Nozofobia. Dla tych którzy to mieli/mają.

[wrazliwy]

W dzieciństwie sporo chorowałem - na górne drogi oddechowe. Przyjmowałem bardzo dużo zastrzyków, antybiotyków. Mój nadopiekuńczy ojciec jeździł ze mną po lekarzach i zajmował się moim wszystkimi chorobami. Już mnie ale też sporo chorowałem w okresie dojrzewania i też ojciec zajmował się moimi dolegliwościami, kierował mnie do lekarzy itd.

W ten sposób nabawiłem się swoistego lęku/fobii przed zachorowaniem. Zacząłem uważać gdzieś po 18 roku życia, żeby gdzieś nie zmarznąć, by mnie nie przewiało, zacząłem mieć natrętne myśli, że dana sytuacja spowoduje że się rozchoruję - np. niewielkie spocenie się w chłodnym miejscu, że wyjdę na dwór po umyciu głowy. To zaczęło zmieniać się w permanentny lęk. Do tego w dużej mierze ojciec kierował mną do lekarzy itp.

Później się uniezależniłem od ojca, ale lęk przed zachorowaniem się utrzymywała.

 

W końcu postanowiłem z tym walczyć. W danych sytuacjach starałem się nie przejmować tym, co będzie, starałem się nie projektować sobie w głowie negatywnych konsekwencji. Dodatkowo zacząłem się hartować. Przestałem się ze sobą pieścić - nie chciałem być już małym chłopczykiem o którego zdrowie troszczy się tatuś. Zobaczyłem, że jednak tak łatwo się nie rozchorowuję. W końcu nawet jak zmarzłem, przewiało mnie - to przestałem już myśleć negatywnie i się przejmować tak bardzo tym. Po prostu albo uważałem na siebie, albo pokonywałem lęk i go lekceważyłem i chłód czy mróz nie zniechęcał mnie.

 

W końcu udało mi się w dużym stopniu zmniejszyć ten lęk.

 

Czemu o tym piszę teraz?

Bo właśnie teraz wróciłem z biegania.

Przez cały dzień było chłodno, ale trochę się ociepliło i postanowiłem pobiegać. Spociłem się trochę. Ale zobaczyłem że inni biegają, nawet lżej ubrani ode mnie. Powiedziałem sobie, że nie jest tak bardzo zimno, że sam podjąłem decyzję o bieganiu i żebym nie myślał negatywnie. Teraz wróciłęm do domu i już lęk chce się we mnie budzić - że się spociłem, że chłodno wiało itd. Jednak rozum i wola zwalczyły te złe myśli i ten lęk. Już mam gdzieś czy się rozchoruję czy nie. Podjąłem decyzję o bieganiu, takie było moje postanowienie i nie będę wracał do tego. Nie będę sie obwiniał, nie będę się nakręcał, nie będę się pieścił.

 

Czemu o tym piszę?

Bo może ktoś cierpiał bądź cierpi na to samo.

Poza tym też chciałem dać dowód temu, że czasem warto zaryzykować, powiedzieć swojemu lękowi "f**k you!" i zrobić to co się chce w głębi duszy. Czasem warto żałować tego co się zrobiło niż tego czego się nie zrobiło. Mam gdzieś mój lęk i to czy się rozchoruję - dla mnie ważniejsze jest to, że pokonałem strach i poszedłem biegać, mimo gorszej pogody.

 

Mimo, że nie zgładziłem całkowicie mojego lęku, to jednak jest on teraz bardzo mały - w porównaniu co było kiedyś.

 

Jak ktoś ma jakieś uwagi bądź chce skomentować moją przeszłość i obecną sytuację - to bardzo proszę.

[Homer Simpson]

Najlepsza metoda na wyleczenie sie z martwienia sie o swoje zdrowie jest testowanie tego jakie skutki ma to zachowanie ktorego sie boisz (np bieganie z wilgotna glowa po zimnie). Trzeba sie przeciwstawiac swoim lękom, bo czlowiek zawsze boi sie tego czego nie zna.