Ataki (jak wyglądają, jak sobie radzimy)

[hania33]

nerwa, jeżeli taki Twój wybór , wracaj...będziesz szczęśliwsza..

 

-- 01 paź 2013, 09:58 --

 

nerwa, Ale wiesz , napisze szczerze taka prace , jak Ty masz ja bym chciała...tylko się nie gniewaj

 

-- 01 paź 2013, 10:00 --

 

Czytalam wczoraj o zatrudnieniu w Polsce ,,nie ma szans

[nerwa]

hania33, ja wiem, kazdy mi to mowi :) tzn. prawie kazdy, bo sa ze 2 osoby ktore maja podobna sytuacje co ja (jedna jest w Holandii), i tak samo, nie jest w ogole szczesliwa, czuje sie zle itd. A z boku tez by wygladalo, ze fajna praca, pieniadze sa itd.

Ja w kazdym razie neidawno doszlam do wniosku, ze moze i super praca, ale jak widac - nie dla mnie :) I ze glupia bylam, ze jak ludzie tak mowili, to bralaam to do siebie i zostalam dluzej wbrew sobie. Bo tak naprawde nawet jakby kazdy na moim miejscu wolal tu siedziec ile sie uda, to jesli ja nie chce, to nei chce :))) I musze sluchac siebie bardziej...

 

A tak naprawde byl czas w PL kiedy praktycznie nic nei zarabialam, i wtedy czulam sie duzo lepiej i taka szczesliwsza bylam...

[hania33]

nerwa, Ale , jak zyc bez pieniędzy , ja bym musiała na rodzine patrzeć..a nie mam pewności , ze w kraju będę lepiej sie czula o to mi chodzi

 

-- 01 paź 2013, 10:09 --

 

Ty masz może tam wielu znajomych ..moi wszyscy pouciekali za granice..nie mam nikogo, pracy tez bym nie miała a tutaj mam szanse.I ta nerwica czy przejdzie w kraju? czy będę spokojniejsza? hmm, dzis w to watpie...

[nerwa]

hania33, nie no jasne, pieniadze są potrzebne. Ja mysle, ze cos tam w PL bede zarabiac. Oczywiscie nieporownywalnie mniej, ale juz wole to mniej i lepiej sie czuc, niz wiecej a i tak nie moc z tego korzystac...

To oczywiscie wszystko zalezy od sytuacji, czy sie ma rodzine na utrzymaniu itd. Ale ja akurat wiem, ze dla mnie tutaj jest totalna wegetacja i ja "trace" te lata - i nic mi juz ich nie zwroci. A w Polsce, bedzie ciezko, ale chce zlozyc niedlugo taki wniosek o stypendium, pewnie marna szansa, ale gdyybm dostała to są jakies pieniadze (w sumie calkiem niezle) co miesiac "za nic", chce tez zlozyc wniosek o grant na jeden projekt, wtedy tez jakies pieniadze dodatkowe. I w sumie na tym narazie sie skupiam, a jak nie dostane - to bede dalej kombinowac. Ja mam o tyle dobrze, ze wlasnie nie mam np. dzieci na utrzymaniu i nie musze sie o to martwic.

Wiec Ty hania33, jestes oczywiscie w zupelnie innej sytuacji, wiec ja nie mowie, ze kazdy powinien wracac. Tylko walsnie ja wiem, ze chce to zrobic i juz :)

[hania33]

Nie chce się oszukiwać...ze w Polsce czeka mnie spokoj, wszystkie wspomnienia wroca..a dobrych nie mialam niestety

[nerwa]

a ja wlasnie mam tak, ze nawet gdybym miala sie czuc tak samo, miec takie same lęki itd. to i tak wolalabym byc w Polsce. I nawet zanim zaczely mi sie te wszystkie objawy to tez wszystkim mowilam, ze juz nie moge sie doczekac az mi sie kontrakt skonczy bo juz ledwo tu wytrzymuje.

[hania33]

nerwa, To wracaj..tylko pisz do Nas...

 

-- 01 paź 2013, 10:17 --

 

nerwa, kiedy bys wracala do PL?

[nerwa]

chcialabym na koniec roku jakos :) chociaz pewnie bedzie to trudne, bo swieta itd. a ja musialabym oddac mieszkanie, pozalatwiac urzedowe sprawy itd. Wiec moze predzej jeszcze do konca stycznia bym zostala, i wtedy po swietach przyjechala juz na miesiac wszystko pokonczyc.

Troche sie tylko boje, ze szef powie mi, zebym jeszcze cos zrobila (jakis kolejny projekt) przez ten czas. Ale z drugiej strony zawsze mu moge powiedziec, ze sie zle czuje i wtedy i tak nie bedzie mial wyjscia...

[hania33]

nerwa, To jeszcze troszkę czasu zostało, lecz zleci i znów będziesz szczęśliwa tego Tobie życzę....

[nerwa]

czy szczesliwa to do konca nie wiadomo )) heh, ale chociaz bede wsrod rodziny i znajomych...

W ogole jedna znajoma mowila mi (a wyjechala chyba na 3 miesiace za granice) , ze za nic w swiecie nie wyjechalaby drugi raz sama. Jak z kims znajomym to ok, ale sama - za nic.

[hania33]

nerwa, Tak samej ciezko..i tak dlugo wytrzymałaś...a ktos z rodziny przyjeżdża do Ciebie?

 

-- 01 paź 2013, 10:26 --

 

Moje kuzynki do mnie pisały i to dalekie ..sms , żebym im tutaj prace załatwiła..

 

-- 01 paź 2013, 10:29 --

 

nerwa, Jezeli masz w PL chociaż paru dobrych znajomych , którzy Cie nie opuszcza i dodadzą sil ..wracaj, ja nie mam nikogo

[dusznomi]

Kobiety co to za żale od rana! Już brać mi się w garść.

nerwa, i co wyjedziesz teraz, okaże się że w Polsce źle się też czujesz (zakładam taką opcję) i dalej będziesz uciekac? dokąd? i jak długo? Pisze tak, bo zła jestem na to cholerstwo, nie może nam zabierać życia, cholera mamy je tylko jedno! Skupmy się jak to zniszczyć- dać się musi! Wczoraj w nocy porównałam moja nerwice ( nie wiedziec czemu do psiaka). Patrzcie taki psiaczek mały i wredowaty co nam obgryza buty. Zamiast go od uczyć, kładziemy butki na szafke, czy do niej i nie ma problemu. A jak się mu uda sięgnąć nie mamy w czym wyjść. Kuźwa ta cała durna "choroba" robi z nami co chce!!! A jakim prawem? Myślę, że jej na to pozwalamy. Jeszcze głupio dajemy jej żyć! A jak, a tak, że pozwalamy aby te strachy, lęki i panika gościły w naszym życiu. Rezygnujemy z czynności banalnych, a czasem i takich, które wcześniej nam sprawiały przyjemność...a ta sucz się cieszy i zaciera ręce... "uuuu ale jestem zajebista, znów zatrzymałam ją w domu, znów się mnie boi, hahahah poddała się". My toczymy wojne, bądźmy bezwzględni! WSZYSCY! I nie ma znaczenia, czy wam serce szybko bije (mi od wczoraj wariuje), czy jest wam duszno ( to mnie nie opuszcza od 8 miesięcy, ani na krok). Spójrzmy na to tak, gdyby to była prawdziwa wojna...strzelanki, czołgi, bomby, granaty i wszystkie inne .... to co byśmy robili? walczyli, czy strzelali sobie w łeb? Ja bym walczyła! A co jest najlepszą bronią jak nie atak? Mam 26 lat a od niedawna WIEM że mam nerwicę, pewnie postawiła namiot w mojej łowie dużo wcześniej, ale biwak zaczęła w lutym! Co nie zmienia faktu, że przez ponad 25 lat, zyłam normalnie, robiłam co chciałam i miałam w nosie instrukcje obsługi ciśnieniomierza, nazwy leków, objawy chorób itd. A dziś? Kim dziś jestem? Pudłem nerwów? Wystraszonym małym dzieckiem? Wariatką? Staruszką na łozu śmierci? Strzępkiem nerwów? NO KIM? Myślę, że i ja i wy, jesteśmy nadal sobą, z tym, ze coś się pokichało. DAMY RADE! Każdy ma dni lepsze i gorsze, ale pomyślmy logicznie, ludzie bez nerwicy też niecodziennie czują się zajebiście, z tym, że my na to bardziej zwracamy uwage! Nie ma... ja mam dość tego jak mnie upokarza ta franca, żebym się wstydziła patrzeć sobie w oczy? A za co? Nie zrobiłam nic złego! Bierzmy się tu wszyscy w garść i działać!

[nerwa]

tzn. mama u mnie byla i znajomi tez kilka razy. Ale wiesz jak to jest, na codzien mam poczucie bycia w takim miescie gdzie nie ma takich dobrych znajomych. Sa oczywiscie tacy z pracy ale nie nazwalabym ich dobrymi znajomymi... W Polsce jednak mialam poczucie, ze zawsze moge do kogos zadzwonic, spotkac sie, poprosic o cos i nawet jak jest zle, to daje takie poczucie bezpieczenstwa jakies.

Albo chociazby to, ze wiesz, ze jak pojdziesz do lekarza to beda mowic po Polsku i dogadasz sie we wszystkim... tutaj ja mam wizje, ze mnei zabiora do jakeigos szpitala i w ogole nie bede rozumiala co do mnie mowia...

I przez to wszystko taka mam awersje do tego miejsca i mieszkania tu, ze nawet juz mi sie nie chce, na sile probowac, integrowac sie, udzielac towarzystko.

W Polsce nawet takie glupie poczucie, ze zawsze moge wezwac taxowke, sporo mi dawalo. A tutaj, ani nie znam nazw ulic, ani nie umiem po francusku sie dogadac. I tak wiele takich małych spraw jak sie zbierze do kupy, to serio - czuje sie tu pozbawiona takiego bezpieczenstwa, stabilnosci (bo w sumie wszystko jest "tymczasowe" - caly pobyt tutaj)

[hania33]

dusznomi, masz racje , trzeba walczyc , bez wzgledu na to , gdzie mieszkamy..ile mozna uciekac..dobrze napisalas...

 

-- 01 paź 2013, 10:34 --

 

nerwa, Tam tez sa polscy lekarze lub pielegniarki ..tutaj tez..nie bylo by tak zle... dusznomi, dobrze napisala i dobrze mysli...ile mozna uciekac , trzeba walczyc samemu..gdyz nigdy nie wygramy...

 

-- 01 paź 2013, 10:37 --

 

Jezeli ciagle bedziemy w kokonie bezpieczeństwa ..to nigdy sie nie ruszymy z miejsca , poniewaz lęk nam nie pozwoli...

[dusznomi]

hania33, i damy rade! Cholera ludzie z gorszych rzeczy wychodzą!

[hania33]

dusznomi, może głupio myślę..ale takie sa realia..musze wygrac z nerwica...

[nerwa]

dusznomi, no tak, ale sluchaj, ja rok temu jak czulam sie dobrze i nie mialam lęków, tez chcialam wracaj już do Polski. Bo tam sie czulam lepiej tak ogolnie - nie ze wzgledu na lęki czy objawy, tylko na to, ze moglam sie spotkac z ludzmi, ze fajnei spedzalam czas. Ze fajnie mi sie pracowalo, robilam co chcialam i idąc do pracy chcialo mi sie tam isc (naprawde!). A tutaj tego nie mam, pracuje wykonujac czyjes polecenia, nie mam w ogole zycia towarzyskiego i tyle. I to bylo ZANIM zaczela mi się nerwica. Wiec to nie jest kwestia ucieczki wydaje mi sie.

Dla mnie to jest kwestia robienia czegos w zgodzie ze soba. A nawet mam podejrzenie, ze wlasnie tak sobie wczesniej myslalam, ze ok, nie podoba mi sie tu, ale racjonalnie myslac : lepsze pieniadze, lepsza praca, wiec trzeba zostac. I robiac to wbrew tego co chcialam naprawde - rozwinely mi sie lęki itd.

 

Ja mialam dokladnie podobnie 10 lat temu, jak poszlam na inne studia, meczylam sie, ale poszlam tam tylko dlatego, ze musialam cos robic... i tez zaczely się lęki, nerwica itd. Ale jak potem z czasem, zrozumialam na terapii co naprawde chce robic, zaczelam zmieniac to swoje zycie to i lęki przmeinely.

[dusznomi]

Dziś, to ja dam mojej nerwicy w kość, bo wczoraj pipa poszalała ze mną. Pewnie siedzi zmęczona gdzieś z boku mojej czaszki i dysze, ale za to ja się wyspałam :D:D Poleżę jeszcze chwilkę, wstyd się przyznać, ale ja jeszcze w pidżamce O 11 wstaje i ide w pindu!

[hania33]

dusznomi, Tak sobie myślę , czy ktos znajomy w PL by mi pomógł w pokonaniu nerwicy hmm..oni maja swoje życie..nie chce kogoś obarczać swoim choróbskiem..

[dusznomi]

JAK SIE TU WRZUCA FILMIKI Z YT?

[nerwa]

Sluchajcie, ja po prostu pamietam jak wyszlam z poprzedniego epizodu :) Co musialam zrobic, co bylo przyczyna itd. I cos mi mowi wewnetrznie, ze musze zmienic cos w swoim zyciu, i nie wazne , ze tutaj jest mi lepiej materialnie - bo w tym momencie nie to jest dla mnie najwazniejsze. I pomijam tu calkowicie kwestie lęków i nerwicy, tylko mowi o takim normanym szczesciu czy poczuciu zadowolenia jakie czlowiek powinien miec w zyciu.

Ja gdybym nie miala tu lęków to i tak nie byla bym szczesliwa (bo tak bylo przez ostatnie lata - bez nerwicy - wiec mam tą pewnosć).

I ja wcale nie licze, ze wroce i mi nagle wszystko minie - bo to jest jakby po czesci troche oddzielna sprawa - poradzic sobie z nerwicą.

[hania33]

nerwa, może to nie nerwica tylko jakieś zagubienie w życiu...z tego co czytam..tak wnioskuje...nie lubisz wykonywać poleceń..itp. moze taki masz charakter po prostu..?

 

-- 01 paź 2013, 10:47 --

 

nerwa, potrzebujesz jakieś wolności, sama lubisz wybierać..jeżeli masz okazje jedz do PL, może będziesz pracować za darmo..ale będziesz szczęśliwa..gdyż sama wybierzesz,,,

[nerwa]

hania33, no moze :) ale to nie wazne.. bo ja wlasnie w tym momencie w ogole nie skupiam sie (myslac o tym co mam zrobic dalej) na lękach czy tego typu objawach, tylko na t ym, zeby wlasnie życ tak jak chce. Bo wtedy wiem, ze lęki same miną.

A z tym wykonywaniem polecen, to tez tak nie do konca - bo dlugi czas to robilam, ale teraz mam poczucie, ze takie to jest bez sensu, ja bym chciala cos znaczacego robic, moze nawet isc na jakis wolontariat, ludziom pomagac :) Cos robic takiego, ze poczuje sie po tym dobrze (i znowu nie chodzi mi o to , ze lęki magicznie znikną, tylko że bede sie czula dobrze z tym co robie - tak ogolnie).

A jesli widze, ze tutaj mi to nie odpowiada - takie zycie i praca, to po prostu nie widze powodu dla ktorego mialabym to dalej ciagnac. Jedyny powod to pieniadze, ale jak mowilam - ja nie mam tak, ze mam noz na gardle, bo dzieci do wykarmienia...

Edytowane 1 Października 2013 przez Gość

[hania33]

nerwa, Wiesz musisz odnaleźć siebie , tak uważam

[nerwa]

hania33, no wiem, wiem :) Ale wiecie co dziwne to jest, bo wlasnie jak pisalam - mam wsrod znajomych conajmniej 2 osoby, ktore pracuja tak jak ja. Wiec mozna by pomyslec, ze dosc idealne warunki. A maja dokladnie takie same problemy (tzn. nie maja moze lęków - ale nie spia po nocach, zniechecenie, zdemotywowani sa, nie maja sily na zycie po prostu).