Dzień dobry.

[niezaznajomiona.]

Dzień dobry.

Jestem fobiczką i miałam depresję. Na chwilę to ucichło, ale powróciło z poczwórną siłą. Teraz zamierzam iść do psychologa i przydałoby się powiedzieć mamie. Boję się tego.

 

-- 11 lut 2011, 22:45 --

 

Ach. I mam na imię Alice, żeby łatwiej było się zwracać. :)

[amonis]

Och, Alice, mam ten sam problem. Z tym, że ja jestem już pełnoletnia, ale moi rodzice nie wiedzą, że leczę się psychiatrycznie, a niestety jak lekarz będzie mnie zamykał w szpitalu to będą musieli wiedzieć o tym i w szkole i rodzice.... No i bardzo się tego boję, dlatego ciągle jakoś się wymiguję..

 

A Ty dlaczego boisz powiedzieć się matce ? Myślisz, że nie zrozumiałaby Cię ?

[Gość]

niezaznajomiona., Witaj ,mam takie samo pytanie czego dokładnie się boisz ?

[niezaznajomiona.]

LitrMaślanki: Boję się jej reakcji. Próbowałam jej nawet wczoraj powiedzieć, ale nawet słowo nie przeszło mi przez gardło.

amonis: To może być również z tego powodu. Jak miałam tę depresję, powiedziałam mamie, ale ona to zrzuciła na komputer. Dlatego teraz nie mówię o swoich przeżyciach i uczuciach.

[acetyloCoA]

Jak można zrzucić winę za depresję na komputer??

[Gość]

Witaj Alice!

 

acetyloCoA, cóż, kreatywność rodziców w tym względzie nie zna niestety granic.

[niezaznajomiona.]

acetyloCoA, moja mama wszystko potrafi... :)

[amonis]

LitrMaślanki: Boję się jej reakcji. Próbowałam jej nawet wczoraj powiedzieć, ale nawet słowo nie przeszło mi przez gardło.

amonis: To może być również z tego powodu. Jak miałam tę depresję, powiedziałam mamie, ale ona to zrzuciła na komputer. Dlatego teraz nie mówię o swoich przeżyciach i uczuciach.

 

Słoneczko, moi rodzice, jak się dowiedzieli o mnie (rok temu... {swoją drogą od tamtego czasu uważają że jest wszystko w porządku}), to ojciec zrobił mi awanturę na cały weekend, że to moje fanaberie, że kupi mi trumnę i mam kłaść się i umierać.

Moja matka też uważa, że wszystko w porządku... Nigdy więcej nie zaufam nikomu... Wiem jakie to uczucie.

Ale wiem, że nie mogę na nich liczyć.

W Twoim przypadku widzę jest podobnie, ale gdybyś z nią porozmawiała i gdybyście poszły na psychoterapię razem, myślę, że Wasze relacje by się poprawiły a przede wszystkim na tej psychoterapii zrozumiałaby Twój problem, i że nie jest to przez komputer, czy cokolwiek takiego innego..

[niezaznajomiona.]

Ale ja nawet nie jestem w stanie jej o tym wspomnieć. To beznadziejne...

[Gość]

Czy uważasz, że Twoja mama jest ekstremalnie toksycznym rodzicem, czy chce dobrze, ale brakuje jej zrozumienia i wiedzy, aby dostrzec, że depresja to poważny problem, którego trudno się pozbyć?

[Gość]

Jak można zrzucić winę za depresję na komputer??

Normalnie. Przecież ciągłe siedzenie przed komputerem może prowadzić do depresji lub ją pogłębiać. Nie wychodzisz nigdzie, nie spotykasz się z nikim, zostaje Ci tylko wirtualny świat. Oczywiście mowa tu o ciągłym siedzeniu przed kompem.

[niezaznajomiona.]

Imre: Uważam, że chce dobrze i brakuje jej zrozumienia.

Brid: Do depresji doprowadziły mnie inne czynniki, a przy komputerze czuję się o wiele lepiej...

[Gość]

niezaznajomiona.,

LitrMaślanki: Boję się jej reakcji. Próbowałam jej nawet wczoraj powiedzieć, ale nawet słowo nie przeszło mi przez gardło.

 

zadaj sobie pytanie czego bardziej sie boisz ;rekcji matki ? Czy pogorszenia się Twojego stanu?

Jak masz problem z powiedzeniem jej ,to spisz to na kartce ( to co się z Tobą dzieje ) i jej wręcz . Zobaczysz ,że sama przyjdzie porozmawiać do Ciebie .

[niezaznajomiona.]

LitrMaślanki: Dzięki wielkie.

[Gość]

acetyloCoA, cóż, kreatywność rodziców w tym względzie nie zna niestety granic.

Albo to tylko niezdarne próby schowania problemu pod dywan i udawania, że nie istnieje.

[niezaznajomiona.]

NoOneLivesForever: To może być to...

[Gość]

Myślę, że świadomość czym jest depresja i jak bardzo wielu osób obecnie ona dotyczy, jest niewielka. Oczywiście, że zrzucanie winy na komputer, albo teksty w stylu "przestań się nad soba użalać" mogą być próbą chowania problemu pod dywan, ale myślę, że wynika ona z nieświadomości, a nie złej woli.

 

Alice, z tego co piszesz w tym i innych tematach wynika, że wiesz co wywołało i podtrzymuje u Ciebie depresję. Twoja mama też trochę wie, a trochę może się domyślać. Może nawet stara się wyprzeć ze świadomości tę wiedzę. Ale sama piszesz, że mama nie jest zła. Może musisz jej dosadniej powiedzieć o tym wszystkim. Nie mówić, że masz depresję, ale że nie możesz sobie poradzić z pewnymi rzeczami, których doświadczyłaś/doświadczasz i chciałabyś w związku z tym iść do psychologa/psychiatry. Wtedy nie będzie można tego zrzucić na komputer.

 

Jeśli w ogóle chcesz powiedzieć o tym mamie, to musisz to zrobić w ten sposób. Możesz postąpić wg rady Litra jeśli będzie Ci łatwiej. Wymaga to sporego zaufania, ale chyba warto.

[Ritka7x]

też miałam z początki takie same problemy,ale jednak w końcu moja mama zrozumiała co mi jest ale i tak nie do końca mnie wspiera w moim zaburzeniu,a tata to już wole nie mówić on mi tylko uprzykszał życie w tej chorobie;/....ale ważne że choc mama mnie troche rozumie

[niezaznajomiona.]

Imre: Metoda pisania jest łatwiejsza, ale później miałabym problem z wręczeniem takiej kartki. :) Wczoraj siedziałam przy niej 10 minut i zbierałam się w sobie, żeby jej to jakoś przekazać, ale jakoś nie wyszło...

[Gość]

amonis, uważasz ,że skoro Twój rodzice są tacy to wszyscy rodzice na świecie tez ?

Współczuje Ci ojca o tak ograniczonym rozumku .

[niezaznajomiona.]

Co prawda matce nie powiedziałam, ale już dużo wcześniej powiedziałam przyjaciołom. I myślę, że to ujdzie. Mogę też powiedzieć wychowawczyni. U nich będę miała wsparcie.

I pieprzę gadanie z nieznajomymi ludźmi. Jak pójdę do psychologa, to najpierw go poznam, później będę mówiła o własnych problemach. (Tak. Alice dziś otworzyła się koleżance i odkryła, że koleżanka też ma problemy na podłożu psychologicznym. Oczywiście, nie podejrzewała czegoś podobnego u koleżanki.)

[amonis]

amonis, uważasz ,że skoro Twój rodzice są tacy to wszyscy rodzice na świecie tez ?

Współczuje Ci ojca o tak ograniczonym rozumku .

 

Nie, nie uważam, że wszyscy rodzice na świecie tacy są.

Ale z tego, co rozmawiałam z Alice, i z tego co napisała, jej matka taka właśnie jest.

[Gość]

amonis, nie będzie wiedziała jak zareaguje matka opierając się na takich opiniach jak Twoja ,

Natomiast dowie się jak podejmie działanie . Porozmawia z matką.Jeżeli okaże się ,że z takiego dialogu nici ,to wtedy trzeba się martwic nie teraz .

 

-- 13 lut 2011, 09:00 --

 

niezaznajomiona., zawsze możesz poprosić jakiegoś pedagoga ,żeby porozmawiał z Twoją mamą o konieczności załatwienia Ci spotkania z psychologiem .

[amonis]

amonis, nie będzie wiedziała jak zareaguje matka opierając się na takich opiniach jak Twoja ,

Natomiast dowie się jak podejmie działanie . Porozmawia z matką.Jeżeli okaże się ,że z takiego dialogu nici ,to wtedy trzeba się martwic nie teraz .

 

-- 13 lut 2011, 09:00 --

 

niezaznajomiona., zawsze możesz poprosić jakiegoś pedagoga ,żeby porozmawiał z Twoją mamą o konieczności załatwienia Ci spotkania z psychologiem .

 

 

Przecież mówię Ci, że rozmawiam z Alice i wręcz Twoim sądom, zachęcam ją do rozmowy z matką i wspieram ją w zebraniu się w sobie,

zależy mi na tym, żeby z nią porozmawiała, nie napisałam nic przeciwko temu, jedynie tyle, że rozumiem jej strach i obawy.

[niezaznajomiona.]

LitrMaślanki: Tak, to jest świetny pomysł. O wiele łatwiej będzie mi powiedzieć pedagogowi i ustalić, ile chcę powiedzieć matce.

A co do strachu: kiedy próbowałam zagadać do matki w piątek, nie byłam w stanie nic powiedzieć. Kiedy wczoraj chciałam coś napisać: nie dałam rady napisać nawet jednej litery. Cholernie trudno mi to jakoś obejść.^^"