Związek z osobą z nerwicą

[Angel07]

Witam, jestem bardzo długo w związku z osobą która cierpi na nerwicę i depresję. Kocham go bardzo i jest dla mnie wszystkim. Staram się okazywać miłość, wsparcie i zrozumienie. Jednak on czuje się nie zrozumiały ale kiedy delikatnie daję znać że jakby chciał porozmawiać to jestem albo że jeżeli czymś go zdenerwuje żeby powiedział wprost reaguje wzdychaniem i złością. Nie wiem jak się zachować czasami i nie wiem co robić kiedy on się zamyka, wzdycha i nic nie mówi. Pisze, że czuje się nie zrozumiały i obcy i że nie pracuję nad związkiem. Staram się bardzo wiem że mnie kocha. Potrzebuję porad jakiś wskazówek itd. Bardzo zależy mi na związku i chcę by czuł moje oddanie i zrozumienie.

[Fuji]

Wiesz.... bo to taka sprawa jest.... jakby ci to wyjaśnić. 

Zakochujemy się w kimś. Są motyle, jest pięknie, cudownie. Przeważnie zakochujemy się w osobach które dają nam to czego nam samym brakuje. Taka prawda.

Chemia w organizmie się uruchamia i powoduje super stan. Obie strony się pilnują, grają swoją rolę.

W momencie kiedy emocje opadają. Przestaje bić mocniej serce... ale obnażamy się przed sobą. Nie ma już gry...

Bo miłość to nie ta właśnie gra. Miłość się rozpoczyna w momencie kiedy stoimy przed sobą odsłonięci w pełni. 

Kiedy znamy te wszystkie wady.

Wtedy następuje weryfikacja.

Wiesz, że osoba która była ideałem to ma sporo wad. I teraz co robić..... prawdziwa miłość przechodzi test. Ci co nie kochali odejdą a zostaną ci którzy mimo wad potrafią kochać dalej.  

Bo wtedy to miłość jest nawet w takim milczeniu. 

Wystarczy ta zwykła obecność. 

W nerwicy człowiek potrzebuje izolacji we własnej głowie chociaż na chwilę. Mechanizmy są różne.

Ważne żeby być.

Jak powiesz.... ej.... wiedz, że nadal tu jestem. Powiesz więcej niż milion słów 

[Dalja]

13 godzin temu, Angel07 napisał(a):

Pisze, że czuje się nie zrozumiały i obcy i że nie pracuję nad zwiazkiem

Masz odpowiedź. Jak dla mnie wzdychanie i złości nie mają związku z nerwica, skąd ten pomysł, raczej się już nie klei, spoko że o tym mówi to masz szansę powalczyc

[minou]

Stawiać granice a nie rozpieszczać. 
Brzmi brutalnie, ale przy nerwicy nie ma innego wyjścia. Ja sama miałam nerwicę od dziecka, m.in. bałam się ciemności i nie chciałam sama chodzić do łazienki. Moja mama w dobrej wierze chodziła ze mną, pozwalała mi spać w swojej sypialni itd. Dopiero jako dorosła dowiedziałam się, że leczenie nerwicy polega przede wszystkim na nieunikaniu tego, czego się boimy. 
Kiedy moje dziecko w wieku ok 5 lat zaczęło wykazywać objawy nerwicy lękowej, porozmawiałam z psychologiem i postępowałam zupełnie inaczej niż moja mama. Mówiłam córce, że jest bezpieczna i może iść sama do toalety. Na początku tam biegła, nie spuszczała wody, a ręce myła w kuchni. Potem powoli czuła, że nie musi biec. Potem, że może umyć ręce w łazience. Najdłużej zajęło spuszczanie wody bo ten nagły dźwięk był jednak stresorem. Spanie też trenowałyśmy powoli. Siedziałam z nią, najpierw przy lampce, potem już bez. Potem siedziałam w korytarzu itd. Zajęło to ok rok i córka całkowicie pozbyła się lęku przed ciemnością w wieku 6 lat. Ja bałam się ciemności jeszcze jako dorosła i nawet na studiach potrafiłam w stresujących okresach kiedy np były egzaminy i nerwica się nasilała, spać z małą lampką….

Twój chłopak musi zrozumieć, że Ty jesteś żeby go wspierać w pokonaniu lęku a nie utrwalaniu go. I że to on ma pracować nad sobą i związkiem. To nie jego wina, że ma te problemy, ale to Ty masz „prawidłowe” podejście nie-lękowe i to on ma pracować nad swoim, z Twoją pomocą. To on ma obowiązek podjąć terapię i wysiłek. Oczywiście gorsze dni są dozwolone, ale prawda jest taka, że problemy psychiczne partnera mogą Ciebie doprowadzić do nerwicy i depresji i musisz chronić siebie. To jest częste w nerwicy, że osoba nią dotknięta czuję ogromny dyskomfort i próbuje dopasować codzienność o rzeczywistość żeby unikać tego dyskomfortu. Ale wtedy on się tylko utrwala i pogłębia, a na dodatek Ty żyjesz w stresie. 
Musisz postawić granice i nie zgadzać się na dostosowanie Waszej codzienności całkowicie pod jego potrzeby, musi być kompromis i musi być praca z jego strony. On musi wiedzieć, że jesteś tu, wspierasz go, ale wspierasz go w rzeczach dobrych i zdrowych dla niego, a nie w unikaniu problemów. I nigdy przenigdy nie pozwalaj na manipulację i szantaż emocjonalny. Niestety osoby z nerwicą często czują taki lęk że nawet nieświadomie wymuszają na bliskich pomoc w zachowaniu swojego bezpiecznego otoczenia. 

[Dalja]

10 godzin temu, minou napisał(a):

Stawiać granice a nie rozpieszczać. 
Brzmi brutalnie, ale przy nerwicy nie ma innego wyjścia. Ja sama miałam nerwicę od dziecka, m.in. bałam się ciemności i nie chciałam sama chodzić do łazienki. Moja mama w dobrej wierze chodziła ze mną, pozwalała mi spać w swojej sypialni itd. Dopiero jako dorosła dowiedziałam się, że leczenie nerwicy polega przede wszystkim na nieunikaniu tego, czego się boimy. 
Kiedy moje dziecko w wieku ok 5 lat zaczęło wykazywać objawy nerwicy lękowej, porozmawiałam z psychologiem i postępowałam zupełnie inaczej niż moja mama. Mówiłam córce, że jest bezpieczna i może iść sama do toalety. Na początku tam biegła, nie spuszczała wody, a ręce myła w kuchni. Potem powoli czuła, że nie musi biec. Potem, że może umyć ręce w łazience. Najdłużej zajęło spuszczanie wody bo ten nagły dźwięk był jednak stresorem. Spanie też trenowałyśmy powoli. Siedziałam z nią, najpierw przy lampce, potem już bez. Potem siedziałam w korytarzu itd. Zajęło to ok rok i córka całkowicie pozbyła się lęku przed ciemnością w wieku 6 lat. Ja bałam się ciemności jeszcze jako dorosła i nawet na studiach potrafiłam w stresujących okresach kiedy np były egzaminy i nerwica się nasilała, spać z małą lampką….

Twój chłopak musi zrozumieć, że Ty jesteś żeby go wspierać w pokonaniu lęku a nie utrwalaniu go. I że to on ma pracować nad sobą i związkiem. To nie jego wina, że ma te problemy, ale to Ty masz „prawidłowe” podejście nie-lękowe i to on ma pracować nad swoim, z Twoją pomocą. To on ma obowiązek podjąć terapię i wysiłek. Oczywiście gorsze dni są dozwolone, ale prawda jest taka, że problemy psychiczne partnera mogą Ciebie doprowadzić do nerwicy i depresji i musisz chronić siebie. To jest częste w nerwicy, że osoba nią dotknięta czuję ogromny dyskomfort i próbuje dopasować codzienność o rzeczywistość żeby unikać tego dyskomfortu. Ale wtedy on się tylko utrwala i pogłębia, a na dodatek Ty żyjesz w stresie. 
Musisz postawić granice i nie zgadzać się na dostosowanie Waszej codzienności całkowicie pod jego potrzeby, musi być kompromis i musi być praca z jego strony. On musi wiedzieć, że jesteś tu, wspierasz go, ale wspierasz go w rzeczach dobrych i zdrowych dla niego, a nie w unikaniu problemów. I nigdy przenigdy nie pozwalaj na manipulację i szantaż emocjonalny. Niestety osoby z nerwicą często czują taki lęk że nawet nieświadomie wymuszają na bliskich pomoc w zachowaniu swojego bezpiecznego otoczenia. 

+1