lata temu zmarł mój jedyny i najlepszy przyjaciel zostawiając dwójkę dzieci i żonę coś we mnie pękło, bo to przecież nie tak miało być?

On miał żyć, bo miał, dla kogo a nie ja, i od tej pory zacząłem myśleć o własnej śmierci, lecz nie tej naturalnej a tej z własnej ręki.

Nie było jednak zbyt wiele czasu na te rozmyślania, bo praca po 12/16 godzin na to nie pozwalała, więc dalej istniałem na zasadzie praca/sen.

Po kolejnym roku przez przypadek w zasadzie Kogoś poznałem, ale i to koncertowo spieprzyłem, bo bałem się, że... no właśnie typowe zachowanie przy osobowości unikającej to jedno a poczucie własnej wartości, a raczej jego brak to drugie.

Od tego momentu wszystko się zaczęło walić najpierw straciłem jedną pracę a dwa tygodnie później drugą, i choć szukam to na szukaniu się kończy, bo kto zatrudni takie zero jak ja?

Podobno w takiej sytuacji jak utrata pracy niejeden zdrowy sobie nieradzi a ja straciłem miłość, i pracę x2. Jestem nikim i niczym i nie, dlatego że tak uważam, ale dlatego że tak jest.

Co robić? Jak z tego wyjść? Pytam, choć przecież znam odpowiedź to leczenie i praca nad sobą tylko jak skoro jestem nikim, i nie mam nawet dość odwagi by chwycić telefon i gdziekolwiek zadzwonić by prosić o pomoc?

Dla mnie jedynym wyjściem jest śmierć i nie wyobrażam sobie innej możliwości. Te kolejne myśli o śmierci pojawiły się już jakiś niespełna rok temu, ale jeszcze jakoś udawało mi się je odganiać dzisiaj już nie.

Mało tego, bo choć wiem, że to głupie to dzisiaj już sam dążę do śmierci. Co robię?

Raz raczej nieświadomie, (choć kto wie?) zjadłem całe opakowanie tabletek A... w sumie 30 szt., co oczywiście nie mogło doprowadzić do śmierci a ostatnio dwa razy w przeciągu 6 dni spuściłem sobie drogą małoinwazyjną (igła) łącznie 1500ml krwi.

Dlaczego? Pragnienie śmierci to jedno a drugie to jednak próba ratowania siebie.

Jak można niszczyć własnego siebie a jednocześnie nazywać to ratunkiem? Otóż tak sobie ubzdurałem w swojej łepetynie, że jeśli to zrobię i gdzieś stracę przytomność to ktoś wezwie pomoc. Tam może znajdzie się jakiś prawdziwy lekarz, który będzie na tyle dociekliwy by dostrzec w moim zachowaniu coś jeszcze niż tylko utratę przytomności i... już dalej wszystko się potoczy automatycznie.

Niestety te 1500ml to za mało bym stracił przytomność, to nawet za mało bym czół się jakoś gorzej. Cały czas jednak nie mogę przestać myśleć by w takim razie wylać z siebie kolejne 750ml, lecz tu pojawia się obawa.

Z jednej strony chcę śmierci a z drugiej boję się, że może na czas nie zdążę usunąć igły i faktycznie zejdę z tego świata.

Czy faktycznie już tak źle ze mną, że zachowuję się jak desperat? Czy jest jakaś szansa jeszcze na ratunek tak pokręconego człowieka i czy to ma w ogóle sens?

Może jednak lepiej pokonać ten jakby na to nie patrzeć lęk przed śmiercią i przemęczyć się przez te parę godzin w wersji pesymistycznej i już nie męczyć się dłużej?

Przecież ja tak na dobrą sprawę musiałbym się uczyć życia na nowo, lecz czy to w tym wieku ma sens i jest możliwe?

Gdy tak czytam posty ludzi dotkniętych "tylko" depresją a którzy zmagają się z nią przez kilka, a czasem i kilkanaście lat i to przy wsparciu rodziny, znajomych i mają dość... to ja nie widzę w swoim przypadku żadnej szansy na zmianę.

Po co mi takie życie gdzie jestem lub będę tylko kulą u nogi innych i to jeszcze jak się tacy znajdą? I jak, jak dalej naprawdę żyć, gdy brak już sił na cokolwiek?

Iść gdzieś, zaszyć się i odejść z tego świata w spokoju to moje jedyne marzenie gdyby jeszcze tylko okiełznać ten strach przed śmiercią i tym, co po niej to nie chcę naprawdę już nic więcej.

Niosący_światło · 13 Lutego 2013

Cześć kobir!

Jestem człowiekiem, który lubi i umie pomagać.

Zaczną od tego, że widzę u Ciebie chęć życia. Jest to Twoja naturalna potrzeba. Przechodzisz ciężki "okres" w życiu, być może całe życie dla ciebie wygląda na takie "ciężkie". Współczuję Ci. nie chciałbym znaleźc się w takim miejscu, jak Ty.

Ale własnie, skupmy się na tym, że jest to miejsce, w którym trwasz dziś, wczoraj, rok temu, ale nie określa to kim tak naprawdę jesteś. Ciężkie dzieciństwo, problemy: to wszystko zepchnęło Cię w pozorny kozi róg. Ale skoro przedstawiasz nam swoją sytuację, to masz świadomosc tego, że jest nienormalna. Mimo, że trwa od lat, ty jej nie akceptujesz. To własnie mi w Tobie zaimponowało i myślę że Tobie też może to imponować. Walczysz. To jest cień walki, którą podjąłeś. Oczywiście do walki potrzeba sił. Dużo sił. A napędem takich sił jest radość, duma z tego, żep o prostu istniejemy i nie ma nikogo takiego jak Ty.

Zauważ, że po świecie stąpa wiele osób upośledzonych na umyśle i na ciele-

Ty jesteś obdarowany. Opisując swoja styuację użyłeś wielu słów i określeń, których niektórzy nie pojmą lub nie są w stanie sformułować.

Nie czaruję Cię teraz- To są fakty. Jesteś szczęściarzem. Nie ganię Cię za to, że tego nie doceniasz, bo tak łatwo jest się pogubić, szczególnie z takim bagażem.

Jednak przez trening możesz dojść do prawdziwego szczęścia.

Chcesz przez chwilę poczuć się szczęśliwy?

Usiądź, zrelaksuj się. Włącz przyjemną muzykę i poszukaj w sobie świadomości, że jesteś zdrowy na umyśle i na ciele, poczuj wdzięczność za to.

Te uczucia są w Tobie, więc nie będzie dużego problemu z ich znalezieniem, potrzeba chwili czasu.

To takie krótkie ćwiczenie, które pokazuje Ci, że naprawdę mozna czuć się dobrze. Jeśli zechesz je wykonać i zauważysz chociaż chwilowy efekt, daj znać- zaproponuję Ci więcej.

Bardzo Ci kibicuję!

Pozdrawiam i trzymam kciuki!

13 Lutego 2013

Dziękuję Ci za odpowiedź, bo prawdę powiedziawszy nie liczyłem na żadną.

To nie jest pierwsze forum, na którym szukam pomocy, lecz zwykle a przynajmniej ja mam takie odczucie ludzie, choć próbują pomóc to, gdy poznają więcej szczegółów to odpuszczają.

Może gdybym skłamał i napisał, że mam 20 lat patrzyliby bardziej przychylnie, ale ja nie widzę powodów by kłamać i nie chcę kłamać.

Większość ludzi, jeśli w ogóle daje rady typu "idź do psychiatry", "dzwoń na pogotowie" albo "dzwoń na jakiś telefon zaufania" tyle tylko, że choć ja wiem, że to byłoby najlepsze rozwiązanie nie potrafię tego zrobić, a tego ludzie z kolei zrozumieć nie potrafią no, bo jak to, w czym problem? Ale dla mnie jest to naprawdę problem.

Ludziom się wydaje, że skoro nie zadzwonię tam gdzie mówią, nie pójdę tam gdzie mówią to znaczy, że tak naprawdę ja nie chcę pomocy, bo jej nie potrzebuję a tylko ot tak dla jakiegoś żartu piszę, lecz to naprawdę żadnym żartem nie jest.

To, co robię z pewnością dla wielu wydaje się głupie a może i nawet dziecinne, lecz dla mnie wydaje się to jedyną drogą. Dasz wiarę temu, że choć zdarzyło się i tak, że ktoś proponował pomoc na zasadzie "to w takim razie podaj adres a ja zadzwonię w twoim imieniu" ja ją odrzuciłem? Nie wiem, dlaczego chyba z powodu jakiegoś lęku przed czymś, co nazwałbym - przecież ja nie jestem wart, nie zasługuję na jakąkolwiek pomoc, jestem nikim i jestem niczym, więc dlaczego ktoś miałby mi pomagać?

Z tego samego powodu zapewne gdyby doszło do zawału nie wezwałbym pomocy, bo, po co? Przecież komuś innemu, komuś, kto na to zasługuje ta pomoc może być bardziej w danym momencie potrzebna?

Wiem, że moje rozumowanie jest, co najmniej dziwne a może nie dziwne? Może jest ono typowe? Sam już nie wiem, wiem natomiast, że bez utraty, co najmniej przytomności tej pomocy bym nie wezwał a po jej utracie tym bardziej.

Kiedyś ktoś mi napisał tak: "Przeraża mnie twoje poczucie własnej wartości a raczej jego brak (...)" i ja sobie jednak z tego dobrze zdaję sprawę.

Zdaję sobie sprawę też z tego skąd to się wzięło, ale nic z tym zrobić nie mogę, bo na mnie nie działa większość metod, które działają na innych.

Oczywiście spróbuję tego, co i Ty mi radzisz, lecz obawiam się, że i tu potrzeba, choć odrobiny wiary w to a ja już w nic nie wierzę.

Chciałbym móc jednak w coś uwierzyć, lecz w moim przypadku by tak się stało musiałoby się jednak coś stać, co pozwoliłoby uwierzyć. To takie zamknięte koło, z którego również zdaję sobie sprawę tylko nie potrafię się z niego wyrwać.

Nie wiem, co Ty nazywasz szczęściem, bo dla mnie szczęściem jest tak naprawdę niewiele tylko, że tego niewiele nawet nie mam.

Wielokrotnie też słyszę takie słowa, że nie doceniam tego, co mam, bo mam życie, że inni chorzy z wyrokami śmierci mają gorzej, bo oni chcą żyć i to życie szanują, a ja nie.

Na początku próbowałem to ludziom tłumaczyć, bo sam kiedyś udzielając się w hospicjum miałem z takimi ludźmi do czynienia i wiem z pierwszej ręki, dlaczego jedni ludzie chcieli żyć a inni nie, ale te argumenty nigdy do nikogo nie dotarły.

Jakie to argumenty to myślę, że wiesz, bo każdemu człowiekowi do życia prócz wody i jedzenia potrzeba czegoś jeszcze.

Gdy do człowieka dociera, że przez to, czym i kim jest stracił tak wiele i to bezpowrotnie, bo przecież na wszystko jest odpowiedni czas i pora to naprawdę przestaje dostrzegać sens dalszego istnienia. Jak nad tym zapanować? Jak to pokonać?

Mówią, że trzeba wtedy rozliczyć się z przeszłością i zacząć żyć od nowa tylko czy ktoś to naprawdę potrafi? Czy można ot tak wymazać z pamięci nie tylko te złe chwile, ale i te dobre? Te, które chce się pamiętać do końca życia?

Ja już naprawdę nic nie wiem gubię się w tym wszystkim i motam strasznie, a choć nadziei mi brak to chyba pozostało coś, co jednak każe mi w jakiś sposób jeszcze trwać w tym wszystkim, bo gdyby przecież nie to nie pisałbym tego teraz.

Pozdrawiam

13 Lutego 2013