Tłumienie uczuć

[Transfuse]

Lilith, Sprawy zawodowe staram się traktować śmiertelnie poważnie, wszystko musi byś perfekcyjnie zrobione. Mówisz, że przerzucenie analizowania na pracę pozwoliłby mi odciążyć sprawy emocjonalne. Niestety to niemożliwe. Te wszystkie formalności są jak wiecznie głodne monstrum. Im więcej czasu wkładam w szczegóły tym mniej mam go na życie prywatne. Ostatnio ten temat poruszałem na terapii. Nie potrafię dzielić się na dwie części, a emocje i praca to sprzeczności, których nie da się zespolić

[Peter_HS]

Mój problem polega na tym że mam trudności ze spontanicznym wyrażaniem swoich uczuć. Złość, radość, czy smutek wszystko tłumię w sobie. No i do tego długotrwała depresja. Przeszkadza mi to w codziennym życiu.

Też miałem ten problem - po depresji przez cała pierwszą i druga klasę liceum nie mogłem dogadać się z ludźmi, byłem sztywny, nie mogłem się śmiać z innymi, bałem się zresztą śmiać (czy przypadkiem nie zrobię z siebie idioty), bałem się też uśmiechać (bo mogę złą minę zrobić), wpadałem w okropne uczucie gdy jakieś głupie zdjęcie na fejsie się pojawiało, nie mogłem rozpocząć rozmowy (bo coś pier**lnę). To jest chyba związane z moją nerwicą, nie wiem jak z tobą, być może też masz.

Jak sobie z tym radzić? Czy takie tłumienie może prowadzić do czegoś gorszego?

Musisz nabrać pewności siebie. To można zrobić, np. znajdując i robiąc coś, co potrafisz, jakieś hobby znaleźć, i być w tym dobry, żeby się docenić. Musisz też pobawić się z ludźmi, to nadaje to podświadomości, że socjalizacja jest dobrą rzeczą, i staniesz się mniej sztywny.

Czy to doprowadzi do czegoś gorszego ? Tak, nie będziesz miał przyjaciół, więc... do pracy !

[Transfuse]

Lilith, Wątpię aby terapeutka dała mi gotowy przepis na otwarcie się. Na razie tylko wiem, że coś mi umyka, ale nie do końca zdaję sobie sprawę co to takiego