[POEZJA] Spotkałam w tłumie człowieka

[New-Tenuis]

Spotkałam w tłumie człowieka

Po drugiej stronie ulicy

Spoglądał na mnie przez lustro

Zachowaj to w tajemnicy!

 

Spotkałam w tłumie upiora

Spoglądał na mnie z uporem

Ja byłam ze strachu chora

Przyćmiona tęczy kolorem

 

Spotkałam w tłumie istotę

Związane były jej ręce

Na szali niosła swą cnotę

Krążyła w wiecznej udręce

 

Spotkałam w tłumie człowieka

Myślałam, że się zatrzyma

Lecz czas w klepsydrze uciekał

Odszedł i czyja to wina

[L.E.]

New-Tenuis, dobre, na prawdę dobre.

Zwykle jak ktoś tu wrzuca swoje wiersze, to zwracam głównie uwagę na emocje, nie na warsztat. Za to u Ciebie jest to fajne, że ten wiersz jest na prawdę dobrze napisany - rym, sens, przekaz, metafory

Niestety ostatni wers mi jakoś tam nie brzmi.

Ale poza tym jest pięknie

[shinobi]

Bardzo mi się podoba. Jestem Twoim fanem od czasu "Bolą mnie ręce..."

[New-Tenuis]

shinobi, dzięki

L.E., już z rytmem miałam problemy o 4 rano.

[beztwarzy]

New-Tenuis, nie słuchaj. Moim zdaniem ostatni wers ma "nie brzmieć", inaczej wiersz byłby schematyczny jak 99% poezji współczesnej. Jeśli ktoś uważa, że ten wers nie pasuje, to nie odbiera przekazu, a jedynie czyta treść. Na wagę złota jest inność i przekaz, bo poezja to nie rzemiosło. Nie pozwól nikomu zmienić pisania w pracę, albo w naukę, tylko bądź sobą jak dotychczas. Do mnie trafiają Twoje wiersz, a niewiele rzeczy mnie wzrusza :)

 

L.E., możesz mnie znienawidzić, ale dla mnie każdy jest indywidualnością. Nie poprawia się sztuki.

[refren]

Też mi się podoba, skojarzyło mi się z jedną piosenką Cohena, bo też w niej ktoś ciągle kogoś spotyka i podobną masz lekkość. Może masz zadatki na tekściarę. Wklejam tłumaczenie na polski.

 

Nauczyciele (teachers) - L. Cohen

 

Spotkałem raz pewną kobietę

O włosach najczarniejszych w świecie

- Czy jesteś nauczycielką serca?

- Tak, ale nie dla ciebie!

 

Dziewczynę znów spotkałem potem

Jej włosy były szczerozłote

- Czy jesteś nauczycielką serca?

Odrzekła miękko: Nie

 

Aż w jakimś zatraconym miejscu

Natknąłem się na pomyleńca

- Idź za mną – rzekł ów mądry człek

Lecz zaraz przepadł gdzieś

 

Poszedłem do szpitala, w którym

Nie było chorych ani zdrowych

Gdy w nocy wyszły pielęgniarki

Ja już nie mogłem chodzić

 

Przyszedł ranek i południe

Ostry skalpel chirurgiczny

Leżał sobie przy obiedzie

Obok mojej srebrnej łyżki

 

Przez pomyłkę dziewczyn parę

Weszło w moją świeżą ranę

- Czy jesteście nauczycielkami serca?

- Uczymy pękać serca stare

 

Zbudziłem się, gdy przyszedł świt

Zniknęły siostry, szpital znikł

- Mój Boże, czy cierpiałem dość?

- Dziecko, została z ciebie kość

 

Jadłem, jadłem, jadłem, jadłem

Jadłem dużo, co popadło

- Ile płacę za to wszystko?

- Zapłacisz później nienawiścią

 

Znienawidziłem wszystkie miejsca

Wszystkie twarze i zajęcia

Ktoś zapytał, czego chcę

Pragnąłem, by ktoś objął mnie

 

Obejmowały mnie kobiety

Później robili to faceci

- Czy ma namiętność jest doskonała?

- Nie, jeszcze musisz się postarać

 

Byłem przystojny i zwycięski

Znałem słowa każdej pieśni

- Czy mój śpiew wam się podoba?

- Znowu pomyliłeś słowa

 

Kim są ci do których mówię

Kim są moi spowiednicy?

- Czy jesteście nauczycielami serca?

- Uczymy stare serca ciszy

 

Czy już odrobiłem lekcje?

Nie chcę ich odrabiać wiecznie

Wszyscy wybuchnęli śmiechem

- Czy odrobiłeś lekcje?

- Czy odrobiłeś lekcje?

- Czy odrobiłeś lekcje?