Choroba/problemy a normalna szkoła.

[Helvetti]

Jeszcze całkiem niedawno myślałam, że będę na oddziale dziennym aż do matury. Była to dla mnie bezpieczna opcja, nie czułam się dobrze w normalnej szkole, która zresztą źle mi się kojarzyła. Ale okazało się, że mam jechać do Zagórza (pisałam o tym w innym temacie) na kilka miesięcy, a potem iść do normalnej szkoły bo "nie można cały czas uciekać przed normalnym życiem" (słowa ojca) Ale aż mi się rzygać chce z nerwów jak pomyślę o klasie 30 osobowej, gdzie nikt nie wie o Twoich problemach, i o Tobie. I gdzie nawet jak będziesz się źle czuć, nie będzie to nikogo obchodzić...Bo w tej nowej szkole chciałabym zacząć od zera. Żeby nikt nie wiedział o moich problemach. To bezpieczna opcja, ale ryzykowna. Bo jak będę ćwiczyć na w-f? I ja przecież nie umiem tak siedzieć cicho, i potrzebuję kogoś bliskiego na co dzień do wygadana się. Na oddz. dziennym mam taką osobę. W normalnym liceum będę sama, z obcymi ludźmi. Boję się potwornie...

A jak wy funkcjonujecie w szkole z waszą chorobą (problemami). Czy ludzie wiedzą, jak reagują? Ogólnie, jak sobie radzicie a propo szkoły.

[buu]

ja byłam w szkole przyklinicznej przez rok, później postanowiłam wraz z psychologiem, który również był za tym wrócić do masowej, nowej szkoły w której o moich problemach wiedział tylko dyrektor i kilka nauczycieli, jednak szybko wyszło, że się leczę i wtedy zrobiło się nieprzyjemnie, objawy się nasiliły. teraz staram się o powrót bo nie chcę marnować kolejnego roku, ale chcę bardzo wrócić do masowej 'normalnej' szkoły jak najszybciej, mam nadzieje, że popracuję nad sobą i się uda;)

bardzo ciężko wrócić, ale najgorsze są zawsze początki, więc warto równolegle korzystać z terapii, ale da się. trochę osób które znam wróciło i jakoś sobie radzą.

[agi114]

Mój syn ma już tylko praktyki i 3 godziny wf w środę. Na wf idzie ale nie ćwiczy, nauczyciel i pedagog szkolny wiedzą o depresji więc jest zgoda na to aby tylko zaliczył to co musi a poza tym w kącie może siedzieć. Ale pojęcia nie mam jak mu pomóc żeby chodził na praktykę. Niemożliwym jest nauczanie indywidualne zawodu. Ostatni rok. Ogromna fobia i strach, nie umie tego przełamać mimo leczenia. Chce skończyć zawodówkę żeby spróbować pójść do technikum. Woli się uczyć niż iść do pracy gdzie współpraca między ludźmi jest konieczna. W szkole jakoś wytrzymuje, może się nie odzywać, mozna poprosić nauczyciela żeby nie odpytywał przy całej klasie, mozna się dogadać. Na praktyce trzeba w grupie pracować. I dzis kolejne zwolnienie od lekarza. Błedne koło.