Osobowość narcystyczna

[Storożak]

Hmmm...mogę spróbować, choć szczerze mówiąc już sam pomysł budzi we mnie niepokój...

[leptosomatyk]

A Twoja coś mówiła?

 

Na pierwszej sesji jak twierdziłem, że to może być narcyzm lub borderline, to się ze mną nie zgadzała. Z kolei na trzeciej sesji wróciła do tego tematu, mówiąc, że być może miałem rację, a teraz proszona o diagnoze, nie chce jej podać. Generalnie jeśli chodzi o moją terapeutkę jest to osoba zbierająca same fantastyczne opinie. Występująca też w regionalnej telewizji czy radio (Ludność miasta TOP 5 w Polsce). Ludzie pozbawieni sensu życia i pogrążeni w beznadziei, wychodzą przy niej na prostą. Biją drzwiami i oknami (trzeba się zapisywać z coraz większym wyprzedzeniem). To wszystko mimo bardzo młodego wieku i bycia w trakcie certyfikacjii, w związku z tym, wróżę jej świetlaną przyszłość, ale tak naprawdę martwi mnie to wszystko, bo oznacza to, że jestem chyba nieuleczalny. Od kiedy zacząłem terapię czułem się coraz gorzej. Pojawiły się bardzo poważne myśli samobójcze, poczucie beznadziei, chęć dokonania jakiegoś zamachu czy morderstwa, kompletny brak radości ze spotkań ze znajomymi, ciągłe wybuchy płaczu i niekontrolowanej agresji. Najgorsze i tak, jest te uzależnienie od terapeutki. Czuje się jak 16 letni gówniarz, platonicznie zakochany w swojej nauczycielce. On może przyjść z kwiatami i paść przed nią na kolana, a ona i tak spojrzy na niego z politowaniem. Ehh, czasami cholernie żałuje, że w ogóle zacząłem tą terapię.

[vifi]

leptosomatyk, nie staraj się tak o wyciągnięcie diagnozy, bo ona wcale nie jest najważniejsza podczas terapii i często w ogóle nie jest podawana.

Ludzie pozbawieni sensu życia i pogrążeni w beznadziei, wychodzą przy niej na prostą

Tylko na co ci ludzie są chorzy? Jednym pomaga taka pomoc, a drugim inna. Wydaje mi się że zwykle terapeuci mają jakąś swoją grupę docelową, z którą sobie najlepiej radzą. Poza tym narcyzm - jeśli rzeczywiście go masz (nie mówiąc już o borderline) leczy się raczej dłużej niż depresję, czy jakąś beznadzieję.

Zakochania w terapeutce się zdarzają. Bezpieczniej jest brać starsze

[Gość]

leptosomatyk, Diagnoza nie ma znaczenia. Wszystko leczy się terapią, dostosowując się do tego, na co uskarża się pacjent.

[Storożak]

Ja chodzę na Kopernika i to jest raczej terapia analityczna. Nie wiem, czy nie powinnam zmienić, bo ponoć w takich zaburzeniach lepsza jest poznawczo - behawioralna, no ale tu mam za darmo. A chodzę już prawie 1,5 roku, choć poszłam z czymś całkiem innym. Wyszło w praniu

[leptosomatyk]

A ile już chodzisz do niej na terapię? Narcyzm podobno się leczy długoterminowo co może oznaczać że nawet całe życie trzeba chodzić do terapeuty

 

Na terapię chodzę od kwietnia. Może trwać całe życie? To chyba setki tysięcy zlotych musiałbym w sumie na to przeznaczyć.

 

 

 

Diagnoza nie ma znaczenia

 

Dla mnie ma, ponieważ chce wiedzieć z czym mam do czynienia. Jeśli rzeczywiście jest to narcyzm czy inne zaburzenie osobowości, to chyba lepiej podać sobie ręke i podziękować za współpracę, bo walczyć i szarpać się z tym przez lata, nie mam zamiaru.

[DelRey25]

leptosomatyk, źle główkujesz kolego. Najpierw zadaj sobie pytanie czy i jak bardzo chcesz się zmienić. Wielu narcyzów tak naprawdę nie czuje potrzeby zmiany, bo wg nich wszystko jest ok. Problem oczywiście pojawia się dopiero wtedy gdy dopada nas depresja lub w naszym życiu dzieje się coś złego.

 

Jeśli chodzi o diagnozy to z doświadczenia wiem, że lepiej jest gdy psychoterapeuta od razu tego nie mówi. Lepiej poczekać kilka miesięcy i wtedy poinformować pacjenta. Dlaczego? Proste. Pacjenci bardzo utożsamiają się z diagnozą, a to przeszkadza w leczeniu. Nie jest tak zawsze, ale jeśli chodzi o zab. os. to jest to niestety nagminne. Powiem Ci coś ciekawego. Gdy ja usłyszałem diagnozę NPD byłem w szoku, bo jak większość podejrzewałem BPD. Z jednej strony nawet się cieszyłem, bo hmm narcyzm to lepsze niż cokolwiek innego. Dopiero później kiedy zacząłem kojarzyć fakty i wszystko łączyć w całość spadł na mnie jakiś grom. Byłem kompletnie zdruzgotany i załamany. Do tego po zrobieniu researchu w necie poczułem, że w sumie lepiej od razu rzucić się pod pociąg, bo przecież jestem 'złym człowiekiem'. Nie tędy droga. Tym bardziej gdy czytałem, że leczenie trwa latami i nikt tak naprawdę nie wylecza się w 100%. Owszem, tak właśnie jest. Wszystko jednak zależy od głębokości zaburzenia (to już oceni terapeuta). Trzeba przede wszystkim zaakceptować fakt, że dążysz do polepszenia funkcjonowania, nie do wyleczenia. Takich dobrze funkcjonujących narcyzów jest mnóstwo. Bierz też pod uwagę to, że będąc zdiagnozowanym możesz lepiej siebie zrozumieć i jesteś bardziej skłonny do modyfikacji swoich zachowań. Może to zrobić małą lub dużą różnicę, ale moim zdaniem to jednak plus.

 

Co do Twojego zakochania. To jest coś o czym musisz porozmawiać z terapeutką. Inaczej równie dobrze od razu możesz przerwać terapię.

[Storożak]

DelRey25, wiem o czym mówisz. Miałam dokładnie to samo kiedy usłyszałam diagnozę - 2 dni z życia wzięte. Tzn. sama tą diagnozę zaproponowałam albo BPD, ale kiedy się potwierdziło i poczytałam trochę w necie, to nie mogłam uwierzyć, że mogę być "takim potworem"!!! Cały czas mi z tym ciężko, to dopiero tydzień. Mam nadzieję, że da się wyjść na jakąś prostą, tym bardziej, że ja nie mam tendencji do gardzenia ludźmi, jak większość osób wypowiadających się w tym wątku.

[Gość]

DelRey25, tym bardziej, że ja nie mam tendencji do gardzenia ludźmi, jak większość osób wypowiadających się w tym wątku.

 

Mogą się pojawić takie wypowiedzi dlatego, że pojęcie narcyzm kojarzone jest z samouwielbieniem ..a taka postawa rodzi negatywne odczucia.

 

Jak tam eksperyment?

[Storożak]

Nie, ja tylko widzę co ludzie piszą. Wiele wypowiedzi było na temat gardzenia rodziną, innymi ludźmi, kobietami. Ja nie odczuwam tego aż w takim stopniu. Mam taki stosunek do takich ludzi, że tak powiem, prostych.

 

Co do eksperymentu - no lipa oczywiście. Rozpędziłam się tak, że 6 godzin sprzątałam 40 metrowe mieszkanie, bez mycia szafek w środku :/ No może to, że nie poprawiałam po dzieciach w ich pokoju (a są małe), tylko tam gdzie nie dotarły.

[Gość]

Kamaja, A już myślałem, że mam do czynienia z perfekcjonistką na każdej płaszczyźnie..

[Storożak]

beladin, mam nadzieję, że nie :)

[leptosomatyk]

Wielu narcyzów tak naprawdę nie czuje potrzeby zmiany, bo wg nich wszystko jest ok

 

Zgadza się, tak naprawdę nie chcę się zmienić, chcę dojść do wszystkich rzeczy o których wcześniej pisałem (władza, kariera, bogactwo, prestiż, kobiety) za wszelką cenę. Moim celem nie jest bycie przeciętniaczkiem, zarabiającym 1500 miesięcznie z wynajętym dwupokojowym mieszkankiem i żyjącym z przeciętnej urody kobietą. Większość ludzi oczekuje od terapii, tego , że zaakceptuje aktualny stan rzeczy, podwyższy sobie samoocenę, będzie mieć lepsze samopoczucie i po prostu będzie szczęśliwa. Ja nie muszę być szczęśliwym, ważne żeby być człowiekiem sukcesu, choćby pogrążonym w depresji, uzależnionym od kokainy czy rozbijającym cudze małżeństwa, ale zawsze człowiekiem sukcesu.

[DelRey25]

Jaki w takim razie jest cel Twojej terapii?

[my_name]

leptosomatyk, wydaje mi się, że jednak liczysz na to, że kiedy będziesz miał to wszystko będziesz szczęśliwy. Bo inaczej po co Ci to? I nie trzeba być narcyzem, żeby osiągać sukcesy

[leptosomatyk]

Jaki w takim razie jest cel Twojej terapii?

 

 

Od samego początku, nie miałem wyznaczonego celu. Poszedłem bo czułem, że coś jest ze mną nie tak, a właściwie wszystko.

[Storożak]

dostałem depresji narcystycznej... gdyby ktoś chciał wiedzieć co to, to znalazłem opis na... http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/d ... yczna.html

 

Pasuje

[Storożak]

lochfyne, raczej nie przez cały czas, kiedy mam dobry okres (dobre relacje z ludźmi, jakieś sukcesy), wpadam w momenty euforii i ogólnie całkiem nieźle sobie radzę.

[Storożak]

Kiedy często widuję się z przychylnymi dla mnie ludźmi, to jest lepiej, ale chwile później, gdy jestem sama, zaczynam znów czuć tą pustkę i smutek tak, że sobię nie radzę. Też tak masz?

[leptosomatyk]

Ehh... ja chyba też, mam tą depresję narcystyczną. Jeśli chodzi o kontakt z ludźmi, to kiedyś bardzo lubiłem się spotykać z innymi. Jarałem się każdą domówką, spotkaniami w plenerze itp. Jakiś rok temu entuzjazm zaczął opadać, już się tak nie nakręcałem, ale jeszcze sprawiało mi to przyjemność. Obecnie coraz bardziej mam na to wyjebane. Nie chce mi się spotykać z kolegami, pieprzyć o głupotach, chodzić z przyklejonym uśmiechem i udawać, że interesuję mnie co mają do powiedzenia. Zmuszam się do kontaktu z nimi, bo nie chcę być odludkiem i chcę mieć okazję do poznania jakieś dziewczyny np. na imprezie, na którą oczywiscie, nie mogę się wybrać samemu, bo czułbym się niekomfortowo, no i jak laski widzą, że masz znajomych to też, jest plus. Jeśli chodzi o zżycie z kolegami, czy radość ze wspólnego imprezowania , to równie dobrze mógłbym tam pojechać z postaciami wyciętymi z kartonu. To są tylko statyści mojego życia.

[Storożak]

leptosomatyk, to po co Ci dziewczyna? Laskę sam sobie zrobisz

 

Ja oczywiście też w samotności muszę mieć zajęcie. Chociaż nie zawsze film czy książka potrafią zagłuszyć tą moją pustkę :/

[Storożak]

lochfyne, taaaa, ponoć trzeba sobie ostatnie żebra wyciąć, no chyba, że już to zrobiłeś

[majmana]

Mnie w tym całym zaburzeniu najbardziej dobija to, że kiedyś potrafiłam sobie postawić ambitny cel w życiu i bardzo fascynujące, ciekawe było osiąganie tego celu. Miałam wtedy tyle energii, chęci do działania, pasji, nic nie mogło mnie powstrzymać. No i przyszedł ten moment kiedy uświadomiłam sobie, że niezależnie od tego co osiągnę i jak wielkie to będzie i to i tak będzie to dla mnie 'za mało'. Niezależnie od tego co osiągnę i co zrobię i jak bardzo będę się starała być najlepsza we wszystkim to i tak nie będę się czuła wartościowa, że zasługuję na miłość, nie będę siebie szanowała. I teraz jak już jestem tego świadoma, to nie mogę się zmotywować do robienia czegokolwiek, nie mam nawet siły wstawać rano z łóżka i wykonywać codziennych czynności, no bo po co, skoro nie mam marzeń, celów, a jedyny sposób na odczuwanie radości i przyjemności to osiąganie ambitnych celów. A przecież nie ma wystarczająco ambitnych celów, bo każdy cel to i tak za mało, Wszechświat to za mało. Ludzie z mojego otoczenia mówią, że tak dużo osiągnęłam w życiu, a ja wiem, że mogłabym dużo dużo więcej ale mi się już nie chce, nie mam siły żeby się zmotywować do czegokolwiek. Wy też macie podobny problem, czy tylko ja tak źle to znoszę? Macie jakiś sposób żeby sobie z tym choć trochę poradzić?

[NNN]

Ja czasami zastanawiam się nad tym co udało mi się osiągnąć i zdarza mi się odnieść wrażenie, że od pewnego czasu stoję w miejscu. To uczucie jest strasznie przygnębiające, zaczynam postrzegać siebie jako nieudacznika, ale to tylko mnie nakręca i znowu idę do przodu :)

[wel2]

nigdy nie brałam pod uwagę że mogę mieć narcystyczne zab. ale takie mi dali po czterech konsultacjach na oddziale 7F.

nie wiedziałam że tak wątek istnieje, ale jak wypłynął to już czytam od początku i może się jakoś odniosę.

 

mam jakiś talent plastyczny ale go raczej nie rozwijam. Ostatnio nie jestem w stanie znieść tego że mam tak mało doświadczenia w rysunku, że te pierwsze kreski wyglądają tak ślamazarnie. A wiadomo że rysunek nabiera kształtu dopiero po jakimś czasie ... no ale nie mam siły na takie siłowanie się. Ostatnio chciałam zrobić komuś prezent, ale nie zniosłam tego że to jest tak brzydkie i nie wierzyłam w siebie że dam radę to pięknie udoskonalić.

Bardzo nie wierzę siebie- okropnie. Nie daje sobie szansy, nie mam cierpliwości, wyrozumiałości do siebie. Tzn. w bardzo małym stopniu.

Ale też wszystko zależy od okresu w moim życiu. Różnie bywało ale generalnie nie jestem w stanie kompletnie sprostać swoim oczekiwaniom.

 

ech nie wiem czy odnoszenie się do wszystkiego co tu pisze ma sens, takie monologu to nikt nie przeczyta

 

majmana, też siedzę w domu :-( bez pracy bez znajomych.

Ja nigdy nie osiągnęłam niczego. bez wykształcenia, w pracy popychadło.

 

po świętach sobie obiecałam że będę wysyłać CV

jak sobie dziś spacerowałam to sobie myślałam że nie ma znaczenia czy mnie leki otępią czy nie. Że i tak żadnej wartości dla świata nie mam. Że wystarczy jeśli będę miała jakąś pracę i potrafiła utrzymać mieszkanie to będzie sukces i po prostu życie. Może nie będę miała zbyt długiej przyszłości bo się zabiję kiedyś, bo wątpię w to że ja sobie dam radę w życiu.